บทที่ 5
1288 Words
สามวันต่อมา
สามวันแล้วที่หลิวเหว่ยเฉิงไม่ได้กลับคฤหาสน์ตระกูลหลิวเลย และใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับซูเยว่ ภายในใจยังรู้สึกขุ่นเคืองภรรยาในนามอยู่ไม่น้อย
"คุณควรจะกลับไปที่บ้านนะคะ เหว่ยเฉิง"
ซูเยว่กล่าวด้วยความเป็นห่วงเพราะเธอเองตอนนี้ยังอยู่ในสถานะของเมียลับ เธอยังไม่พร้อมจะประกาศให้คนอื่นรู้ตอนนี้เช่นกัน
"คุณอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้วผู้คนจะเริ่มสงสัย"
หลิวเหว่ยเฉิงเงยหน้าขึ้นจากแก้วเหล้า ดวงตาของเขาดูอ่อนล้าแต่ก็ยังเฉียบขาดและแข็งแกร่งอย่างนายทหาร
"ฉันจะกลับไป แต่ไม่ใช่เรื่องการหย่า"
เขายังคงนึกถึงภาพของซูเม่ยหลิงที่เย็นชาและยื่นคำขาดเรื่องหย่าร้างกับเขาอย่างไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้าน เขาไม่รู้ว่าเหตุใดต้องโกรธแค้นเธอมากมาย แต่เพียงเรื่องเดียว เขายอมให้ผู้หญิงคนนั้นมาทำลายอนาคตที่เขาสร้างมาได้ด้วยมือของตัวเองไม่ได้
"ฉันจะไม่เซ็นใบหย่า"
ดูเหมือนว่าสมองของหลิวเหว่ยเฉิงยังคงหมกมุ่นอยู่แต่กับเรื่องหย่า
"เธอต้องการอิสระ? ได้! ฉันจะไม่ขวางทางการทำธุรกิจของเธออีกต่อไป แต่เธอต้องอยู่ในสถานะภรรยาของฉันเหมือนเดิม”
เขาตัดสินใจแล้ว... เขาจะยอมปล่อยให้เธอทำธุรกิจและใช้ชีวิตตามใจชอบ โดยมีข้อแม้เดียวคือ เธอจะต้องไม่สร้างความเสื่อมเสียที่กระทบต่อตำแหน่งของเขาและเธอจะต้องไม่พูดถึงเรื่องหย่าร้างอีกต่อไป
เธออยากอิสระอย่างนั้นเหรอ? ได้! แต่อิสระของเธอต้องอยู่ภายใต้การเป็นภรรยาของฉัน
หลิวเหว่ยเฉิงโทรศัพท์กลับไปยังคฤหาสน์ตระกูลหลิว เขาโทรหาป้าแม่บ้านและสั่งการด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด
"บอกคุณนาย ว่าฉันต้องการพบเธอเดี๋ยวนี้ ที่บ้าน! มีเรื่องสำคัญต้องคุยกัน"
แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้ความโกรธของเขาพุ่งสูงขึ้นไปอีก
"เอ่อ... ท่านรองผู้บัญชาการคะ คุณนายเดินทางไปตรวจงานที่ เสิ่นเจิ้น แล้วค่ะ คุณนายฝากบอกว่าจะกลับมาในสัปดาห์หน้า"
"เสิ่นเจิ้น! ไปกับใคร?!"
"คุณนายไปกับคนขับรถและผู้ช่วยเท่านั้นค่ะ" ป้าแม่บ้านตอบอย่างหวาดกลัวเมื่อน้ำเสียงของท่านรองเข้มขึ้นแสดงความโกรธเคืองออกมาชัดเจน
"เธอไปเสิ่นเจิ้นตั้งแต่เมื่อไหร่!" หลิวเหว่ยเฉิงตวาดเสียงกร้าว
"เมื่อเช้านี้เองค่ะท่าน"
หลิวเหว่ยเฉิงวางสายโทรศัพท์ลงอย่างแรงจนเกิดเสียงดังสนั่น เขามองซูเยว่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยสายตาที่สับสน เขาตั้งใจว่าจะกลับไปพูดเรื่องข้อตกลงของเขา แต่ภรรยาของเขากลับชิงตัดหน้า... หนีไปก่อนแล้ว!
ความรู้สึกบางอย่างพุ่งเข้ามา ทำให้จิตใจเขาเริ่มฟุ้งซ่าน เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน...
หรือว่าซูเม่ยหลิงตั้งใจหนีไปกับเซียวหานตั้งแต่แรก? คงหลงเสน่ห์มันจนหัวปักหัวปำสิท่า
"เป็นอะไรไปคะ เหว่ยเฉิง"
ซูเยว่ถามอย่างอ่อนโยนตามแบบฉบับของเธอ แม้ในใจจะรู้สึกดีใจที่คู่แข่งตัวฉกาจไม่อยู่ แต่ก็รู้สึกขุ่นเคืองที่หลิวเหว่ยเฉิงยังคงหมกมุ่นอยู่กับภรรยาในนามของเขาไม่จบ
"ซูเม่ยหลิง... เธอหนีไปเสิ่นเจิ้น"
หลิวเหว่ยเฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคับแค้น
"เธอไม่คิดจะรอฉันเลยสักนิด! เธอไม่ให้เกียรติฉันเลย!"
