สยบรักลูกมาเฟีย

บทนำ

“อ่า~ อากาศร้อนจังเลยนะ” เสียงหวานเอ่ยกับตัวเอง

หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลยาวสลวย ดวงตากลมโตสีเดียวกับผม จมูกโด่งเชิดบ่งบอกว่าเป็นคนดื้อรั้น ริมฝีปากอิ่มสีชมพู หญิงสาวมีชื่อว่า มากิ หรือ ซากุระ ยูมากิ ลูกสาวของ ยากูซ่าใหญ่จากญี่ปุ่น

มากิถอนหายใจ จริง ๆ แล้วเธอไม่ได้อยากหนีออกจากญี่ปุ่นเลย ถ้าโอโต้ซังยอมฟังเธอสักนิด มันคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้

สี่สิบชั่วโมงก่อนหน้านี้

“แกต้องแต่งงานกับ คายาโตะ ! !” เสียงทรงอำนาจของชายมีอายุดังลั่นคฤหาสน์ ซากุระ ที่สืบทอดกันมารุ่นสู่รุ่น

“ไม่ มากิไม่แต่ง โอโต้ซังอยากแต่งก็แต่งเองสิ !” หญิงสาวหน้าหวานเถียงตะเบ็งเสียงสู้ไม่ยอมเช่นกัน

ชายที่หญิงสาวเรียกโอโต้ซังตบเข่าอย่างแรงก่อนจะชี้หน้า

“มากิ ไอ้เด็กนี่ !”

ก่อนจะได้เถียงอะไรอีก ชายหนุ่มอีกคนที่นั่งคั่นกลางระหว่างชายมีอายุและหญิงสาวสะกิดมากิเบา ๆ แล้วเอี่ยวตัวกระซิบ

“ทำตามที่โอโต้ซังบอกเหอะ มากิ”

หญิงสาวนามว่ามากิชักสีหน้าสะบัดแขนออกจากมือพี่ชายแท้ ๆ ของตัวเอง “ไม่เอา โอะนี่ซังจะเเต่งเองมั้ยละ ไอ้คายาโตะ มีดีอะไร” เธอว่าอย่างโมโห ก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาทีละนิ้วตามสิ่งที่เธอพูดถึง “มึน ! ทึ่ม ! เหยาะแหยะ หนัาตาก็งั้น ๆ ขี้โรคอีก”เธอสะบัดมือและศรีษะไปมา “ไม่เอาไม่แต่ง ไม่ชอบ ! ! !”

ซากุระ โช ประมุขของตระกูลถอนใจ ลูกสาวเขามันดื้อได้ใคร “คนแบบนี้แหละ มันจะได้ไม่นอกใจแกไง ไม่รู้ล่ะ งานแต่งมีอีก อาทิตย์หน้า เตรียมตัวไว้ซะ” พูดจบก็เดินออกไปปล่อยให้ลูกชายล็อกร่างลูกสาวที่พยายามจะเข้าไปเอาเรื่อง

“โอโต้ซัง กลับมาเลย ! ไม่แต่ง ให้ตายก็ไม่แต่ง ได้ยินมั้ย ! !”

“มากิ” เสียงพี่ชายเรียกเธอ

“โอะนี่ซังไม่ต้องมากล่อมเลย ยังไงก็ไม่แต่งโว้ย” หญิงสาวตะโกนลั่น ดิ้นเร่า ๆ ไม่ยอม ซากุระ ยามาโมโตะ ถอนหายใจ ก็ดื้อทั้งพ่อทั้งลูก ชายหนุ่มล็อกน้องสาวเอาไว้แน่นแล้วตะโกนเสียงเข้ม “เงียบ !”

มากิเมื่อโดนพี่ชายดุก็ชะงักไป เมื่อเห็นว่าน้องสาวสงบลงแล้วเขาจึงพูด “พี่แค่จะบอกว่า รีบหนีไปซะ ก่อนที่วันแต่งงานจะเริ่ม พี่ก็ไม่อยากได้ไอ้คายาโตะมาเป็นครอบครัวเราหรอก”

เขานึกถึงคนที่ต้องมาเป็นน้องเขยแล้วแต่ขนลุก เพราะคายาโตะนอกเหนือจากที่น้องสาวเขาบอกมันยังไม่ทำงานทำการ ใช้ชีวิตแค่กิน ๆ นอน ๆ จะเป็นโรคอ้วนตายเมื่อไหร่ใครจะรู้

“คนอะไร ควายยังฉลาดกว่า” เขาพูดออกมาให้ได้ยินกันสองคนพี่น้อง

มากิที่เห็นว่าพี่ชายก็ไม่ได้เข้าข้างพ่อตัวเองก็เริ่มจะเย็นแล้วคุยเป็นปกติ “พี่ไม่กลัวโอโต้ซังจับได้เหรอ ถ้าเค้าหนีไปพี่ต้องเดือดร้อน”

"มากิ แกเป็นน้องคนเดียวของเค้านะ ถ้าแกแต่งงานกับคนที่แกไม่รัก” ยิ่งเป็นไอ้คายาโตะ เขาไม่แต่งเองเขายังไม่ไหว “เค้าสงสารแกวะ” ชายหนุ่มปล่อยน้องให้เป็นอิสระก่อนจะเดินไปปิดประตูและบานหน้าต่าง แล้วเปิดเบาะนั่งที่ตัวเองนั่งอยู่ ดึงของบางอย่างออกมา

“นี่ตั๋วเครื่องบินแล้วนี่ก็เงินนิดหน่อย พกติดตัวไว้ก่อน เดี๋ยวเค้าจะส่งเงินไปให้อีกที”

มากิรับตั๋วเครื่องบินมาพร้อมกับซองใส่เงิน ดวงหน้าหวานมองพี่ชายแท้ ๆ อย่างซาบซึ้ง “ยามาโมโตะ”

เจ้าของชื่อมองน้องของตัวเองยิ้ม ๆ น้องสาวทำท่าจะร้องไห้เขาเองก็เริ่มจมูกแดง จึงหัวเราะกลบเกลื่อนหากแต่เสียงที่เปร่งกลับบู้บี้เสียเต็มประดา

“อะไรเล่า ไอ้เด็กนี่ไม่ต้องร้องเลย แกเป็นน้องเค้านะ” เขาว่าลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู “โอโต้ซังจับได้แล้วเค้าคงโดน กระทืบ แต่ถ้ามันทำให้แกหลุดพ้น เค้าก็ยอม”

“พูดแบบนี้แล้วเค้าจะไปได้ยังไงเล่า” เธอว่าทุบอกพี่ไปทีหนึ่ง

“เค้าสัญญากับโอะก้าซังแล้วว่าจะดูแลแกให้ดีที่สุด” ชายหนุ่มย้อนคิดไปถึงวันที่แม่ได้ฝากฝังน้องไว้กับเขา

“ออกเดินทางคืนนี้นะ เตรียมตัวให้พร้อม เดี๋ยวเค้าไปส่ง”