ตอนที่ 2 สายตาแรกพบ

2065 Words

ชีครามัส นามา ยืนรอรถจากโรงแรมโรเพิร์ลมารับที่สนามบิน วันนี้หัสดินมีประชุมกระทันหันจึงมารับด้วยตัวเองไม่ได้ โชคยังดีที่ ชีครามัส มาพักผ่อนเป็นการส่วนตัวจึงไม่จำเป็นต้องให้มารับด้วยตัวเองแค่มีรถมารับก็พอแล้ว “ท่านชีคครับ รถมาแล้วครับ” นามากระซิบบอกชีคหนุ่มเมื่อเห็นรถมาจอดเทียบ จากนั้นก็มีชายวัยกลางคนเดินเข้ามาพร้อมชูป้ายสีขาวขนาดใหญ่เขียนชื่อองครักษ์หนุ่มเอาไว้ ชีครามัสเดินตามหลังก้าวขึ้นนั่งในรถบีเอ็มดับบลิวสีดำมันวาว “นามา ถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่น เรียกฉันเหมือนคนปกติ เพราะฉันไม่อยากให้ใครรู้ฐานะที่แท้จริง” ชีครามัส กระซิบสั่งองครักษ์หนุ่มถึงนามาจะไม่ได้พูดดังมากนักแต่เขาก็ไม่อยากให้พูดออกมาแบบนี้ “ครับ ท่านชี.... เอ๊ย ท่านรามัส” นามารับพยักหน้ารับ รถยนต์บีเอ็มดับบลิวแล่นบนทางด่วนอย่างรวดเร็ว เพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรติดขัดบนถนนที่อยู่เบื้องล่าง ชีครามัส มองนอกหน้าต่างเห็นตึกรามบ้านช่องสูงเทียมฟ้าเรียงรายสลับกัน ก่อนจะเลื่อนสายตามองรถแล่นที่สวนไปมา พลันนึกถึงเมื่อครั้งที่เขามาเที่ยวประเทศไทยกับผู้หญิงคนที่เขาเคยรักมากที่สุด กระทั่งรถบีเอ็มดับบลิวขับเคลื่อนเข้ามาในลานจอดรถส่วนตัวของโรงแรมโรเพิร์ล ชายคนขับรถลงมายกกระเป๋าจากท้ายรถลงมาวางเอาไว้ พนักงานของโรงแรมเข้ามายกกระเป๋าพร้อมเดินนำร่างสูงทั้งสองคนตรงไปยังห้องพักหรู ตามคำสั่งของหัสดินที่สั่งเอาไว้ก่อนล่วงหน้า พอมาถึงห้องพัก ชีครามัสควักเงินยื่นให้พนักงานแทนคำขอบคุณ พนักงานก้มศีรษะลงเล็กน้อยแล้วรับเงินพร้อมเดินออกจากห้องไป “นามา วันนี้ฉันจะไปร้านอาหารเรือนไทยสี่ภาคนะ” น้ำเสียงเรียบพูดขึ้น “เอ่อ ท่านจะไปที่นั่นจริงๆเหรอครับ ผมเกรงว่า......” “ฉันบอกให้นายรู้ ไม่ใช่มาแย้งฉัน นามา” น้ำเสียงแกมดุแทรกขึ้นไม่ปล่อยให้องครักษ์หนุ่มพูดจบ นามารีบรับทราบคำสั่ง “ผมขอโทษครับท่าน” นามากล่าวขอโทษที่บังอาจเสนอแนะท่านชีคแม้ว่าเขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากท่านชีคไปที่นั่น “ไปพักผ่อนเถอะ ส่วนเรื่องโต๊ะฉันจะโทรจองเอง นายเตรียมตัวให้พร้อมก็แล้วกันนะ นามา” ชีครามัสกล่าวขึ้นก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องนอนส่วนตัว ทางด้านร้านอาหารเรือนไทยสี่ภาค หลังจากต้อนรับกรุ๊ปทัวร์ช่วงเที่ยงเสร็จหมดเรียบร้อยแล้ว พนักงานต่างรีบมาทำความสะอาดบนโต๊ะ เพื่อจะได้มีเวลาพักผ่อนรอทำงานอีกรอบในตอนเย็น ดารินจัดการเก็บโต๊ะ ทำความสะอาด อย่างขะมักเขม้น “ริน วันนี้เราไปตลาดนัดข้างๆกันนะ” กิ่งแก้วเดินเข้ามาช่วยทำความสะอาดโต๊ะเดียวกับหญิงสาวรีบออกปากชวน “ไปทำไมละ แก้ว คนเยอะจะตาย” ดารินเอ่ยถาม ดูทีท่าไม่อยากไปสักนิด เพราะเธอไม่อยากไปเดินเบียดเสียดกับผู้คนมากมายในตลาดนัดนั่น “ก็ฉันอยากกินขนมนี่ นะๆ” น้ำเสียงแกมขอร้องเอ่ยขึ้นแล้วทำตาปริบๆ “ในร้านนี่ก็มี” หญิงสาวหาข้ออ้าง “โธ่ ริน ไปเป็นเพื่อนฉันก็ได้ นะๆ ไปแปปเดียวเอง” สีหน้าขอร้องเว้าวอนกระพริบตาปริบๆอีกครั้ง ดารินนึกขำ ใจอ่อนพยักหน้ายอมตกลง “เย้ รักรินที่สุดเลย” เสียงร้องดีใจเหมือนเด็กเล็ก ดังเจื้อยแจ้ว “เบาๆสิ ไปทำงานได้แล้ว โต๊ะนู้นยังไม่ได้ไปเก็บเลย” ดารินรีบสั่งเสียงเข้ม ขืนคุณนายวจีมาเห็นเข้ามีหวังโดนเทศจนหูชาแน่ๆเสียงกิ่งแก้วดังออกขนาดนั้น “ได้เลย ไปเดี๋ยวนี้แหละจ๊ะ” กิ่งแก้วเดินยิ้มร่าทำความสะอาดโต๊ะอีกตัวตามที่ดารินบอกไว้ ในตอนเย็น วันนี้จะมีกรุ๊ปทัวร์มาลงมากกว่าปกติ คุณนายวจีจึงเรียกพนักงานมานั่งประชุมบริเวณลานเวทีการแสดง ก่อนจะนำแผ่นกระดาษขนาดยาวเกือบหางว่าวขึ้นมาอ่านทบทวนจำนวนคนและเลขหมายบนโต๊ะ “วันนี้ กรุ๊ปทัวร์มาลงเยอะหน่อยนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะอ่านย้ำอีกรอบ เพื่อให้ทุกคนจดรายละเอียดแล้วทำยังไงก็ได้ไม่ให้การทำงานติดขัด” แผ่นกระดาษสีขาวชูขึ้นอยู่ในมืออวบ “เรือนไทยหลังที่ 1 โต๊ะ 1-10 มีจำนวน 40 คน อาหารตามปกติ” น้ำเสียงดังฟังชัดเอ่ยขึ้น พนักงานที่รับผิดชอบในเรือนไทยหลังที่1 รีบจดลงในกระดาษแผ่นเล็กยิกๆ “เรือนไทยหลังที่ 1 โต๊ะ 11- 30 มีจำนวน 50 คน อาหารตามปกติ” เมื่อสายตาสังเกตเห็นพนักงานตัวเองจดได้ทัน น้ำเสียงดังจึงเอ่ยขึ้นอีก ตามลำดับ ล่วงเลยมาถึงเรือนไทยหลังที่ 4 ซึ่งเป็นส่วนที่ ดารินกับกิ่งแก้วรับผิดชอบ “เรือนไทยหลังที่ 4 โต๊ะ 1 มีจำนวน 2 คน อาหารตามปกติ เครื่องดื่มไม่จำกัด” คุณนายวจีหันมองพนักงานสาวแวบหนึ่งกล่าวเสียงดัง ดารินกับกิ่งแก้วรีบช่วยกันจดยิกๆ หญิงเจ้าของร้านอ่านตามแผ่นกระดาษไปเรื่อยๆมาถึงโต๊ะสุดท้าย “เรือนไทยหลังที่ 4 โต๊ะ 20 จำนวน 2 คน ขออาหารพิเศษเครื่องดื่มปกติ” หญิงเจ้าของร้านขมวดคิ้วอ่านนึกสงสัย ถ้าหากเป็นอาหารพิเศษจะต้องมีอาหารมากกว่าปกติ ผิดกับจำนวนที่มีมาเพียงแค่สองคน “เอ๊ะ คุณแม่วจี อ่านผิดโต๊ะหรือเปล่าคะ มาแค่สองคน แต่สั่งอาหารอย่างกับมาเป็น10คนเลย” เสียงใสของกิ่งแก้วแย้งขึ้น ก็แหงละสิ สั่งมาอาหารมาเยอะขนาดนี้มีหวังได้เหนื่อยตายกันพอดี “ก็คงตามนั่นแหละจ๊ะ กิ่งแก้ว ลูกค้าสั่งมา เราทำงานบริการก็ต้องจัดตาม” คุณนายวจีกล่าวอธิบายเสียงช้าเนิบนาบ “ช่างเถอะแก้ว เราก็ทำเหมือนตามปกตินั่นแหละ” ดารินพูดให้กำลังใจเพื่อนสาว กิ่งแก้วพยักหน้ารับอย่างจำนน “เอาละ แยกย้ายไปพักผ่อนกันได้แล้ว สี่โมงค่อยมาเตรียมจัดโต๊ะ ส่วนใครหิวข้าวก็ไปกินได้ที่ห้องอาหารนะจ๊ะ” คุณนายวจีสั่งเสร็จ พนักงานก็แยกย้ายไปพักผ่อนรอทำงานอีกทีในตอนเย็น กิ่งแก้วรีบดึงมือของดารินเดินออกไปข้างนอกมุ่งสู่ตลาดนัด “ว้าว ของกินเยอะแยะเลย มาสิ ริน” กิ่งแก้วรีบดึงมือบางของดาริน เดินข้างกัน สายตาของกิ่งแก้วจดจ้องมองแต่ขนมหวานวางเรียงรายหลากหลายชนิด “รีบๆซื้อเถอะแก้ว เราจะได้มีเวลาพักกันนะ วันนี้ลูกค้าเยอะด้วย” ดารินเตือนเพื่อนสาวที่เอาแต่เดินมองขนมไม่ยอมเลือกซื้อสักที “จ้า ฉันกำลังจะซื้ออยู่นี่ไง” ว่าแล้วร่างเพรียวบางรีบเดินจ้ำอ้าวตรงไปยังร้านขนมไทย “เอานี่จ๊ะ นี่ด้วย นี่อีก อย่างละ 20 บาทนะจ๊ะ” นิ้วชี้เรียวบางชี้บอกแม่ค้าตักขนมหวานตามที่ตัวเองต้องการ “เฮ้ย....แก้ว สั่งเยอะจัง จะกินหมดเหรอ” “หมดสิ แค่นี่ยังไม่ถึงครึ่งท้องของฉันเลย” กิ่งแก้วบอกทำมือลูบท้องท่าทางไม่สะทกสะท้าน ยืนยิ้มร่ารอขนมหวานจากแม่ค้า พอได้ขนมมาแล้ว กิ่งแก้วกึ่งลากกึ่งเดินพาเพื่อนสาวตรงมายังร้านขนมปัง ยืนชี้นิ้วสั่งขนมที่ชื่นชอบ เมื่อได้ของกินมาครบหมดแล้ว ดารินคะยั้นคะยอเพื่อนสาวกลับร้านอาหารเรือนไทยสี่ภาค อีกด้านหนึ่งทันทีที่รถยนต์บีเอ็มดับ บลิวสีดำมันวาวเข้ามาจอดภายในร้านอาหารเรือนไทยสี่ภาค ชีคหนุ่มมาก่อนเวลาเปิดบริการเพื่อจะได้มาสัมผัสบรรยากาศเก่าๆก่อนที่ผู้คนจะพลุกพล่านเดินไปมา นามารีบลงจากรถในตำแหน่งคนขับเดินอ้อมมาเปิดประตูรถ ชีครามัสยืนเต็มตัวสูง ดวงตาคมกวาดมองบรรยากาศรอบๆตัว แม้เวลาจะผ่านไปแล้วถึงห้าปี ที่นี้ยังไม่เปลี่ยนแปลงเลย มีแต่ตัวเขาเองที่เปลี่ยนไปเพราะไม่มีคนรักมาที่แห่งนี้ด้วย “นามา ฉันจะเดินเล่นแถวนี้นะ นายรอฉันตรงนี้แล้วกัน” “ท่านชีคจะไปไหนครับ” นามาเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ “แถวนี้แหละ ไว้ใกล้ถึงเวลาฉันจะเดินมาหานายเอง” พูดเสร็จร่างสูงใหญ่ก้าวเท้าเดินจากไปทิ้งให้องครักษ์หนุ่มมองตามหลังอย่างนึกเห็นใจ ท่านชีคของเขาคงรักผู้หญิงคนนั้นมากสินะ แม้จะผ่านไปแล้วตั้งห้าปี ท่านชีคก็ยังมาที่นี้ มาเพื่อสัมผัสบรรยากาศเก่าๆ ร่างสูงใหญ่เดินมองรอบบริเวณร้านเรือนไทยสี่ภาค ครั้งหนึ่งเขาเคยมาที่นี้มากับผู้หญิงคนรัก ตลอดเวลาที่เขามาอยู่ในประเทศไทยหนึ่งเดือน ผู้หญิงที่เขารักมักจะพาเขามากินข้าวที่แห่งนี้เกือบทุกวัน อีกด้านหนึ่ง “นี่แก้ว จะกินหมดเหรอ” ดารินเอ่ยปากถามเมื่อเห็นถุงขนมเต็มมือทั้งสองข้าง “กินหมดสิ ไม่เชื่อคอยดูเถอะ” ริมฝีปากบางสีชมพูเอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจ ชีครามัสยืนมองรอบๆ พลันสายตาสะดุดเห็นพนักงานสาวสองคนสวมใส่ชุดยูนิฟอร์มอันคุ้นตาเดินมาแต่ไกล ทว่าว่าสายตาเขากลับสนใจร่างบางของดาริน ผู้หญิงที่มีใบหน้าสวยหวานชวนหลงใหลและอยากค้นหา ดวงตาคมมองใบหน้าหวานของเธอคนนั้น อยู่ๆก็มีใบหน้าผู้หญิงอีกคนในหัวใจล่องลอยเข้ามาแทนที่ “ดารากานท์” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เผลอครางชื่อผู้หญิงในอดีตออกมา เขารีบสะบัดหัวแรงๆ ไม่ใช่ เป็นไปไม่ได้ ชีครามัสเพ่งมองอีกครั้ง ใบหน้าของผู้หญิงในอดีตนั้นหายออกไป มีเพียงแต่ดวงหน้าหวานของเธอที่ยังชวนให้เขาจับจ้องมองอยู่อย่างนั้น ดวงตาเรียวสวย มีเสน่ห์เย้ายวนความต้องการบางอย่าง จมูกเล็กรับเข้ากับริมฝีปากบางสวยจนอยากสัมผัสว่ามันจะหวานนุ่มมากแค่ไหน เพียงแค่นั้นหัวใจของเขาก็กระตุกวูบหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก ยามได้สบตามองแววตาคู่นั้นมันช่างเหมือน เหมือนดารากานท์เหลือเกิน ตลอดระยะเวลาห้าปีเขาไม่เคยมองผู้หญิงไหนแล้วนึกถึงดารากานท์มาก่อน แล้วทำไมครั้งนี้ใบหน้าของดารากานท์กลับล่องลอยเข้ามาในหัวสมองของเขาจนเห็นคนอื่นเป็นดารากานท์ไปได้ ร่างสูงใหญ่ยังยืนจ้องมองพนักงานสาวที่ทำให้หัวใจหวั่นไหวจนเดินผ่านเขาไป ชีครามัสยังคงมองตามจนลับสายตา กิ่งแก้วพาดารินมานั่งกินขนมตรงโต๊ะไม้ที่จัดไว้ให้สำหรับพนักงาน ดารินนั่งลงพลันนึกถึงสายตาคมคู่นั้น ถึงแม้จะไม่ได้สบตามองโดยตรงก็จริง แต่รับรู้บางอย่างจากดวงตาคมคู่นั้นของเขาได้ ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงยืนจ้องมองอย่างนั้นนะ หรือว่ามีอะไรแปลกไปหรือเปล่า มือบางยกลูบหน้าตัวเองหาสิ่งผิดปกติก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น เวลาที่สายตานั่นมองมาถึงจะไม่นานก็จริง ทำไมหัวใจดวงน้อยเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน คิดดูแล้วผู้ชายคนนั้นดูดีจัง ทั้งรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลาคมเข้มอย่างกับชาวตะวันออกกลางที่เคยอ่านในนิยายมาไม่ผิดเพี้ยน......บ้า...คิดอะไรนี่ พอเถอะอย่าคิดเข้าข้างตัวเองแบบนั้นสิ หญิงสาวนั่งสับสนต่อความรู้สึกบางอย่างในหัวใจ ก่อนจะรีบสลัดความคิดบ้าๆนั่นออก หันมาสนใจกิ่งแก้วนั่งกินขนมแทน เพียงแค่สายคู่นั้นของเขาและเธอก็นำพาให้ทั้งสองหวั่นไหวถึงเพียงนี้เชียวหรือนี่ มันเกิดอะไรกับหัวใจกันนะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more