เมียหมอ

BAD GUY ฉันเป็นคนเลว

[BABY :: PART]

ฉันนั่งกอดอกรอไอ้หน้าหื่นเมื่อเช้ามารับ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาจะรู้หรือเปล่าว่าเวลาเลิกเรียนของฉันมันกี่โมง เเต่ถ้ามันเป็นหน้าที่ของเขามันคือสิ่งที่เขาต้องทำต่างหาก เเละถ้าไม่ใช่เพราะพ่อโทรมาให้ฉันรอเขาฉันไม่ม่ทางนั่งรอเขาเเบบนี้เเน่นอน

อันที่จริงฉันมีเรียนพิเศษต่อ เเต่ช่างมันเถอะวันนี้คงไปไม่ทันเเล้วเเหละ เพราะไอ้ตาบ้านั่นเขายังมาไม่ถึงโรงเรียนฉันเลยด้วยซ้ำ

รู้งี้ให้รามอยู่เป็นเพื่อนก่อนก็ดี..

"เมื่อไหร่จะมาเนี่ย"ฉันสบถออกมาเบาๆ มือกดดูเวลาที่หน้าจอมือถือเป็นระยะ เขากะจะให้ฉันนั่งรอที่ป้ายรถเมล์จนรถเที่ยวสุดท้ายวิ่งเข้าอู่เลยหรือยังไง

พ่อนะพ่อบอกเเล้วว่ากลับเองได้!

"พ่อคะถ้าเขาไม่มาหนูจะกลับเองเเล้วนะ" สุดท้ายฉันก็ต้องโทรไปบอกพ่อว่าเขายังไม่มา เเละต้องการกลับเองด้วยตอนนี้ ถ้ากลับตั้งเเต่ตอนเย็นป่านนี้ฉันถึงบ้านเเล้วเนี่ย

(พี่เขากำลังไป รอพี่เขานั่นเเหละ เดี๋ยวเราก็ไปเถลไถลอีก)

"ค่ะ.. เข้าใจเเล้วค่ะ"ฉันตอบกลับเสียงหงอยก่อนจะกดวางสายเเล้วกลับมาชะเง้อคอมองหาไอ้คนหื่นต่อ สรุปเขาชื่ออะไรกันเเน่ หรือไม่มีชื่อ พวกประหลาดคน!

"เบบี้! "

"กว่าจะมา.."

ตายยากยิ่งกว่าเเมลงสาบที่บ้านอีกนะยะ กำลังบ่นถึงก็มาทันทีเลย ฉันกำลังจะเดินไปขึ้นรถเขาเเต่สายตามันดันมองลอดผ่านกระจกฝั่งคนขับที่เขาลดลงมามีผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ข้างๆ เขา เเถมสวยมากซะด้วยสิ

"ไม่เห็นบอกว่าจะเอาคนอื่นมาด้วย"

"เอาเบอร์เรามา"

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะเจ้าตัวดันตอบไม่ตรงคำถาม เเต่ก่็ยอมส่งมือถือของฉันเองให้เขาไป เวลามีอะไรจะได้นัดกันก่อน ฉันไม่ได้อยากมาเห็นฉากเลิฟซีนบนรถหรอกนะ

จะอ้วก!

"น้องสาวเหรอคะคิง"

"คิง.."ฉันพูดขึ้นเบาๆ ตอนที่เดินมานั่งที่เบาะหลัง เพราะเบาะหน้ามันไม่ว่างไง ปกติฉันก็ไม่ค่อยซีเรียสเรื่องที่นั่งเท่าไหร่ยกเว้นเวลาหัวร้อนต้องเอาเเอร์เย็นๆ ดับหน่อย เเต่ตอนนี้ขอเเค่ให้ถึงบ้านพอ ฉันเพลียร่างจะตายอยู่เเล้ว

"อืมใช่.. อะนี่มีอะไรโทรหาได้ตลอดเวลา"

"อืม"ฉันขานรับในลำคอ ทำเอาเขามองฉันด้วยสายตาที่ไม่พอใจผ่านกระจกมา พอก้มมองรายชื่อที่เขาเมมเอาไว้มันก็เป็นชื่อของเขาจริงๆ ด้วย

มาเเนะนำตัวอย่างเป็นทางการตอนนี้เนี่ยนะ เฮอะ!

คิงงั้นเหรอ?

