ตอนที่5แค่คำพูด

2671 Words

เรย์พาร์ท @โรงพยาบาล "เรย์ ราฟ น้องเป็นไรลูก แม่จะไปหาน้อง!" "แม่ใจเย็นก่อนครับ หมอตรวจอยู่" ผมอยากจะบ้าตาย ให้คนเถื่อนๆแบบผมมาอยู่ในที่สงบๆแบบนี้ได้ไงว่ะ คนสีดำแบบผมนี้นะ? "ฮึก แม่ไม่น่าให้น้องไปเลย แม่น่าจะห้าม ฮือออ แม่เป็นแม่ที่ไม่ดี ไม่เอาไหนด้วย ฮึก" "แม่ แม่! มันยังไม่ตาย" "ตาเรย์! อย่ามาขึ้นเสียงกับแม่นะ ฮึก เป็นพี่ทำไมไม่ดูแลน้องให้ดี รู้ทั้งรู้ว่าน้องชอบปวดหัวแต่เราก็ยังละเลย" "แม่ครับ เรย์มันอุ้มน้องมาโรง'บาล" "ราฟพอ กูฝากดูทางนี้ด้วยนะ เดี๋ยวกูมา" "มึงจะไปไหน" "ไปจัดการหมาใน" ผมเดินออกมาจากสถานที่อึดอัดนั้น โคตรอึดอัดจริงๆเลย แม่ก็ดันมาดุเรื่องไอเสาร์อีก นี่ถ้าไปช่วยไม่ทันก็คงเละอยู่ตรงนั้นแหล่ะ ใจจริงก็ไม่ได้อยากไปช่วยมันเลยสักนิด แค่เเวะไปดื่มแต่ดันหันไปเห็นไอหน้านอกคอกเข้าเลยต้องจำใจเดินเข้ามา แต่ดูเหมือนเรื่องเมื่อวันก่อนจะยังไม่จบเพราะหนึ่งในสมาชิกหมาในมันย้อนกลับมาหาเรื่องไอราฟ ซึ่งพวกมันคิดว่าเป็นผมที่ย้อมผมสีชมพูจ๋า มีตาแต่ไม่มีสมองจริงๆพวกเวรนี้ ระดับไอราฟก็คงจะผ่านได้สบายอยู่แล้วถ้าไม่มีมันห้อยท้ายมาด้วยอ่ะนะ ไอผมก็หันไปเห็นจะเดินหนีออกมาเลยก็ใช่ที น้องชายฝาแฝดตัวเองก็ยืนอยู่กลางวง หันหน้าหนีคงยาก ไอโมกับไอดลก็คันไม่คันมือเลยจัดให้มันชุดหนึ่ง แต่พวกเเม่งเสือกอ่อน เตะนิดเตะหน่อยก็หักล่ะ ไม่รู้ป่านนี้พวกมันจะโดนเพื่อนผมยำไปเละแค่ไหนแล้ว งานนี้จะปล่อยให้เพื่อนสนุกกันเองได้ไงล่ะ ผมต้องมีส่วนเอี่ยวด้วยสิ . . . . @ที่ไหนสักที่ "เป็นไงว่ะ" "อ่อนชิป!" "พวกเหี้-นี่เก่งแต่ปาก ส้นตีนมาก็หมอบแหละ" "เฮ้ย! มึงนะ ไหนดูหน้าเลวๆหน่อยดิ" ผมใช้เท้าคู่งามเขี่ยไปที่หัวของหนึ่งในสมาชิก ซึ่งผมจำได้ว่ามันนี้แหล่ะที่โดนผมเอาเชือกรัดคอ "อั๊ก!" "ที่โดนไปไม่หลาบไม่จำเหรอว่ะ ถึงได้ย้อนกลับมาหาเรื่องใส่ตัวอีก ครั้งที่แล้วกูคงใจดีเกินไปสินะ" "หึ พะ..พวกหมาหมู่ ถุ้ย!" "ปากเหม็นชิป" ผลั๊วววว!!! ผมอดใจไม่ไหว ฝาดมือคู่ใหญ่ใส่หน้ามันเต็มๆจนเเม่งสลบเหมือดลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง อย่างที่ไอโมกับไอดลบอกนั้นแหล่ะ แม่งอ่อนจริงๆ ดูจากสภาพแล้วพวกมันคงโดนเพื่อนผมจัดการมาได้เยอะแล้วล่ะมั้ง เละอย่างกับหมาข้างถนน "กูว่าปล่อยพวกแม่งไว้ตรงนี้แหล่ะ ให้หาทางออกเอง" "โมมึงใจอ่อนไปวะ กูว่าเราต้องปิดตายห้องนี้เลย" "ทำแม่งทั้งสองวิธีที่พวกมึงพูดเลย" เราทั้งสามเดินออกมาอย่างสบายอกสบายใจเมื่อจัดการย่ำพวกหมาในเสร็จก็ล็อกแม่งทุกทางออก เอาให้หาทางหนีไม่เจอเลย "แล้วน้องมึงเป็นไงบ้างว่ะ" "ไม่รู้" ออกมาได้สักพักไอโมหน้าโหดก็เอ่ยปากถามถึงไอเสาร์แต่พอผมตอบไปพวกมันก็พร้อมใจกันรุมด่าผมทันควัน "อย่าบอกนะ..