“ฟังฉันก่อน..”
“ออกไป!”
ซูเหม่ยหลิงยกมือขึ้นปิดหูทั้งสองข้าง เธอไม่อยากรับฟังอะไรจากเขาอีกแล้ว
หลิวเหว่ยเฉิงมองใบหน้าเปื้อนน้ำตาของภรรยาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและเจ็บปวด
ภายในใจผุดคำถามขึ้นมา
‘แต่ก่อนเขาเป็นคนใจร้ายปานนั้นขนาดนั้นจริง ๆ อย่างนั้นหรือ’ความทรงจำของเขาไม่สามารถปะติดปะต่อความโหดร้ายที่เธอพร่ำบอกได้
"ฉันจะไป"
หลิวเหว่ยเฉิงกล่าวเสียงต่ำอย่างยอมจำนน
"เธออาจจะไม่เชื่อใจฉัน แต่ยังไงฉันก็อยากบอกให้เธอรู้ไว้อยู่ดีว่า ฉันจะไม่ยอมให้ใครทำร้ายเธออีก ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม”
‘ฉันจะพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าฉันได้เปลี่ยนไปแล้ว’
ประโยคหลังนั้นเขาพูดกับตัวก่อนจะเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เม่ยหลิงอยู่กับความจริงอันโหดร้ายว่า การตัดสินใจของเธอที่จะไร้รักนั้น เป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้วในชีวิตนี้ และเธอจะต้องใช้ชีวิตต่อไปอย่างระมัดระวังที่สุดจากศัตรูที่มองไม่เห็นที่