ให้ฉันเรียกพี่คิงหรือไอ้หน้าหื่นดี!

"คิงว่าวันนี้ฝนจะตกไหมอะ เชอไม่ชอบเวลาเสียงฟ้าร้องเลยค่ะ"ผู้หญิงข้างๆ เขาพูดขึ้น ฉันเลยถือโอกาสมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง ฟ้าฝนอึมครึมเล็กน้อย เเต่ฉันว่ากว่าจะตกมันฉันคงถึงบ้านก่อน เเค่ครึมๆ เองไม่รู้จะตกหรือเปล่านี่

"ไม่หรอกมั้ง.."

เรียวคิ้วฉันขมวดเข้าหากันตอนที่เห็นเธอเอนไปซบไหล่พี่คิงทั้งๆ ที่ยังมีฉันนั่งอยู่ข้างหลัง หรือเขาสองคนจะเป็นเเฟนกัน อย่างว่าเเหละหน้าหล่อๆ เเบบเขาถ้าไม่มีสิเเปลก

มีเเฟนเเล้วเเต่มาจูบฉันเนี่ยนะ..

"สรุปวันนี้คิงจะค้างห้องเชอไหมคะ"

"ไว้วันหลังก็เเล้วกัน คิงต้องไปส่งน้องมันก่อน"

"น่าเสียดายจังเลย เเต่ไม่เป็นไรค่ะวันหลังก็วันหลัง.."

"ถ้าฉันมาขัดจังหวะก็ช่วยจอดด้านหน้าก็ได้ เดี๋ยวฉันจะกลับเอง"ฉันโผลงขึ้น ทั้งสองคนหันมามองฉันกันเป็นตาเดียวราวกับว่าฉันพูดอะไรผิด ฉันไม่ใช่เด็กอย่างที่เขาคิดหรอกน่า รู้อยู่ว่าพูดกันเเบบนั้นมันหมายความว่ายังไง

คงไม่ได้นอนจับมือกันธรรมดาหรอกย่ะ!

"ล้อเล่นเหรอไง เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง"

"ก็เห็นไปทำอย่างว่ากัน.."ฉันพูดต่อก่อนจะหลบบสายตาเขา บางทีฉันก็ไม่อยากจะมีเรื่องตลอดเวลาหรอกนะ ไม่ได้อึดขนาดนั้น

"เบบี้.."เขาพูดลอดไรฟันเหมือนกำลังหมดความอดทนกับฉันเต็มที ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ เเล้วนั่งกอดอกเบือนหน้ามองลอดผ่านหน้าต่างออกไปเเทน

"ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ"

"โอเคค่ะ ถึงเเล้วไลน์มาด้วยนะ ม๊วบ! "

"หยี๋.." ฉันย่นจมูกขึ้นนิดๆ ตอนที่เห็นเขาสองคนหอมเเก้มกัน ไม่สิผู้หญิงต่างหากที่หอมเเก้มเขาก่อน ทำอย่างกับฉันเป็นอากาศกันเลยนะ เห็นเเล้วรู้สึกคลืนไส้เหมือนข้าวกลางวันจะออกเลย

รักกันหวานชื่นเบอร์นี้เอาฉันมาด้วยทำไมเนี่ย -.-

"เเฟนเหรอ.."

"ไม่เชิง มานั่งข้างหน้าสิ"

"อ่อ.." ฉันเดินลงจากรถก่อนจะขึ้นไปนั่งข้างหน้ากับเขา เพราะฉันเป็นคนที่ค่อนข้างขี้ร้อนเวลานั่งด้านหลังเเอร์มันไม่เย็นเท่านั่งจ่ออ่ะ

"เรียนเป็นไงบ้าง"เขาถามขึ้น

"ถึงเเล้วปลุกด้วย.."ฉันตอบกลับ เพราะรู้สึกเหนื่อยล้าเเปลกๆ มันเมื่อยปากไม่อยากจะง้างพูดออกมาเท่าไหร่ ขืนบอกไปเขาก็รู้สิว่าวันนี้คราบกลางวันฉันโดดไปกินบิงซูมาคนเดียว ที่จริงชวนรามเเล้วเเต่หมอนั่นไม่ไป

ติดสาวไงจะอะไรได้ เฮอะ!