มึงออกมาทั้งๆที่น้องมึงยังตรวจไม่เสร็จ" "เออ ทำไม" "โหหห ไอเวร" "อะไรของมึง ราฟมันก็อยู่ไหมล่ะ อีกอย่างแม่ก็มา กูจะอยู่หาสวรรค์อะไร" "เรื่องน้องมึงช่างก่อน แต่ที่ไอดลเจออ่ะเด็ดเว้ยยยย" "มึงเจอไรเชี้ยดล" นานๆทีจะมีเรื่องเม้าส์ไอขี้ขรึมประจำกลุ่ม ผมต้องจัดให้หนักเอาให้ดิ้นไม่หลุดเลย มันนะเก็บความลับเก่งที่สุดเเล้ว "เด็กแถวบ้าน ไม่คิดว่าจะเจอกันอีก" "เสียงหล่อทำส้นตีนไรสัส แนะ!อย่าบอกนะว่าเด็กนั้นรักแรกอ่ะ ฮี๊วววว" "ฮี๊วพ่อมึงดิ น้องแม่งชอบกูที่ไหน" "กูว่าล่ะที่ไม่สนใจใครก็เพราะเด็กเก่านี่เอง" ผมเดาใจมันไม่ออกเหรอนะ ถ้ามันไม่เผยน้ำเสียงอ่อนไหวให้ได้ยิน แล้วมันก็ฮอตจะตายไปสาวๆติดให้ตรึมแต่มันกลับเมินเชย "กูว่าแม่งจริงจังว่ะ หน้านิ่งเลยนะมึง" "ปล่อยเด็กไปเจอคนดีๆเหอะ กูอาจจะไม่ดีพอสำหรับน้องเค้า" "หยุดพระเอกครับ เดี๋ยวพวกกูช่วยเอง" "หยุดเลยไอโม มึงจะช่วยหรือทำให้เสียเรื่องกันแน่ว่ะ" "ดลคราบ นี่เพื่อนนะเว้ย เรย์มึงดูมันดิ อยากช่วยนะเนี้ย" "พอๆ ให้มันหาทางเองโม คนมันรักจริงต่อให้หันหน้าหนีไปทางไหนยังไงก็หนีไม่พ้น" ประโยคแรกผมหันหน้าไปห้ามทัพไอโมแต่ประโยคหลังผมหันไปพูดใส่ไอดล ก็แค่ไม่อยากเห็นเพื่อนอกหักช้ำรักซำซากนิครับ จบเรย์พาร์ท ราฟพาร์ท "นั่งพักก่อนนะเเม่ เดี๋ยวน้องก็ตื่น" "ฮึก แม่ใจไม่ดีเลยราฟ น้องอาการหนักขึ้นเเบบนี้แล้วจะใช้ชีวิตปกติอย่างไร จะ..จะยิ้มแบบมีความสุขได้อย่างไง" ตอนเเรกผมว่าจะไม่กังวลแล้วนะแต่พอได้ยินแม่พูดแบบนี่ก็ยิ่งเป็นกังลวใหญ่ ไหนจะไอน้องตัวดีนี่อีก หาเรื่องให้ตลอดเวลา "หมอก็บอกแล้วไงครับว่าน้องแค่เกิดภาพหลอนชั่วขณะ มันมีโอกาสเกิดขึ้นได้กับคนที่เคยประสบอุบัติเหตุเกี่ยวกับสมอง แม่อย่างเครียดไปก่อนสิครับ" "อย่าทิ้งน้องนะราฟ สัญญากับแม่นะ" "..." "สัญญากับแม่ก่อนราฟ ฮึก" น้ำเสียงรวมทั้งสายตาจริงจังของแม่บีบให้ผมต้องรีบเอ่ยปากรับคำสัญญาทั้งๆที่ในใจเองก็ไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าผมจะรักษามันได้ไหม จะทำอย่างที่แม่ขอได้รึเปล่า... ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วที่เสาร์มันออกมาจากห้องตรวจ แต่มันก็ยังไม่ตื่นขึ้นมาสักทีจนแม่ทำท่าจะร้องไห้อีกครั้ง ผมเองก็ไม่รู้ทำไม่แม่ถึงได้รักมันมากขนาดนี้ ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจแต่ก็ยังรักมันลง อาจจะเป็นเพราะแม่ยังคงรู้สึกผิดที่พรากคนรักของมันไปล่ะมั้ง แม่อาจแค่ต้องการมอบความรัก ความอบอุ่นให้มัน..ก็เท่านั้น "อือ~" "เสาร์! เป็นไงบ้างลูก" "มะ..แม่เหรอ" "จ๊ะ แม่เองนะ หนูอย่าเพิ่งลุกนะเเม่จะตามหมอมาดูอาการให้ อยากดื่มน้ำไหม? ราฟเอาน้ำมาให้น้องหน่อย" แม่ดูจะรีบร้อนไปซะทุกอย่าง ถามเองตอบเองแถมยังคิดให้เสาร์มันเสร็จสรรพ ผมเองก็แทบจะหยิบแก้วน้ำกับหลอดไม่ทัน พอแม่รับแก้วน้ำไปจากผมเท่านั้นแหล่ะ ท่านก็รีบป้อนน้ำไอเสาร์มัน ช่างเป็นอะไรที่โคตรอิจฉาเลย "เดี๋ยวคุณหมอมาตรวจนะ รอก่อนนะลูก" "ครับ" มันตอบรับแม่เสร็จก็เงยหน้ามามองผม สีหน้ามันดูซีด ไร้เรี่ยวแรง เหมือนคนใกล้จะตายยังไงยังงั้น "ขออนุญาตครับ คนไข้ตื่นแล้วหมอขอดูอาการหน่อยนะ" "ครับ" ใช้เวลาตรวจเช็คร่างกายไม่นานอาหมอก็เดินมาบอกกับแม่ อาการก็ปกติเหมือนที่เคยเป็นนั้นแหล่ะ ผลกระทบจากอุบัติเหตุที่ปกติจะเกิดปีละครั้งถึงสองครั้ง เพียงแต่ว่าปีนี้มันเพิ่มมาเป็นสามครั้งเลยทำให้แม่กังวล "ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วครับ นอนดูอาการสักคืน พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้ครับ" "ขอบคุณคุณหมอมากเลยนะค่ะ" "ครับ หมอขอตัว" "แม่กลับไปพักผ่อนที่บ้านดีกว่านะ ผมจะโทรเรียกคนรถให้มารับกลับ เดี๋ยวผมอยู่เฝ้าเสาร์เอง" แม่มีอาการลังเลอยู่พักใหญ่แต่ดีหน่อยที่ผมได้ไอเสาร์ช่วยพูดหรอกโน้วน้าวแม่ถึงยอมกลับไปพักที่บ้านแต่โดยดี "..จ๊ะ แม่ฝากดูน้องด้วยนะราฟ" "ไม่ต้องห่วงครับ" "แม่กลับก่อนนะเสาร์ นอนพักเยอะๆนะลูก" "ครับแม่" ผมเดินออกมาส่งแม่ที่หน้าโรง'บาลก่อนจะกลับขึ้นไปที่ห้องพักของไอเสาร์ มันกำลังจะนอนอยู่พอดี "เป็นไงล่ะ" "ครับ?" "ก่อเรื่องคราวนี้เป็นไงล่ะ" "เสาร์ไม่ได้เริ่มนะราฟ เสาร์ไม่อยากให้พี่ต้องมารับหมัดเเทนเรย์" "จะกูหรือไอเรย์มันก็ไม่ต่าง ขนาดกูย้อมผมชมพูซะหวานมันยังนึกว่าเป็นไอเรย์ได้เลย" ผมไม่ได้น้อยใจแฝดตัวเองหรอกนะ แต่แค่ไม่อยากรับหมัดแทนมันทุกครั้งที่มันไปก่อเรื่องมา "..." "อีกอย่าง ใกล้จะเปิดเรียนแล้วแต่มึงยังนอนเน่าเป็นผักอยู่บนเตียงแบบนี้จะไปเรียนไหวรึไง" "เสาร์ไปไหวหรอกน่า พี่ไม่อยากอยู่เฝ้าก็กลับไปเถอะ เสาร์เกรงใจ" "หึ อยากให้ไอเรย์มันมาเฝ้ารึไงว่ะถึงได้ไล่กู หวังสูงไปนะ ขนาดรอฟังอาการมึงมันยังไม่ทำเลย" "..