Günlerce yoğun bakımda kaldı Zelal.
Bebeği kayıp girmişti elinden, tek umudu.
Welat ise kendini suçladığı için o hastane kapısından içeri tek bir adım atamamıştı; öylece yıkılıp kalmıştı. Çavşin Hanım, günlerdir uyanmayan kızının neyi beklediğini çok iyi biliyordu.
Kalkıp çıktı dışarı; tam karşıda, bankta oturan damadının yanına yürüdü. Onu görünce ayaklanan Welat’a, “Otur, kalkma,” diyip geçip oturdu yanına.
Bir süre sessizlik oldu, sonra konuşmaya başladı yaşlı kadın: “Seni beklediğini biliyorsun, dimi?” dediğinde, “Onun karşısına çıkacak yüzüm yok,” dedi Welat.
“Keşke ben ölseydim ana, ona bunları yaşatmasaydım.” “Olan oldu,” dedi yaşlı kadın.
“Giden gitti, onun şimdi sana ihtiyacı var; desteğine, yanında olmana. Kızım seni bekliyor Welat Ağa, git; git ki açsın gözlerini. Bu dünya