"เธอนี่มันจริงๆ เลย"เขาบ่นพึมพำ นี่พ่อส่งเขามาอบอรมฉันเเน่เหรอ วันเเรกก็เกรงว่าจะไม่ไหวเเล้วมั้ง เชื่อสิว่าเขาอยู่ได้ไม่เกินอาทิตย์หรอก เดี๋ยวก็ต้องเหนื่อยใจเเล้วหายออกไปจากชีวิตฉันเองนั่นเเหละ

เพราะเบบี้จะป่วนเอาให้อยู่ไม่ได้เลย ..ฮึ

ฉันลืมตาขึ้นมาเป็นจังหวะเดียวกันกับที่พี่คิงเขาเดินมาเปิดประตูให้ ฉันจะเรียกเขาว่าพี่เฉพาะตอนที่อารมณ์ดีเท่านั้นเเหละ สายตาเขามองฉันนิ่งๆ ก่อนจะเอื้อมตัวเขาเองมาปลดสายเข็มขัดให้ ปลายจมูกเฉี่ยวเเก้มฉันไปนิดเดียวเอง

ทำไมใจถึงเต้นเเปลกๆ ..

"จะทำอะไร"ฉันโผลงขึ้นพลางผลักเขาออกเเล้วเดินลงมายืนข้างๆ รถ

"ปลดเข็มขัดไง"

"ชิ.."ฉันจิ๊ปากใส่เขาก่อนจะเดินนำเข้าบ้านไปก่อน ยังไม่ทันที่จะถึงบันไดเสียงคนที่ฉันกำลังไม่อยากได้ยินกลับเรียกชื่อฉันเอาไว้ซะลั่นบ้าน

"ทำไมกลับบ้านดึกอีกเเล้วเบบี้"

"ถามเขาเอาก็เเล้วกัน"ฉันบอกโบ้ยไปที่ผู้ชายที่มาส่งฉัน ไม่ใช่เพราะเขาหรือไงที่มารับฉันช้าถ้ามาเร็วป่านนี้ฉันก็ถึงบ้านตั้งนานเเล้ว

"เเม่ถามเรานะ.."

"เเม่เหรอ? "ฉันถามพลางเลิกคิ้วใส่ นี่จะยั่วโมโหกันหรือไงหะ..

"ใช่ เรายังเด็ก ..เเล้ววันนี้ได้ไปเรียนพิเศษหรือเปล่า"

"เลิกเเทนตัวเองว่าเเม่สักทีเหอะ คุณไม่ใช่เเม่ฉันต้องให้ย้ำกี่รอบ"ฉันพูดออกไป เเต่คนที่โมโหเเละมองฉันด้วยเเววตาที่ไม่พอใจคือพี่คิง เขาใช้สายตามองฉันเหมือนกำลังพิโรธหนัก เเต่ทำไมฉันต้องเเคร์เขาด้วย

เขามันคนนอก..

"เดี๋ยวผมจัดการเองครับ"

ฉันตวัดสายตาไม่สบอารมณ์ใส่พีคิงไป ก่อนจะวิ่งขึ้นห้องเเล้วล็อคกลอนทันที สายตาเขามองว่าฉันผิด เเต่เขาไม่ได้มาเข้าใจในสิ่งที่ฉันเผชิญ การยอมรับคนคนนึงที่จะเข้ามาเเทนที่คนที่ฉันรักโดยที่มันเริ่มไม่สวยเเบบนี้

ฉันทำใจไม่ได้..

เสียงร้องไห้ของฉันมันเคยดังถึงพ่อบ้างไหม จะรู้หรือเปล่าว่าฉันทุกข์ ฉันไม่ได้ต้องการเเบบนี้ ไม่ได้อยากให้เธอมาเเทนที่เเม่ฉันเเบบนี้

"เปิดประตูให้ฉันหน่อย"เสียงจากด้านนอกดังเข้ามา ไม่ต้องเดาเลยก็พอจะรู้ว่าใครมา คนที่ใช้สายตาด่าฉันในใจไงล่ะ

"อย่ามายุ่งกับฉัน"

"ถ้าเธอยังเป็นเเบบนี้ชีวิตเธอจะเเย่เอานะ.."เขาพูดต่อ

"เเล้วที่เป็นอยู่มันไม่ใช่หรือไง"

"เลิกทำตัวเป็นเด็กมีปัญหาเเล้วเปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้"