แล้วพี่จะพูดให้มันได้อะไร เสาร์รู้ว่าเสาร์ผิดแต่พี่อย่าโทษเสาร์คนเดียวได้ไหม!" "..." ผมยืนเงียบอยู่ข้างๆเตียงของมันนั่นแหล่ะ นานทีมันจะขึ้นเสียงกับผม "เสาร์ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นเลยสักนิด ไม่อยากให้ใครต้องมาโดนอัดแบบนี้ด้วยแต่ถ้าวันนั้นเรย์พาเสาร์กลับบ้านแบบที่คนปกติเขาทำกัน เสาร์ก็คงไม่ต้องเดินหลงไปที่นั่นจนเกิดเรื่องหรอก" "..." "เรื่องทั้งหมด...ความผิดกูสินะ!" "พะ..พี่เรย์" บุคคลมาใหม่ยืนค้ำประตูห้องอยู่แต่ส่งสายตาดุดันมาให้ไอเสาร์บนเตียง เจ้าตัวคงจะไม่รู้ว่าสายตาพิฆาตของตัวเองตอนนี้มันแรงแค่ไหนสินะ ร่างเสมือนผมดำค่อยๆคืบคลานเข้ามาจนในที่สุดก็เข้าห้องมาอย่างสมบูรณ์ "เออกูเอง! ไหนมึงพูดมาสิ ทั้งหมดนี่คือกูผิด" "ไม่ใช่นะ! ตะ..แต่มันก็มีส่วนที่พี่ผิด" "เหี้-อะไร" "กะ ก็พี่ขับรถเร็ว" "หึ มึงมันอ่อนตั้งแต่เด็กแล้วไง" "เรย์ อย่าพูดเรื่องเก่า" ผมรีบเอ่ยเตือนเรย์ก่อนที่มันจะลามกลับไปเรื่องนอกคอก เดี๋ยวแม่งก็ได้ปวดกะบาลอีกรอบ พากับชิปหายหมด "กูรู้ ไอนี่นะ ต่อให้พูดเรื่องไหนมันก็หามารยามาตอแหลแม่ได้ แต่ตอนเนี่ยแม่ไม่อยู่มึงไม่ต้องทรมานตัวเองก็ได้ ถอดหน้ากากตอแหลของมึงออกเถอะ เห็นแล้วอึดอัดแทน" "อึก! พ..พูดถึงขนาดนี้เลยหรอ เสาร์เป็นน้องพวกพี่นะ" เออปากร้ายกันให้พอ เถียงกันเสร็จก็คงเป็นกูที่ต้องดูแลมึงนะไอเสาร์ "มึงแน่ใจ?" "ไอเรย์กูบอกว่าอย่าพูด" "มันไม่ตายหรอกน่า อยู่ในโรง'บาลชัดๆถ้าตายก็ปล่อยแม่ง ไหนบอกกูดิแน่ใจป้ะ?" เรย์มันหันมาเสียงดังใส่ผมก่อนจะหันกลับไปพูดกวนไอเสาร์ต่อ ไอนั้นก็เสือกตั้งหน้าตั้งตาตอบ ไม่มีใครยอมใคร "นะ เเน่สิ เสาร์เป็นน้องพี่" ไอเสาร์นี่ก็ยังไง รู้ว่ามันกวรประสาทก็ยังเสือกให้มันกวนอยู่นั้นแหล่ะ แล้วไอท่าทีอึกอักตอนตอบนี่อะไร มั่นใจว่างั้น? "กลับบ้านไปช่วยหารูปถ่ายตอนเด็กของมึงให้ดูหน่อยนะ พอดีจำหน้าน้องตัวเองไม่ได้วะ" "กลับบ้านไปอยู่กับแม่ได้แล้ว แม่อยู่คนเดียว" คำพูดคำจาของเรย์นับวันยิ่งจัดจาด ตกลงเราเป็นแฝดกันจริงๆใช่ไหมเนี่ย ผมเริ่มจะทนฟังไม่ไหวถึงได้พลั้งปากพูดไล่แฝดพี่ตัวเองไปให้พ้นๆ "เหอะ! กูทนอยู่กับคนจำพวกนี้ไม่ได้หรอกวะราฟปรับตัวไม่ทัน" "ไปสักทีเหอะเรย์" "เออกูไปละ อย่าหลงตัวตอแหลตามมันนะราฟ กูเตือนไว้ก่อน" ก่อนจะไปยังต้องทิ้งท้ายประโยคกวนๆไว้อีก ผมนะไม่สนใจกับคำพูดของมันหรอกนะ แต่ไอคนบนเตียงนี้สิคิวผูกกันยุ่งเป็นโบว์ล่ะ หางตามันก็เริ่มมีน้ำใสๆปริมออกมาแล้วนั้น "เลิกจมกับคำพูดเรย์ได้แล้ว มันออกไปแล้ว" "เสาร์ ..