Bazı insanlar vardır, hep yarım kalmak için gelmiştir sanki bu dünyaya.
Ne yaparsa yapsın hep bir yanları buruk kalır, bir yanları çaresiz. Zelal de onlardan biriydi. Elini neye atsa yarım kalıyordu sanki.
Saatler önce içinde bir can taşıdığını öğrenmişti Zelal. Oysaki şimdi önünden hızla akıp giden yolu seyrediyordu öylece, hastaneye doğru giderken. İçi bomboştu.
Öyle bir boşluk olmuştu ki içinde, sanki hiç dolmayacak gibiydi o boşluk.
Welat çiftlik evinden dönerken kaza yapmış, ağır yaralanmıştı. Bunu duyduğu an yüreğinden bir parça kopup gitmişti genç kadının.
Hastane önünde duran arabadan koştura koştura inenlerin aksine yavaş adımlarla yürüyordu Zelal. Çünkü attığı her adımda üstüne tonlarca ağırlık çöküyordu sanki.
“Abim nerde?” diye soran Selvi’ye “Ambulans yolda, geliyorlar.”
