หลังจากออกจากร้านเสื้อผ้ามา ฉันก็เดินซื้อของกินอย่างอื่นต่อ เพราะยังเหลือเวลาอีกเยอะกว่าจะถึงเวลาเข้ามหาลัย จนได้ขนมมาเต็มมือเลย
"หนูพอรึยังครับ พี่ว่าพอก่อนไหม" ผมที่ตอนนี้ถือของจนเต็มไม้เต็มมือไปหมด ไม่รู้หรอกว่าน้องซื้อไปจะกินหมดหรือป่าว แต่มันควรพอได้แล้วแหละ ถ้ายังไม่พออีก อีกหน่อยผมคงต้องใช้ปากคาบแล้วนะ
"ก็ได้ค่ะ หนูพอก็ได้ แฮร่ แฮร่" ฉันที่หันมาเห็นพี่พระนายถือของจนแขนโกร่ง ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้พี่เขาไป ก็มันเดินเพลินไปหน่อยอ่ะ
"หึ!! ซื้อมาขนาดนี้จะกินหมดแน่นะครับ" ดูน้องยิ้มสิ น่าหมั่นเขี้ยวว่ะ
"หมดสิค่ะ หนูกับเพื่อนกินเก่งกันจะตาย" ถึงไม่หมด ฉันก็จะเอาไปแจกเพื่อนๆในคณะต่อ แฮร่ แฮร่
"ครับๆงั้นเราไปมหาลัยกันเถอะ" หมดก็หมดว่ะ ช่างน้องเถอะ เดี๋ยวไปมหาลัยไม่ทัน
"ค่ะ" เราสองคนจึงขึ้นรถเดินทางมามหาลัยกันทันที โดยที่พี่พระนายขับรถมาจอดที่คณะ แล้วเดินมากับฉันท่ามกลางกลุ่มนักศึกษา