ไม่ได้จมสักหน่อย" "เออ เก่งจริงๆ หน้าไปทาง เสียงไปทาง การกระทำไปอีกทาง กูดูไม่ออกเลยวะเสาร์" ทั้งหมดที่มันทำผมดูออกว่ามันเเกล้ง ดูอย่างตอนนี้สิมันยังแกล้งว่าไม่เป็นอะไรทั้งที่บนหน้ามันมีแต่คราบน้ำตาเต็มไปหมด "พี่จะดูออกได้ไง เสาร์ตอแหลเก่งนิ เรย์ก็บอกแบบนั้น" "เลยจมกับคำพูดไอเรย์ด้วย สนใจทำไมว่ะก็แค่คำพูด!" "แค่คำพูดเหรอ? ราฟ...สิ่งที่เรย์พูดออกมามันมากกว่าคำพูดซะด้วยซ้ำ เสาร์ไม่อยากรับรู้อะไรแบบนี้เลยแต่เรย์ก็ยังพูดกรอกหูเสาร์ประจำ พูด...จนมันฝังเข้าไปอยู่ในหัวแล้ว" "มานี่ ขยับมาใกล้ๆกู" เสาร์ค่อยๆขยับมาตามคำเรียกของผม ในขณะที่น้ำตาก็ยังไหลเป็นทางอยู่ มันชอบเป็นแบบนี้ตลอด น้ำตาไหลแต่กลับไม่รู้สึกตัว "ฟังกูนะ ในเมื่อมึงมั่นใจว่าเป็นลูกของแม่ เป็นน้องพวกกู แล้วมึงจะต้องคิดมากไปทำไม? อย่าปล่อยให้คำพูดอื่นมามีอิทธิพลกับตัวมึงจนส่งผลเสียกับชีวิตของมึง เงียบซะ น้ำตาก็ด้วยอย่าปล่อยออกมาพร่ำเพรื่อ มันไม่มีประโยชน์" ผมใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าของไอเสาร์ออก เพิ่งจะสังเกตุแบบจริงจังก็ตอนนี้แหละ พอตั้งใจมองใกล้ๆ หน้ามันเนียนแถมแก้มมันยังนุ่มมือชะมัด สายตาผมนี่มันไม่อยู่นิ่งจริงๆ มองไปทั่วจนไปสะดุดที่ปากเล็กจอมเถียงนั่น ทำไมถึงได้น่าสัมผัสขนาดนี้ อยากจะบดขยี้ให้เลือดออกชะมัด ชอบเถียงนักนะ อ่า..นี้ผมกำลังจะทำอะไรวะเนี่ย หยุดนะมึง ไอราฟฟฟ! "ไม่!" "ราฟ...พี่เป็นอะไร" "ปะ เปล่า นอนพักไป กูไปข้างนอกแปป" "อือ พี่จะกลับมาใช่ไหม" "เออ แปปเดียว" ผมออกมาสงบสติอารมณ์ของตัวเองที่มันเตลิดไปถึงจักรวาลไหนแล้วก็ไม่รู้ จะดึงสติกลับมาตอนนี้ก็คงจะเร็วไป หน้านุ่มนิ่มของมันยังติดตาผมอยู่เลย ไม่ใช่แค่หน้ามันหรอกนะที่ติดตาแต่แม่งติดตาทุกส่วน "ออกไปจากหัวกูสักที ไอน้องนอกคอก" . . . . หลังจากที่ตั้งสติตัวเองได้เเล้วผมก็พาตัวเองเดินหลับเข้าห้องพักผู้ป่วย ไอคนต้นเรื่องนอนหลับเป็นตาย ผมใช้เวลาอยู่นอกห้องนานขนาดนั้นเลยเหรอวะ? ช่างแม่งเรื่องนั้นก่อน อีกไม่กี่วันก็จะเปิดเรียนแล้ว ถ้าไปน้องรักมันไม่หายแล้วเรืองเลี้ยงสายจะเอาไง...ก็ต้องเลื่อนอะดิ อ้อ..ลืมบอก ผมบังเอิญเป็นลุงรหัสมัน โคตรบังเอิญ! สนุกไปสิงานนี้ จริงๆแล้วถ้าพูดให้ถูกมันต้องบอกว่า... ไอเสาร์ต่างหากที่บังเอิญได้ผมเป็นลุงรหัส จบราฟพาร์ท

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more