พี่เดย์ยิ่งกว่าเปย์

[DAY] EP0

เชี่ย!! มันแข็ง!!

ผมยืนนิ่งไว้อาลัยให้กับอวัยวะที่ไม่ควรจะตื่นตัวในเวลานี้ของตัวเอง พยายามจะข่มจิตข่มใจให้สงบนิ่งที่สุด แต่ดูเหมือนฮอร์โมนความเป็นชายที่โคตรจะพลุ่งพล่านของผมจะไม่เข้าใจ นอกจากมันจะนอนนิ่งยังจะค่อยๆ ขยับตัวขึ้นชี้ร่างน้อยที่นอนหลับอยู่บนเตียงอีกต่างหาก ผมทำอะไรมากมายในตอนนี้ยังไม่ได้ ทำได้แค่ยืนงอตัวใช้มือทั้งสองข้างปิดบังอวัยวะที่คึกคักไม่ดูเวล่ำเวลาเอาไว้ ก่อนที่คนบนเตียงจะพลิกตัวลืมตาขึ้นมาเห็น และตัดสินคิดว่าผมคิดอะไรชั่วๆ กับร่างนุ่มนิ่มของน้อง

ซึ่งผมก็คิดจริงๆ แหละ แต่ก็แค่คิดไง วางแผนในระยะยาวเพราะตอนนี้ต่อให้คิดไปไกลแค่ไหนผมก็ทำได้แค่มอง ‘น้องไนล์’ ตาละห้อยแค่นั้น ในเมื่อคนที่ผมอยากจะกลืนกินไม่ให้เหลือแม้แต่ผมเส้นเดียวดันเป็นแค่เด็กมัธยมอายุสิบหกแค่นั้น!

“พี่เดย์..” เสียงติดแหบนิดๆ ของไนล์ดึงให้สติผมกลับมาสนใจกับคนตรงหน้า ร่างบางในชุดเสื้อยืนพอดีตัวกับกางเกงขาสั้นเหนือเข่าเล็กน้อยค่อยๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ผมมองภาพเคลื่อยไหวที่แสนจะนุ่มนิ่มน่าทะนุถนอมของไนล์อย่างเคลิบเคลิ้ม ราวกับดูรูปปั้นตุ๊กตาปูนเคลือบกำลังขยับไปมาตัวหนึ่ง

“ครับ…” ผมตอบรับน้องเสียงเลื่อนลอย พอๆ กับสติที่หลุดไปในห้วงจินตนาการถึงภาพที่ผมได้ครอบครองเรือนกายบอบบางของน้องครั้งแล้วครั้งเล่า..

“พี่เดย์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ สีหน้าพี่เดย์ดูแปลกๆ”

“ปะ..แปลก?” คนตัวน้อยตรงหน้าพยักหน้าตอบผม แล้วขยับตัวลงจากเตียงก้าวขาเข้ามายืนใกล้ผมมากขึ้น มากจนผมเห็นขนตาเรียวตัวสวยจนนับเส้นได้

พอมายืนใกล้กันแบบนี้ผมก็ยิ่งรู้สึกว่าคนตรงหน้ามันโคตรน่ากิน โคตรน่าเป็นเข้าของ ตัวสูงแค่อก เส้นผมสีน้ำตาลเข้มรับกับสีดวงตา ใบหน้าขาวหมดจด ริมฝีปากบางเฉียบน่าขโมยจูบ ผิวทั้งตัวก็ขาวเนียนไปหมด แค่มองด้วยตาก็คาดเดาได้แล้วว่าน่าจะลื้นมือไม่น้อยเวลาได้สัมผัส

เวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ได้ใกล้ชิดกันมันทำให้ผมรับรู้ได้หนึ่งสิ่งในตัวของไนล์ คือเด็กคนนี้เป็นคนที่เคลื่อนไหวร่างกายช้ากว่าคนปกติทั่วไปมาก ขนาดกะพริบตายังช้ากว่าผมเลย แต่น่าแปลกที่มันไม่ดูน่ารำคาญ แต่มันกลับทำให้คนตัวเล็กร่างบางอย่างไนล์น่าถนอมมากขึ้นอีกต่างหาก จนผมอยากให้น้องนั่งอยู่บนเตียงมองผมเฉยๆ แค่นั้น ถนอมร่างกายไว้ให้ผมอย่างเดียวแค่นั้น ส่วนที่เหลือผมพร้อมจะดูแลทุกอย่างในชีวิตของเด็กตรงหน้า

