Sabah Welat’ın kollarının arasında uyandı Zelal. Uzaklaşmak istedikçe daha da yaklaşıyordu sanki. Yavaşça doğrulup çıktı yataktan. Üzerini değişip indi aşağı. Annesi uyanmış kahvaltı hazırlıyordu…
“Günaydın.” diyip yaklaştı annesine. “Günaydın keçamın, neden uyandın bu saatte?” diye soran annesine “Uyku tutmadı.” dedi Zelal…
Birlikte kahvaltı hazırlarken “Sana bir şey sorabilir miyim ana?” dedi genç kadın. “Sor kızım.” dedi Çawşin Hanım. “Ahmet abimlerden haberin var mı? Hiç nasıllarmış? Selvi’yle hiç konuşamadık.” dedi Zelal…
“İyilerdi kızım, korkma. Bir sorun yok.” diyen annesine “İznin olursa Selvi’yi de çağırsam, bizimle etse kahvaltıyı olur mu? Hem abisini görürse sevinir…”
“Olur kızım, git çağır.” diyen annesiyle çıktı mutfaktan Zelal. Karşı konağın kapısını çaldığında kapıyı aça
