แรกพบ

1841 Words

หลังจากพี่ชายโอนเงินมาให้ด้วยบัญชีม้าเธอก็รีบไปแลกผ่านพวกรับฟอกเงินมาเป็นเงินสดทั้งหมด กันพ่อตัวเองตามตัว ถ้ารวมเงินที่ได้มาก่อนจะออกจากญี่ปุ่นรวมกับเงินก้อนล่าสุดตอนนี้เธอมีเงินราว...สองแสนบาทถ้วน คงพอให้อยู่ที่นี้ได้สองสามเดือนถ้าเธอใช้อย่างประหยัด หญิงสาวเริ่มจากไปห้างใกล้บ้านเพื่อทำการซื้อของใช้ส่วนตัวและอาหารสดเอาไปใส่ในตู้เย็น ก่อนจะเดินเล่นอีกเล็กน้อยแล้วนั่งแท็กซี่กลับมาที่ทาวน์เฮาส์ หญิงสาวนำอาหารที่ซื้อมาแยกประเภทก่อนจะเอาเข้าตู้เย็น เธอมองดูนาฬิกาที่บ่งบอกว่าตอนนี้เวลาบ่ายสองกว่า วันนี้เธอไม่มีอะไรทำแล้ว...เธอควรทำอะไร.. หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นข้อมูลที่เที่ยวใกล้ฉัน ส่วนมากที่ขึ้นก็จะเป็นคาเฟ่เสียส่วนใหญ่ เธอไม่ได้เป็นสาวคาเฟ่เสียด้วย เธอมักจะชอบเล่นกีฬาทางน้ำ หญิงสาวเลิกค้นข้อมูลเดินขึ้นไปชั้นบนเลี้ยวเข้าห้องนอนแล้วเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบเงินมาปึกหนึ่ง เธอยักไหล่ “คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง” เดี๋ยวก็ค่อยขอยามาโมโตะใหม่ก็ได้ เงินแค่นี้พี่ชายเธอขนหน้าแข้งยังไม่ทันร่วงด้วยซ้ำ มากิเก็บเงินใส่กระเป๋าเงินส่วนหนึ่งอีกส่วนหนึ่งเก็บไว้ภายในเสื้อแจ็กเก็ตตัวเก่ง เอาล่ะ ไม่มีอะไรแก้เบื่อได้เท่าการได้ออกไปใช้เงินแล้ว หญิงสาวรีบวิ่งลงจากทาวน์เฮาส์ชั้นบนมาชั้นล่างอย่างรวดเร็วก่อนจะปิดบ้านแล้วตรงดิ่งไปที่ห้างเดิมที่เธอพึ่งไปมาไม่กี่ชั่วโมงก่อน คฤหาสน์ ปาร์เกอร์ คาเมรอนนอนหมดอาลัยตายอยากมาหลายวันจนคนงานเริ่มจะเป็นห่วง นาทีนี้ใครก็เข้าหน้านายน้อยไม่ติด เว้นเสียแต่ว่า นมบัว หญิงสูงวัยที่เลี้ยงชายหนุ่มมาแต่เล็กทำใจดีสู้เสือเดินขามาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง “นมว่านายน้อยของนมใจเย็น ๆ ดีกว่านะ เครียดไปก็ไม่มีประโยชน์” คาเมรอนเลิกเอามือก่ายหน้าผากหากแต่ก็ทำเพียงแค่หมุนศรีษะมาทางคนที่ทักเขา “ไม่ได้เครียดไม่ได้หรอกนม นี่มันเรื่องใหญ่” นี่มันปัญหาปากท้องของเขา ของเขาคนเดียวด้วย ตลกจริง ๆ เขาดูแลปากท้องคนเป็นแสน แต่เขากำลังจะอดตายเองในไม่ช้าเนื่องจากหาเมียไม่ได้ “เธอมีอะไรก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวฉันดูแลนายน้อยเอง” นมบัวหันไปบอกเด็กรับใช้ที่ยืนขาแข็งรอรับใช้นายน้อยมาหลายชั่วโมงแม้นายน้อยจะไม่สั่งอะไรก็ตาม “ค่ะแม่นม” เมื่อเด็กรับใช้ออกไปแล้วเหลือกันเพียงแค่สองคนนมบัวก็มานั่งที่โซฟาก่อนจะเอื้อมมือมาแตะข้อเท้าชายหนุ่มอยากไม่นึกรังเกียจอะไร “ว่าไงพ่อตัวดี ไหนบอกนมสิจะทำยังไงกับเรื่องนี้ในความคิดของนายน้อย” นายน้อยของแม่นมถอนหายใจก่อนตอบอย่างเบื่อหน่าย “จ้างสาวสักคนมาเเต่งหลอกมัมกับแด๊ดสักพักค่อยหย่า” นมบัวได้ยินแผนการถึงกับหยิกข้อขาขาวเป็นการลงโทษ ชายหนุ่มถึงกับชักขาหนี “ไม่ได้นะ นมขอสั่งห้าม นายน้อยต้องหาให้ได้สิ เราอายุตั้งเท่าไหร่แล้ว ทำแต่งานผู้หญิงก็ไม่เคยจริงจัง” คาเมรอนทำทีว่าปิดหูไม่อยากฟังแม่นมบ่นอีกคน นมบัวเห็นท่าทีแบบนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจแต่ก็ยังไม่เลิกพูด “เชื่อนมสิถ้านายน้อยลองเปิดใจ ลองออกไปใช้ชีวิตที่ต่างจากเดิม วัน ๆ เอาแต่ทำงานคั่วสาวเข้าบ้านลองทำอย่างอื่นบ้างสิลูก” อันนี้พูดเพราะเป็นห่วงหรือพูดเพราะอยากแซะเขากันแน่ เขาเริ่มไม่แน่ใจ แต่ถึงแม้จะรู้สึกทะแม่งกับคำพูดแต่เขาก็ตอบรับแม่นมเสียไม่ได้ “ผมจะลองดูครับนม” “งั้นเริ่มตอนนี้เลยนายน้อย ไป”ไม่ว่าเปล่ายังเขย่าขาแกร่งเบา ๆ ราเมคอนถอนหายใจยอมลุกขึ้นนั่งมามองแม่นม “ไปแต่งตัวไปข้างนอกสิคะ” “นมบัวไล่ผมเหรอ” เขาว่า “เจ้าเด็กนี่” นมบัวเอ็ดพร้อมกับตีแขนแกร่งเบา ๆ “นมแค่อยากให้นายน้อยหาเมียเร็ว ๆแค่นั้นเอง” “งั้นผมไปละนะ” นมบัวยิ้ม พยักหน้า “ไปจริง ๆ นะ” “ค่ะ ไปสิคะ” “ไม่รั้งเลยเหรอ” นมบัวส่ายหัวยิ้ม ๆ เพราะแบบนี้ไงคุณหญิงกับนายใหญ่ถึงเป็นห่วง นิสัยจริงของคาเมรอนยังเด็กนัก “ไม่แต่งตัวหน่อยเหรอคะ” ชายหนุ่มส่ายหัว “ไม่ละครับผมขี้เกียจ” พูดจบก็คว้ากุญแจรถคันโปรดแล้วบึ่งออกไปทันที นมบัวมองคนที่เธอเลี้ยงตั้งแต่ตืนเท่าฝาหอยอย่างอ่อนใจ หวังว่าผู้หญิงที่คาเมรอนจะเลือกมาเป็นแม่ของลูกจะเป็นคนที่ทำให้ชายหนุ่มพัฒนาไปในทางที่ดี ชายหนุ่มขับรถอย่างไม่รีบร้อน เขาขับรถชมวิว ก่อนรถจะเลี้ยวเข้าซอยหนึ่งที่เขามาประจำ เขาจอดรถไว้ที่ประจำก่อนจะหอบของที่ซื้อมาระหว่างทางเข้าไป สองมือแกร่งเต็มไปด้วยของเล่นและขนมเยอะแยะ “ทุกคน คุณน้ามา ! !” เสียงเด็กชายคนหนึ่งตะโกนบอก