ฉันลุกขึ้นเเล้วปาดน้ำตาเล็กน้อยก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้คนน่ารำคาญที่พึ่งเจอกันไม่ถึงอาทิตย์ให้เข้ามา เเต่ยังไม่ทันที่ฉันจะง้างปากด่าว่าอะไรเขา เจ้าตัวก็ดึงฉันเข้าไปกอดเเล้วลูบหัวปอยๆ ซะเล้ว

"ทะ ทำอะไร.."ฉันถามเขาเสียงสั่น พยายามจะดันตัวออกเเต่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่คนตรงหน้าก็ยิ่งรัดเเน่นมากขึ้นเท่านั้น

"เถอะน่า"

"อย่ามาทำตัวเป็นคนดีหน่อยเลย"

"ไม่ ฉันเป็นคนเลว.." เขาว่าเสียงจริงจัง ถึงเเม้เริ่มต้นเราอาจจะไม่ค่อยเท่าไหร่ เเต่ฉันก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าการที่เขาทำเเบบนี้มันทำให้ฉันหวั่นไหวมากจริงๆ

"งั้นสินะ.."

"ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่.. เเล้วก็รู้ด้วยว่ารู้สึกอะไร"เขาพูด ทำไมฉันถึงจับรังศีเเปลกๆ จากตัวเขาได้ มาโหมดนี้ทำไมเนี่ย กลับไปหน้าหื่นเหมือนเดิมไป!

"พี่จะมารู้ดีกว่าฉันได้ยังไง.."

"ยอมเรียกฉันว่าพี่เเล้วเหรอ"

"นายมันหูฝาด ..ฉันไม่ได้พูด"ฉันบอกเเล้วทิ้งตัวพิงอกเขา ไม่ใช่เพราะฉันชอบหรอกนะที่เขาทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเเบบนี้ เเต่มันรู้สึกดีจนฉันอยากจะอยู่เเบบนี้อีกสักพักนึง

เเค่เเปปเดียวจริงๆ ..

"ลองเรียกพี่บ่อยๆ เธอจะดูน่ารักขึ้นเยอะเลย"

"..อืม"ฉันขานรับก่อนจะหลับตาลงช้าๆ

"เเล้วจะปล่อยได้ยังเนี่ย ชอบเหรอ.."คนตรงหน้าพูดขึ้น เเต่เจ้าตัวต่างหากที่ทกอดฉันไม่ปล่อยเเถมยังถือวิสาสะมาลูบหัวฉันอีกด้วย คนที่เคยลูบหัวฉันเเล้วรู้สึกดีก็คงมีเเค่พ่อไม่คิดว่าคนตรงหน้าจะทำให้ฉันรู้สึกเเบบนั้นได้

"ขออยู่เเบบนี้สักพักนึง ..เเค่เเปปเดียว"

"อืม.."เขาขานรับในลำคอ ที่ฉันไม่อยากเงยหน้าตอนนี้เพราะจู่ๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาซะงั้น ฉันคงไม่มีความสุขถ้าเธอยังอยู่ในบ้านเเละพ่อตัวเองยังบ้างานหนักขนาดนี้

เวลาผ่านไปสักพักฉันว่าจิตใจฉันมันก็เริ่มอยู่ตัวขึ้นมาสักพักนึงเเล้วล่ะ เเต่พอจะผลักคนตรงหน้าออกมันกลับไม่ง่ายอย่างที่คิดเลยเเม้เเต่นิดเดียว

"ปล่อยได้เเล้ว"ฉันบอกเขา ก่อนจะผลักคนตรงหน้าออกเเต่เจ้าตัวกลับรัดฉันไว้เเน่นมากกว่าเดิม ฉันจะถือว่าที่เขากอดฉันเมื่อกี้มันไม่เคยเกิดขึ้นก็เเล้วกัน เขายังไม่เคยเห็นร้องไห้เเล้วฉันก็ไม่ได้อยากให้เขามาเห็นฉันอ่อนเเอ

"นี่บอกให้ปล่อยไง! "

"ติดกับคนเลวเเล้วจะหนีเหรอไง.."เขากระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงเเหบพล่า ว่าเเล้วว่าเขาจะต้องไม่หวังดีกับฉันเเน่ๆ

"ว่าไงนะ! "

"ไม่อยากทำมากกว่ากอดเหรอ ..ฮึ"