“แสดงได้สมบทบาทมาก คิดไว้ไม่ผิดที่เลือกเจ้า”
ลีลีสต์ปรบมือรัวๆ หลังจากน้องชายกลับมาถึงปราสาทจอมมาร ก่อนจะเหลือบตามองเจ้าหญิงด้วยสายตาประหลาดใจเล็กน้อย
“เฮ้อ...”
ถึงอย่างนั้น รีชม่อนกลับไม่ได้สังเกตสีหน้าของลีลีสต์ เมื่อมาถึงปราสาท เขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
ทว่า...เพิ่งจะโล่งใจได้ไม่นาน พอช้อนตามองที่เจ้าหญิง ความเครียดก็ขมวดขึงอยู่ในหัวอีกระลอก
“ลีลีสต์ แบบนี้จะดีจริงๆ เหรอ หากอาณาจักรกริฟส์ยกทัพมาที่นี่ นั่นไม่เท่ากับว่าเราต้องการเปิดศึกทำสงครามหรอกเหรอ”
ทั้งที่ลงมือทำไปแล้ว แต่ก็ไม่วายรู้สึกกังวล
“ไม่เห็นต้องคิดมากเลย เจ้าน้องชาย ข้าก็บอกไปแล้ว บางทีอาณาจักรกริฟส์อาจจะไม่ยกทัพมาที่นี่เลยก็ได้” ลีลีสต์กล่าวยิ้มๆ
ท่าทางแสนสบายใจเฉิบของลีลีสต์ทำให้รีชม่อนรู้สึกหัวร้อนอย่างบอกไม่ถูก
“เลิกเอาแต่ยิ้มได้แล้ว ลีลีสต์ เห็นเจ้าอารมณ์ดีแล้วข้ารู้สึกปวดหัว”
“พูดจาไม่น่ารักก