ไม่นานเด็ก ๆ ก็วิ่งกรูเข้ามาจากหลายทิศทางเด็กต่างวัยเข้ามารุมหน้ารุมหลังคาเมรอนบ้างก็ช่วยเขาถือของบ้านก็ถามสารทุกข์สุขดิบจนเสียงเจื้อยแจ้วไปถึงในอาคารพิมพ์ประภา คนดูแลสถานที่แห่งนี้เยี่ยมหน้าออกมาทางหน้าต่าง “ไงเด็ก ๆ คิดถึงน้ากันมั้ย” เขาถาม “คิดถึงครับ /คะ คิดถึงมาก ๆ ด้วย” เสียงเด็ก ๆ ตอบเป็นเสียงเดียวกัน “น้าก็คิดถึงเด็ก ๆ เหมือนกัน น้าเอาขนมมาให้เยอะเลยเดี๋ยวไปทานด้วยกันนะ” เขาบอก หญิงสาวคนหนึ่งแต่งกายมิดชิดสุภาพเรียบร้อยบนใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มหวานเดินตรงมาทางที่เขายืนอยู่ “เด็ก ๆ เอาของเล่นไปเก็บที่แล้วเดี๋ยวเรามาแบ่งขนมกินกัน” เธอบอก เด็ก ๆ รับคำอย่างแข็งขันช่วยกันเอาของไปเก็บตามที่ครูผู้หญิงสั่ง ตรงนี้จึงเหลือเขาและหญิงสาว “ไม่เจอกันนานนะพิมพ์” เขาทัก “อื้อ หายหน้าไปนานพอสมควรเลยนะ ดาเมียน” เธอเองก็กล่าวทักทายชายหนุ่มอย่างเป็นกันเอง ทั้งสองเดินมานั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ คาเมรอนมองดูสถานที่ร่มรื่นแห่งนี้แล้วยิ้มออกมาอย่างภูมิใจ “เก่งเหมือนกันนี่พิมพ์ ที่นี่ดูมีชีวิตชีวาขึ้นเยอะเลย” “ส่วนหนึ่งก็มาจากเงินนายนั้นแหละ”เธอว่า สถานสงเคราะห์เด็กพิมพ์ประภา เคยเกือบจะถูกยุบไปแล้วเนื่องจากไม่มีการสนับสนุนที่มากพอ พิมพ์ชนกที่เป็นหลานของคุณพิมพ์ประภาพยายามที่จะยื้อสถานที่แห่งนี้เอาไว้ หากแต่ครอบครัวเธอก็ไม่ได้รวยอะไรมากนัก ดีที่เธอจับพลัดจับผลูได้มารู้จักกับทายาทหนึ่งเดียวของปาร์เกอร์คอปเปอร์เรชั่น ไม่รู้บังเอิญหรือส่งเทวดาเดินดินคนนี้มา เขาใจดีให้เงินสนับสนุนสถานสงเคราะห์แห่งนี้อย่างบริสุทธิใจ เพราะแบบนั้นสถานสงเคราะห์เด็กพิมพ์ประภาถึงยังอยู่ต่อได้ เด็ก ๆ ในความดูแลก็รอดตาย เขาจึงเป็นที่รักของที่นี้ได้อย่างไม่ต้องพยายามอะไร “ทำไมถึงทำหน้าตาเครียดล่ะ” เธอถาม “ดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ” เขาว่า พิมพ์พยักหน้า “อยากเล่ามั้ย” "ไม่เอาละ เดี๋ยวก็เครียดตามพอดี” เธอไม่เซ้าซี้ “งั้นขอให้นายหาทางออกเร็ว ๆนี้นะ” ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะหันมาหาเพื่อนสาวหนึ่งเดียวของเขา “เฮ้ออ พิมพ์” พิมพ์ชนกเห็นแบบนั้นจึงหลุดคำกิ้ก ก็เขาเป็นเสียแบบนี้ ทำตัวสุขุมดูเท่ แต่สุดท้ายก็งอแงง้องแง้งไม่สมกับบุคลิกภายนอกที่สวรรค์สร้าง “มีอะไรน่าขำไม่ทราบ” เขาค้อน “ก็ขำนายนั้นแหละดาเมียน แหม...