“หน้าพี่เดย์แดงมากเลยนะครับ ไม่สบายหรือเปล่า” ไนล์ถามพร้อมกับสีหน้าที่แสดงออกว่าเป็นห่วงผมจนถึงขั้นจะยกมือมาวัดไข้ที่หน้าผาก ซึ่งผมก็อยากจะให้น้องโดนตัวลวนลามร่างกายจนเนื้อสั่น แต่ติดตรงไอ้ส่วนที่อยู่ใต้อุ้งมือมันไม่ยอมสงบสักที เอาแต่ผงาดตัวขึ้นไม่หยุด ยิ่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากหอมหายของไนล์ตอนยื่นหน้ามาใกล้มันยิ่งผงาดชูคอไปกันใหญ่จนมือผมก็แทบจะห้ามไว้ไม่อยู่

“เปล่าครับ ถ้าน้องง่วงน้องนอนก่อนเลยนะครับ พี่ขอเข้าห้องน้ำก่อน รู้สึกว่าพี่จะลืมสระผม” ผมรีบพูดแล้วหันหลังวิ่งเข้าห้องน้ำทันที ก่อนที่จะมารู้ตัวว่าเผลอปล่อยโป้ะออกไปแล้วเรื่องสระผม

สัส! ผ้าเช็ดผมยังพาดอยู่บนบ่า แถมหัวก็เปียก!!!

แค่ใช้เวลาร่วมห้องกันแค่หนึ่งชั่วโมงน้องไนล์ยังทำผมใจแตกสติเตลิดได้ถึงขยาดนี้ ถ้าขึ้นไปนอนเบียดกันบนเตียงผมนึกภาพไม่ออกเลยว่าสภาพผมจะเป็นยังไง จะตบะแตกก่อนไหม หรือหัวใจจะวายเพราะความน่ากินก่อนกัน

ผมเปิดประตูออกจากห้องน้ำอีกครั้งหลังจากที่ตกลงกับเดย์น้อยได้แล้วว่ามันห้ามแสดงอิทธิฤทธิ์ออกมาอีกเด็ดขาดก่อนน้องจะอายุครบสิบแปด ส่วนคนที่เป็นสาเหตุของการว้าวุ่นใต้ร่มผ้าของผมก็นั่งแกว่งขาเล่นอยู่ปลายเตียง พอเห็นว่าผมออกมาคนตัวน้อยก็รีบหันมามองทันที

ผมดึงเก้าอี้ที่โต๊ะอ่านหนังสือมานั่งแทนที่จะนั่งบนเตียงข้างๆ ไนล์ เพราะกลัวว่าความหิวกระหายของผมจะคุมไม่อยู่แล้วตะปบน้องกลืนลงท้องไปเสียก่อน

“เอ่อ…ช่วงนี้ผมขอรบกวนพี่เดย์ไปก่อนนะครับ”

“จะรบกวนนานแค่ไหนคะ ถ้าชั่วคราวพี่คิดเงินนะคะ แต่ถ้าตลอดชีวิตพี่ให้รบกวนฟรี” ไนล์ถลึงตาขึ้นจนมันแทบจะหลุดออกจากเบ้าเพราะคำพูดของผม ผมชอบที่จะใช้คำ ค่ะ ขา กับคนที่เด็กกว่าที่คาดว่าความสัมพันธ์จะต้องพัฒนาไปไกลกว่าพี่น้อง แล้วคนตรงหน้าก็ดูเหมาะกับคำพูดหวานหูของผมที่สุด

“น้องยังไม่ทันจะรู้จักพี่ดีเลย ทำไมถึงมาขออยู่กับพี่ล่ะคะ ไม่กลัวพี่ทำอะไรๆ น้องเหรอ”

ผมเผยรอยยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวทั้งสองข้างให้กับปฏิกิริยาที่น่าเอ็นดูของไนล์ พรางนึกขบขันตัวเองที่บ้าบอขับรถไปรับเด็กที่เพิ่งจะคุยกันได้ไม่ถึงวันให้มาพักอยู่ในห้อง โดยที่อีกฝ่ายไม่บอกถึงเหตุผลของการหนีออกมาจากบ้านด้วยซ้ำ งานนี้ไม่รู้ว่าน้องหรือผมกันแน่ที่บ้าทำเรื่องแบบนี้กันอยู่