Welat’a bir şans vermeye karar vermişti Zelal. Annesini dinleyecek, mutlu olmaya, ona her fırsatta aşkını dile getiren kocasına karşılık verecekti. Belki âşık olması zordu, ama en azından sevmeye çalışacaktı…
El ele döndüler konağa. Nerdeyse sabah olmak üzereydi. Odaya geçtiklerinde dolaba yürüdü Zelal. Geceliğini eline alıp banyoya doğru yürüyecekken tuttu Welat kolundan. “Gitme, burda giyin.” diyip kocasının sözleri karşısında donup kalmıştı Zelal. Öylece bakakaldı gözlerinin içine…
“Bana öyle bakma güzelim. Benden utanma, benden çekinme. Senin her zerre bana helal.” diyip yüzünü avuçlarının arasına aldı Welat. Yüzünün her zerresine küçük küçük öpücükler kondurdu Zelal’in. Sonra elindeki geceliği alıp fırlattı bir köşeye.
Karısının üstündeki elbisenin fermuarını usulca indirdi Welat.
