ดอยสูงที่ห่างไกลความเจริญ......
17:30น.
อลิซ อลิศา.....
“อลิซครับ อลิซ ถึงแล้วตื่นได้แล้ว”เสียงของเฮียเคเอ่ยเรียกฉันพลางจับไหล่ฉันเขย่าเบาๆ ฉันสะดุ้งดีดตัวยันตัวตรง มองไปรอบๆก็พบว่าคนบนรถได้ลงไปกันหมดแล้วรวมถึงผู้ชายที่นั่งข้างๆฉันด้วย ฉันหันไปมองเฮียเคด้วยใบหน้ามึนงงสะลึมสะลือ
“ตาปรือเลยเรา ลงไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่านะ เกรงใจพี่คนขับเขาน่ะ ติดเครื่องรถให้น้องนอนมาเป็นช่วงโมงแล้ว”เฮียเคบอกฉันพลางมองออกไปนอกรถที่มีพี่คนขับกำลังนั่งเล่นกับเด็กๆอยู่ เด็กๆที่นี้แต่งตัวเเบบเด็กดอยนุ่งผ้าลายพื้นเมืองของถิ่นเขาแล้วสวมเป็นชุดกระโปรงยาวแค่หัวเขา สวมหมวกเย็บปักเองไว้บนศีรษะ การแต่งกายของพวกเขาช่างงดงาม
“ชอบเหรอเรา อยากแต่งแบบนั้นเหรอ?”เฮียเคที่เดินลงมาจากรถก่อนฉัน และมีฉันเดิมตามเขาแต่สายตาของฉันจ้องมองไปยังเด็กๆที่พากันวิ่งเล่นบ้าง กระโดดยางบ้าง เดินกระลาบ้าง ใบหน้าของน้องๆแต่ละคนดูมีความสุ
