ตั้งแต่ที่ชายหนุ่มเฉลยความรู้สึกแปลก ๆ ที่ก่อตัว หญิงสาวก็ค่อนข้างจะไม่ค่อยเชื่อเขาเท่าไหร่แถมยังตีตัวออกห่างชายหนุ่มอีก ต่างจากชายหนุ่มนอกจากจะไม่สนใจระยะห่างแล้วเขายังทำตัวใกล้ชิดมากว่าเดิม
“มากิจ๋า~”
แค่ได้ยินเสียงมากิก็รีบวิ่งออกมาจากครัวแต่ไม่ทันคนที่ตั้งท่ารออยู่ก่อนพอหญิงสาววิ่งเขาก็คว้าเอวบางมากอดเอาไว้พลางหัวเราะอย่างชอบใจ
“คุณดาเมียนปล่อยหนู” หญิงสาวงอแง
“ไม่ปล่อยหรอก เดี๋ยวนี้มากิชอบหนีพี่”
“ฮึ !” หญิงสาวสู้ไม่ได้ก็ตีแขนเขาไปอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะยืนนิ่งให้เขากอดหอมจนพอใจ
“แล้ววันนี้ไม่ไปทำงานเหรอคะ”
“ไม่ไปครับ อยากอยู่กับเมีย”
“เมียอะไร เราแต่งกันหลอก ๆ นะคะ” เธอท้วง
“งั้นมาทำให้มันเป็นจริงดีมั้ย เราจะได้ไม่พูดอีก ย้ำอยู่นั้นแหละ กลัวใครไม่รู้หรือกลัวพี่จำไม่ได้” เขาบอกเสียงฉุน
มากิย่นคิ้วใส่ “อะไรเนี่ยพูดเรื่องจริงแล้วจะมาโมโหทำไม”
คาเมรอนถอนใจ หญิงสาวเป็นคนเถรตรง
