Yaramaz’la odanın içinde oynayarak akşamı etmiştim. Ablam işten geldiğinde gergin bir şekilde yemeğimizi yemiş, bir kelime bile konuşmamıştım. Sürekli yüzüme bakıyordu, o bana baktığında elim ayağıma dolaşıyor, küçük bir çocuk gibi yemeği masanın üzerine döküyordum. Masayı toplarken, “Selim'e söyledim bizi bekliyor,” diye kulağıma fısıldamıştı. Başımı sallamış, elimdeki tabakları lavabonun içine hızla koymuştum. Ne kadar korksam da bu akşam konuşacaktık. İşlerimizi bitirip evden çıkıp Selim abinin evine geldik.
Karşılıklı koltuğa oturmuş birbirimizin yüzüne bakıyorduk. Konuşmam için sabırsızlanıyordu. Ayağını yere hafif vurarak bacağını sallıyordu. O karşımda gergin bir şekilde durdukça kendime olan güvenim tuzla buz oluyordu. Söyleyeceklerimin canını sıkacağını tahmin ediyordu. Selim abi
