ลวงรัก ยัยซาแซงแฟน

บทที่ 1 เจ้าไม้ขีดไฟก้านน้อย ที่แอบรักดอกทานตะวัน

ลวงรัก ยัยซาแซงแฟน

บทที่ 1

เจ้าไม้ขีดไฟก้านน้อย ที่แอบรักดอกทานตะวัน

....................

ในสมัยเด็กฉันมีนิทานเล่มโปรดอยู่เล่มหนึ่งค่ะ มันมีชื่อเรื่องว่า

{ เจ้าไม้ขีดไฟก้านน้อย ที่แอบรักดอกทานตะวัน}



เรื่องมีอยู่ว่า เจ้าไม้ขีดไฟที่ไร้ค่าไร้ราคา มันอิจฉาพระอาทิตย์ที่สาดแสงลงมา พระอาทิตย์ที่มีแสงในตัวเอง โดยที่ไม่ต้องทำอะไร แสงที่เรียกความสนใจจากดอกทานตะวันที่มันหลงรัก มันรู้ดี ว่าดอกทานตะวันจะหันมองแค่เพียงพระอาทิตย์เท่านั้น ด้วยความโง่เขลา มันตัดสินใจ จุดไฟแผดเผาตัวเอง เพียงเพื่อหวังให้ดอกทานตะวันหันกลับมามอง แม้เพียงสักครั้ง ถึงแม้ว่าตัวมัน จะต้องมอดไหม้สลายไปก็ตาม แต่ทว่าสุดท้ายแล้ว ดอกทานตะวันก็ไม่เคยหันมองมันเลยสักครั้ง

ฉันอ่านนิทานเล่มโปรดซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระดาษเปื่อยยุ่ยไปหมด ในตอนเด็กคิดเพียงว่าเจ้าไม้ขีดไฟก้านน้อยช่างทุ่มเทให้กับความรักเหลือเกินมันช่างซึ้งกินใจ แต่พอโตมาก็ได้รู้ ว่าการกระทำของมันช่างโง่เขลาและไร้ค่าเหลือเกิน

....................

ภายในงานคอนเสิร์ต ที่ผู้คนเบียดเสียดกันวุ่นวาย ต่างกระโดดโลดเต้นกันอย่างสนุกสนาน แต่ทว่ากลับมีร่างเล็กของใครคนหนึ่งยืนนิ่งตัวลีบเล็กไร้อารมณ์อยู่ เธอไม่ได้รู้สึกสนุกสนานไปกับบรรยากาศรอบตัว เธอรู้สึกราวกับเป็นสิ่งที่อยู่ผิดที่ ผิดทาง ดวงตาหม่นแสง มองทุกอย่างเป็นภาพเบลอ มันรู้สึกอึดอัด และหายใจแทบไม่ออก จนยืนอยู่แทบไม่ไหว ร่างบางตัดสินใจหมุนตัวกำลังจะเดินออกแต่เสียง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น

"ฮัลโหลๆ เทสๆ"

"ถึงใครบางคนที่กำลังมีเรื่องเศร้าอยู่ตอนนี้ หันกลับมาเถอะครับ ทิ้งความเศร้าและความเสียใจไปก่อนแล้วมาสนุกด้วยกัน" เสียงที่อ่อนโยนเอ่ยขึ้น เรียกความสนใจให้ร่างบางหันกลับมามองไปที่เวที ก็พบว่า เจ้าของเสียงเมื่อสักครู่ กำลังมองและส่งยิ้มมาให้เธอ

"หวังว่าวันนี้ จะเป็นวันที่ดีสำหรับคุณ"

"ไม่ต้องเศร้าอีกต่อไปแล้วนะ"

น้ำเสียง และ รอยยิ้มของเขา ราวกับกำลังปลอบโยนหัวใจที่บอบช้ำของเธอ รอยยิ้มบางๆ ค่อยๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของหญิงสาว ท่ามกลางผู้คนมากมายที่เธอเห็นเป็นภาพเบลอ แต่เธอกลับมองเห็นเขาได้อย่างเด่นชัด

ตอนนี้ก็พอจะเข้าใจเจ้าไม้ขีดไฟก้านน้อยขึ้นมาบ้างแล้ว