ลวงรัก ยัยซาแซงแฟน

บทที่ 3 อย่าเกลียดกันเลยนะ

ลวงรัก ยัยซาแซงแฟน

บทที่ 3

อย่าเกลียดกันเลยนะ

....................

เช้าวันจันทร์ที่แสนสดใส

วันนี้อากาศดีมาก ไม่ร้อนและไม่หนาวเกินไป ไอดอลหนุ่มมีตารางซ้อมเต้นตามปกติเหมือนทุกวัน

ตึก ตึก ตึก

ในขณะที่กำลังก้าวเดินออกจากหอพัก เพื่อขึ้นรถเดินทางไปที่ค่าย แต่ทว่าสายตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนเข้า สาวน้อยในชุดนักเรียนมอปลาย ซึ่งเขาก็จำใบหน้าของเธอได้ดี ยัยซาแซงแฟนที่ขโมยจูบกับชอบส่งของขวัญราคาแพงมาให้

“เฮ้ย! มาอยู่นี่ได้ไง” คนตัวสูงอุทานด้วยความตกใจ

“ไหนตกลงกันแล้วไง ว่าจะไม่เอาเรื่องแต่ให้เลิกตามแบบนี้”

“ตามมานานแล้ว ต้องใช้เวลาเลิกสักหน่อย” ร่างเล็กเอ่ย ทำหูทวนลม

“นี่ยัยซาแซงหางเสียงไปไหน” คนตัวสูงฉุน ที่คนตัวเล็กกว่าตรงหน้า คนที่ได้ฉายาว่าซาแซงแฟน พูดจาไม่มีหางเสียงใส่ เพราะดูจากชุดนักเรียนแล้ว เธออายุน้อยกว่าเขามาก แต่เธอกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้หันหน้าหนี

“นี่ยัยซาแซง!”

“ไม่ได้ชื่อนี่ ชื่อคิม โซมี...ค่ะ” เมื่อเห็นคนตัวสูงขึงตาใส่ คนตัวเล็กจึงเติมค่ะต่อท้ายประโยคให้พอเป็นพิธี

“เลิกตามมาได้แล้ว และอย่าให้เห็นหน้าอีกนะ” ไอดอลหนุ่มขู่เสร็จ ก็กำลังจะเดินขึ้นรถ คนตัวเล็กก็เอ่ยขึ้น

“ไม่ชอบโซมีหรอ โซมีรวยนะ” คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยแววตาวูบไหว มันทำให้ไอดอลหนุ่มรู้สึกแปลกๆ แต่ก็ตัดใจพูดไปเพราะหวังให้เธอเลิกตามเขาสักที มันไม่มีประโยชน์ที่เธอจะทำแบบนี้

“ไม่ชอบ...ไม่ชอบคนโรคจิต”

ปึง!

เอ่ยจบ ก็ปิดประตูรถทันที ก่อนที่รถจะค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป ไอดอลหนุ่มหันไปมองที่กระจกหลัง ก็เห็นว่าคนตัวเล็กยังคงไม่ไปไหน เธอยังคงยืนอยู่ตรงที่เดิม ปฏิเสธไม่ได้เลย ว่าแววตาเศร้าๆ ของยังซาแซงเด็กนั้น มันกวนใจเขาอย่างมาก

อีกด้าน

คนตัวเล็กนั่งลงบนฟุตบาท มองจ้องไปบนพื้นที่มีหิมะปกคลุมอยู่นิดหน่อย มันกำลังค่อยๆ ละลาย

ชึบๆๆ

นิ้วเล็กก็ขีดเขียนไปบนพื้นน้ำแข็ง เป็นชื่อไอดอลหนุ่ม

“ทำไมล่ะ ทุกคนก็ป่วยด้วยกันทั้งนั้น ไม่เห็นมีใครปกติสักคน แค่ยังไม่รู้ตัวกันแค่นั้นเอง” คนตัวเล็กเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนจะซบหน้ากับเข่าตัวเอง

“อย่าเกลียดกันเลยนะ”