สิบห้านาที
ปัง!
เสียงที่ดังโครมครามมาจากในห้องทำให้คนที่กำลังนั่งจิบนมกับขนมปังรีบเดินเข้าไปอย่างตกอกตกใจ
“พี่คินคะ...” เธอเดินเข้าไปก็เห็นแต่ห้องว่างเปล่า ทุกอย่างดูปกติ “ว้าย!” ก่อนจะหวีดร้องเสียงหลงเมื่อถูกตะครุบกอดจากทางด้านหลัง
“ไอ้คนบ้า!” เธอทุบคนขี้แกล้งแรงๆ ตั้งหลายที
“โอ๋ๆ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะครับคนเก่งของผัว” เขาโอบรัดแนบชิดกันมากยิ่งขึ้น
“ก็บอกว่าไม่ได้เป็นเมียไง”
“ไม่ก็ไม่ครับ แต่พี่จะเป็นผัวนะ เอาสิ ดิ้นหนักๆ เลย อู๊ย...”
บ้าจริงๆ พอมองดีๆ คนบ้านี่อยู่ในผ้าขนหนูตัวสั้นของเธอ ปิดอะไรแทบไม่มิด เพราะมันทั้งเล็กทั้งสั้น แถมจะว่าไปก็รู้สึกถึงบางสิ่งที่กำลังแข็งขืน และเสียดสีมาที่สีข้างเธออย่างวาบหวาม
แก้มที่แดงแปร๊ดและอาการหยุดดิ้นทำให้มั่นใจว่าเธอเองก็รู้สึกถึงสิ่งที่เขากำลังรู้สึก
“ไม่ดิ้นต่อเหรอ...” เขาใช้สันจมูกคลึงไปตามแก้ม
“อย่าค่ะ ถ้าพี่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเพลงก็อย่ายุ