ซูเยว่กล่าวปลอบประโลมเขา
"คุณนายคงจะห่วงเรื่องธุรกิจมากจริง ๆ ค่ะ คุณอย่าได้กังวลเลยนะคะ ตราบใดที่คุณไม่เซ็นใบหย่า เธอก็ยังเป็นของคุณอยู่ดี"
แม้คำพูดของซูเยว่คล้ายจะปลอบโยน แต่หลิวเหว่ยเฉิงไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย ภาพของซูเม่ยหลิงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจและความงดงามที่เย้ายวนปรากฏซ้อนทับขึ้นมาในความคิดของเขาอีกครั้ง
เธอเปลี่ยนไปจริง ๆ... เธอไม่เหมือนดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาที่เคยอยู่แต่ในบ้านของฉันอีกแล้ว
ซูเม่ยหลิงกำลังยืนอยู่ในโกดังสินค้าแห่งหนึ่งที่เธอเช่าไว้ใกล้ท่าเรือ เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงขายาวที่ดูทะมัดทะแมง บ่งบอกถึงความเป็นนักธุรกิจหญิงยุคใหม่ที่เต็มไปด้วยพลัง
การเดินทางมาที่นี่ของเธอคือการประกาศอิสรภาพ เธอไม่ได้หนีเขา การทิ้งใบหย่าไว้แล้วจากมาคือการบอกว่า เวลาของรองผู้บัญชาการหลิวกำลังจะหมดลงแล้ว
ส่วนการเดินทางจากมาคือการบอกว่า ชีวิตของฉันไม่ได้ขึ้นอยู่กับการรอคอยเศษเสี้ยวเวลาที่จากคุณและชู้รักอีกต่อไป ชาตินี้เธอตาสว่างแล้ว สว่างมากพอที่จะมอบความสุขอย่างแท้จริงให้ตัวเอง
"คุณซูคะ สินค้าล็อตใหม่นี้มีคุณภาพดีมากค่ะ"
ผู้ช่วยรายงานด้วยความชื่นชม
"สินค้าจากฮ่องกงเป็นที่ต้องการมากจริง ๆ แค่เปิดรับจองล่วงหน้าก็ขายหมดเกลี้ยงแล้วค่ะ"
"ดีมาก"
เม่ยหลิงยิ้มอย่างพึงพอใจ
"รีบจัดการเรื่องการขนส่งไปนครหลวงให้เร็วที่สุด ฉันต้องการใช้เงินก้อนนี้ลงทุนเพิ่มในการนำเข้าเครื่องใช้ไฟฟ้าล็อตใหญ่"
ในขณะเดียวกันเซียวหานก็เดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารสัญญาชุดใหม่ เขามีรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์เสมอยามได้เจอกับซูเม่ยหลิง
เธอยังคงทิ้งระยะห่าง ไม่ยอมเปิดใจหรือให้ความหวังเขาแม้แต่น้อย คงเป็นเพราะการหย่าร้างที่ยังไม่สมบูรณ์แบบ เซียวหานแอบเข้าข้างตัวเองเล็กน้อยถึงการระวังตัวของหญิงสาว
"งานที่นี่เป็นไปอย่างราบรื่นครับคุณซู"
เซียวหานกล่าวพลางยื่นเอกสารให้เธอ
"ผมจัดเตรียมที่พักระดับวีไอพีให้คุณแล้วนะครับ คืนนี้คุณจะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่"
เม่ยหลิงรับเอกสารมาอ่านอย่างชั่งใจ เธอรู้ดีว่าเซียวหานมีความสนใจในตัวเธอมากกว่าธุรกิจ แต่เธอก็พร้อมที่จะใช้สถานการณ์นี้ให้เป็นประโยชน์ในการทำให้หลิวเหว่ยเฉิงรู้สึกสูญเสียเหมือนที่เธอเคยรู้สึกเมื่อชาติที่แล้ว
การที่ฉันมีความสุขกับคนอื่น... คือยาพิษที่ดีที่สุดสำหรับผู้ชายที่เห็นแก่ตัวอย่างคุณ หลิวเหว่ยเฉิง
เม่ยหลิงมองไปทางทิศเหนือ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น ชาตินี้เธอตั้งใจใช้หัวใจอย่างปราศจากความรัก... เธอได้ปิดผนึกหัวใจของซูเม่ยหลิงผู้โง่เขลาในชาติที่แล้วไปเรียบร้อย และในชาตินี้... เธอจะมุ่งหน้าสู่ความอิสระ เป็นผู้หญิงที่มีความสุข ร่ำรวยและสวยมากเพียงเท่านั้น
หลิวเหว่ยเฉิงกลับมาตระกูลหลิว แต่บรรยากาศที่บ้านนั้นแตกต่างจากที่เคยเป็นอย่างสิ้นเชิง ไม่มีรอยยิ้มอ่อนโยนของภรรยาที่แสนจะน่ารำคาญของเขาคอยต้อนรับ
มันว่างเปล่าและเงียบอย่างผิดปกติ ภายในใจของเขารู้สึกโหวงเหวงจนใจเจ็บ ในห้องทำงานที่มีเครื่องแบบทหารแขวนเรียงราย เขาได้รับแฟ้มลับจากหน่วยข่าวกรองที่เขาสั่งให้ติดตามความเคลื่อนไหวของภรรยาในทันทีที่รู้ว่าเธอเดินทางไปเสิ่นเจิ้น
เขาเปิดแฟ้มนั้นออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาพลันเคร่งเครียดเมื่อเห็นภาพถ่าย
ภาพถ่ายเหล่านั้นไม่ใช่ภาพของภรรยาที่กำลังก้มหน้าทำงานอย่างเหนื่อยยาก แต่เป็นภาพของซูเม่ยหลิงที่กำลังยืนยิ้มอย่างสดใสเคียงข้างผู้ชายเจ้าเล่ห์อย่างเซียวหาน แม้แต่ในร้านอาหารหรู พวกเขาก็นั่งดื่มไวน์กันอย่างสนิทสนมและเปิดเผย
- Writer