เป็นผู้ใหญ่เหมาะสมกับอายุได้แค่สามนาทีเอง” “น้อย ๆ หน่อยเหอะ” เขาปรามเพื่อนรุ่นน้อง “เอ้า ๆ ระบายมา รอฟังอยู่” คาเมรอนยอมเปิดปากระบายความในใจของเขาออกมา พิมพ์ชนกเองก็ตั้งใจฟังเขาไม่พลาดสักคำ “ก็นั้นแหละ” เขาจบท้ายหลังจากเล่าเรื่องที่เขากลุ้มมากว่าหลายวันให้ฟังจบ พิมพ์ชนกเงียบ จริง ๆ เรื่องนี้ทางออกง่ายมาก แต่เธอคิดว่าชายหนุ่มก็คิดเหมือนกับเธอว่าไม่ควรใช้วิธีแบบนั้น สองเพื่อนต่างวัยเงียบกันไป ก่อนที่คาเมรอนจะหันมามองพิมพ์ชนก “พิมพ์” “หืม..” “อายุเท่าไหร่แล้วนะ” “ยี่สิบเก้า” คาเมรอนเงียบ อืม....เขาสามสิบสี่ พิมพ์ยี่สิบเก้า ห่างกันห้าปี พอดี ๆ หรือนี่จะเป็นทางออกของเขา “น้องพิมพ์คนสวย~” เขาเรียกคนข้าง ๆ เสียงหวาน “ดาเมียนหยุด ขนลุก” เธอไม่ว่าเปล่ายังลูบแขนตัวเองที่ตอนนี้ขนอ่อนลุกชันทั้งแขน “เรามาแต่งงานกันเถอะ” เขาบอกเสียงหวาน “อย่าบ้าให้มันมาก ไปถามคนอื่นไป” เธอบอก คาเมรอนหน้างิก เขาก็ไม่อยากได้เมียปากมอมอย่างพิมพ์เหมือนกันนั้นแหละ แต่เขาไม่รู้จักผู้หญิงที่ไหนอีกแล้ว “ก็ไม่มีคนไหนให้ถามแล้ว” เขาบ่นออกมาเสียงดัง “สาว ๆ เยอะแยะ เลือกมาสักคนซี้” เธอเย้า คาเมรอนเหลือบมองหญิงสาว พูดออกมาเหมือนไม่รู้ “แบบนั้นก็โดนตัดหางปล่อยวัดเหมือนเดิมนั้นแหละ” อยู่คุยกับเพื่อนและเด็ก ๆ อีกพักใหญ่เขาก็ขอตัวกลับ วันนี้เขาว่าจะเข้าไปทำงานที่บริษัทสักหน่อยหลังจากทำตัวเป็นผักมาหลายวัน เขาสมองปลอดโปร่งขึ้นเมื่อได้เล่าให้เพื่อนอย่างพิมพ์ชนกฟัง แม้จะช่วยอะไรได้ไม่มากแต่เขาก็เหมือนได้ระบาย รถหรูแล่นไปตามทางจนเข้าตัวเมือง ชายหนุ่มกดปิดวิทยุในรถเพราะใกล้จะถึงที่หมาย แต่จังหวะที่เขาวกสายตากลับมากลับมีคนวิ่งตัดหน้าจนเขาถึงกับต้องเบรกกระทันหัน เอี๊ยดดดดดดดดด ! ! ! ! เสียงล้อรถบดกับพื้นถนนอย่างแรงจนเกิดเสียงลั่น คาเมรอนหงุดหงิดขึ้นมามองสัญญาณไฟก็ไม่ใช่ไฟให้คนเดินแล้วไอ้ตัวที่ตัดหน้าเขามันอยากตายหรือไง ชายหนุ่มรีบลงมาจากรถและตะโกนอย่างสุดเสียงว่า “วิ่งมาตัดรถทำไมคุณ อยากตายศพไม่สวยหรือไง ! ! !”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more