GÜNLER SONRA
Ameliyat olmuştum. Bacaklarım hala güçsüzdü. Kollarımda öyle. Her adımımda Cihangir kolumu tutuyordu. Sanki bebekmişim gibi düşmemden ödü kopuyordu.
Bir ay boyunca her gün yanımda durup bilgisayarına yazı yazdı. Bazen yazdıklarından küçük şeyler okuyordu. O okuduğu kısımlarda bile kalbimde kelebekler uçuşuyordu. Bana olan aşkını kitaplaştıracağını söylediğinde çok ihtimal vermemiştim. Çünkü kitap yazacak bir adam gibi durmuyordu.
“Küçüğüm, bugün abinler seni görmeye gelecek. İyi hissetmiyorsan erteleriz,” dedi.
“İyiyim. Sen bana el bebek gül bebek bakarken nasıl kötü olabilirim ki.”
Cihangir saçlarımı okşayıp “Daha da iyi olacaksın, eskisinden bile daha mutlu olacağız. Söz,” dedi.
Başımı Cihangir’in göğsüne yaslayınca elimi hareket ettirebildiğimden beri ilk defa ona b
