บทที่19 น้อยใจ

2070 Words

“ไปกินข้าวกับมันแค่วันเดียว ต้องชมมันต่อหน้าผมขนาดนี้ไหม” เสียงลมหายใจสูดดังเข้าออกยาวๆ และค่อยๆ กลับเข้าสู่จังหวะปกติ สายตาวาวโรจน์ก่อนหน้าค่อยๆ อ่อนลงเมื่อคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างแสดงอาการหวาดกลัวใบหน้าซีดเผือด “ผมขอโทษ” เมื่อได้สติมือหนายื่นไปกุมมือเล็กสองข้างที่กำเข้าหาแน่นมีอาการสั้นเล็กน้อย เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นบนใบหน้า เมื่อทุกอย่างเย็นลงรวมถึงอารมณ์ของชายหนุ่มเองด้วย รถยนต์คันหรูกลับเข้าสู่ถนนและมุ่งหน้าไปยังคอนโดของเด็กสาว ภายในรถเงียบสนิทมีเพียงเสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นขณะที่ชายหนุ่มเร่งความเร็วของรถเพียงแค่นั้น กลางดึกคืนวันศุกร์ ร่างบางนอนบิดเร้าตัวงออยู่บนเตียงเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าและรำคอ อาการปวดท้องบิดแรงขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้เริ่มจะทนไม่ไหว ขนาดทานยาแก้ปวดลงไปสองรอบแล้วอาการก็ยังไม่ทุเลาลง มือเล็กควานหาโทรศัพท์โต๊ะข้างหัวเตียง ตู๊ด..ตู๊ด..ตู๊ด..รดากดโทรศัพท์ต่อสายหาใ

Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD