Ev ayarlayana kadar, daha doğrusu Yeliz toparlayana kadar konakta kalmaya karar vermiştim. Yeliz iyileştiğinde İstanbul’da veya başka bir şehirde, nerde isterse yaşamaya hazırdım. O yeter ki mutlu olsun.
Aradan günler geçerken kimi zaman umutsuzluğa kapılıyordum. Yeliz’in ağlama nöbetleri her gece tekrarlıyordu.
Konuşma terapisi alıyordu. Hafızasını kaybetme sebebinin ise travmaya bağlı olduğu kesinleşmişti. Sadece hafızası geri gelecek mi henüz araştırma aşamasındaydı.
Akşam üzeri birisi alacaklı gibi kapıya vururken bağırıp çağırıyordu. Bu ses Helin’in sesiydi.
Babam da evdeydi. “Kim bu densiz!” diye kızarken “Helin’in sesi, ben bakarım,” dedim.
Kapıyı bizzat açtığımda kahya ve hizmetçiler de gürültüye koşup gelmişti.
Helin kimseyi umursamadan bavulunu alıp içeri girdi. “Ne yap
