ซูเม่ยหลิงกลับตระกูลหลิวด้วยความรู้สึกอ่อนล้าและเจ็บปวดเธอรู้สึกเหมือนถูกทรยศจากคนที่ไว้ใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอไม่ได้กลับไปยังห้องนอนใหญ่ที่เคยอยู่ร่วมกับหลิวเหว่ยเฉิง แต่เลือกจะเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองเพื่อจมดิ่งอยู่กับความคิดสับสนภายในใจ
ไม่นานนัก ประตูก็เปิดออก หลิวเหว่ยเฉิงเดินเข้ามาในชุดเครื่องแบบที่เรียบร้อย แต่ใบหน้าของเขาดูอิดโรยด้วยความเครียดที่หนักอึ้ง
เม่ยหลิงหันมาเผชิญหน้ากับเขาด้วยสายตาที่เย็นชา
"คุณเข้ามาทำไมคะ ฉันอยากอยู่คนเดียว"
หลิวเหว่ยเฉิงไม่ได้โต้ตอบเขาเข้ามาวางซองเอกสารในมือลงบนโต๊ะทำงานของเธออย่างแผ่วเบา
"ฉันมาเพื่อทำตามสิ่งที่เธอต้องการเม่ยหลิง"
น้ำเสียงของหลิวเหว่ยเฉิงเต็มไปด้วยความสำนึกผิดที่ออกมาจากใจอย่างแท้จริง
"ฉันได้ยินทุกสิ่งที่เธอพูดกับพ่อ... เรื่องที่เธอต้องทนทรมานมาตลอดการแต่งงาน... และฉันไม่อาจยอมรับการให้อภัยของท่านนายพลซูได้"
เม่ยหลิงมองซองเอ
