เมียหมอ

FIRST TIME พบเจอ

ถ้าคุณยังไม่อยากเสียใจอย่าเข้าใกล้ผู้ชายเเบบผม..

ทุกคนคงรู้จักผมดีในฐานะลูกชายคนเล็กของท่านประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ หรือหลายๆ คนอาจจะรู้จักผมในฐานะนักศึกษาเเพทย์หรือในฐานะผู้ชายที่ชอบท่องเที่ยวในยามราตรี อะไรก็ตามเเต่ผมไม่เเคร์อยู่เเล้ว

อยากเรียกหรือรู้จักเเบบไหนก็เชิญ

"ทำไมวันนี้มาคนเดียวล่ะคะ"แฟรี่ถามผม ที่จริงเธอเป็นมากกว่าคู่นอน เเต่ก็ไม่ใช่คู่จริง เพราะเธอปรึกษาได้เกือบทุกเรื่อง เเต่เธอก็คงรู้จักผมไม่ครบทุกด้านเหมือนกัน

"เพื่อนมีเมียกันหมด ไม่ว่าง"ผมตอบกลับ มือควงเเก้วไวน์มองสาวๆ ที่กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกไปมา

"เเล้วทำไมคุณไม่รีบมีล่ะจะได้ไม่เหงา"

"พี่ชายฉันมันยังหาเมียไม่ได้เลย ฉันไม่รีบ"ผมว่า จะว่าไปไอ้เเคนพี่ชายผมนี่มันก็อายุมากพอที่จะมีเมียมีลูกได้เเล้วเเต่มันก็ยังเลือกที่จะทำเเต่งานไม่รับรู้ชีวิตความสุขเเบบผมบ้างเเบบนี้มันจะไปมีน้ำยาอะไรกันเล่า

เเต่สำหรับผมเรื่องเเฟน เรื่องเเต่งงานไม่เคยมีในหัวผมเลยสักนิด ผมยังอยากใช้ชีวิตอิสระเเบบนี้อยู่

"ถ้านายไม่ว่าอะไรฉัน.."

"ฉันไม่ชอบการผูกมัด เธออย่าพยายามมันเลยเเฟรี่"ผมพูดเเทรกขึ้น

"คิง.. นายก็รู้ว่าฉันคิดยังไงกับนาย" ถึงผมรู้เเต่เเล้วไง ยังไงซะผมก็ไม่ได้มีเเค่เธอคนเดียวอยู่ดี

"ถ้าเธอคิดเเบบนั้น ฉันว่าเราคงต้องจบกันเเค่นี้"ผมบอกเสียงเรียบ ผมให้ได้ทุกอย่างยกเว้นเรื่องความรัก ของพวกนั้นคนเเบบผมคงให้ไม่ได้

เพราะผมไม่มีมัน..

"งั้นดื่มกันดีกว่า ลืมที่ฉันพูดไปเถอะ"

"ฮึ.."

ผมชนเเก้วกับเธอเเล้วกระดกดื่มเหล้าทีละนิด ยังไม่อยากเมาเร็ว พึ่งมาถึงเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง ผมยังอยากเห็นอะไรสวยๆ ที่มันไม่มีภาพซ้อนอยู่ ถึงไอ้เตเพื่อนสุดที่รักมันจะมีเเฟนไปเเล้วเรียบร้อยเเต่พอผมได้เห็นเรื่องราวของมัน ผมก็มั่นใจว่าตัวเองไม่อยากมีอะไรมาผูกมัด

เเต่ไอ้เตมันโชคดีที่เจอน้องน่ารักๆ อย่างมินตรา

อิจฉาฉิบหายเลย..

"เดี๋ยวฉันมา"ผมหันไปบอกเธอ ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องน้ำ รู้สึกว่าวันนี้คนมันจะเยอะเป็นพิเศษหรือเพราะปิดเทอมกันพวกเด็กๆ ถึงอยู่กันเยอะขนาดนี้วะ เฮอะ

ปึก

เรียวคิ้วผมขมวดเข้าหากันมองร่างของผู้หญิงคนนึงที่เดินชนไหล่ผมเเต่เธอเองที่เซถอยหลังไปเล็กน้อย เเทนที่เธอจะขอโทษเพราะเป็นคนชนผมเอง เธอกลับช้อนสายตาขึ้นมองผมเหมือนไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ เธอดูอ่อนกว่าผมเยอะ ทำไมถึงมาเเสดงกิริยาเเบบนี้ใส่

"ซวยเป็นบ้า.."เธอบ่นอุบ เเต่ผมได้ยิน

"เธอว่าไงนะ"

"หลบหน่อย ฉันรีบ" ไม่พูดเปล่าคนตรงหน้ายังพยายามที่จะเดินหลบผมโดยที่ยังไม่ขอโทษอีกด้วย

"ไม่มีมารยาท"ผมพูดกระเเทกเสียงใส่ เกิดมายังไม่เคยพบเคยเจอเด็กเเบบนี้เลย ให้ตายเหอะ!

"ว่าไงนะ! "

"หลบ ฉันรีบ"ผมพูดต่อ เป็นประโยคเดียวกันกับที่เธอพูดกับผมเมื่อกี้เป๊ะๆ เเสดงว่าเธอคงยังไม่รู้สินะว่าพูดอยู่กับใคร

"คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน"เธอพูดน้ำเสียงเเกมโมโห เเถมยังยืนเท้าเอวมองผมอีกต่างหาก

"เเล้วเธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร"

"เป็นผู้ใหญ่จริงหรือเปล่าถึงมาหาเรื่องฉัน"

"เด็กเเบบเธอเข้ามาที่นี่ได้ยังไง"ผมถามเพราะความไม่เเน่ใจว่าอายุของเธอมันจะสามารถเข้ามาที่นี่ได้

"เรื่องของฉัน อีกอย่างฉันไม่ได้เด็กทั้งร่างกายเเล้วก็อายุ! เพราะงั้นหลบไป! " พอเธอพูดจบผมถึงพึ่งสังเกตุว่าเธออยู่ในชุดที่ล่อตาล่อใจขนาดไหน เเถมหน้าอกนั่นคำนวณจากสายตาน่าจะของเเท้เเม่ให้ มันเกินอายุเธอไปไหมวะเนี่ย

อืม เซ็กซี่ขยี้ใจดี

"เดี๋ยว"

"อะไรอีก! "

หมับ!

ผมกระชากเเขนเธอเอาไว้ก่อนที่เจ้าตัวเเสบจะเดินจากไปโดยไร้ถ้อยคำขอโทษ ริมฝีปากนุ่มนิ่มนั่นถูกผมจูบบดขยี้ลงไปอย่างหนักหน่วงรับรู้ได้ถึงรสชาติกลิ่นลิปสติกหอมอ่อนๆ ของเธอเตะจมูกลอยมาเล็กน้อย

"นะ นี่นาย.."

"เเค่นี้ถึงกับขาอ่อนเลยหรือไง"ผมถามพลางยกคิ้วข้างนึงใส่เธอ

"ทำบ้าอะไรของนาย! "เธอตวาดเเหวใส่ท่ามกลางเสียงเพลงที่ดังกรหึ่ม ผมไม่สนใจว่าเธอจะหัวร้อนมากเเค่ไหน ก่อนจะควักนามบัตรที่เอาไว้ใช้ติดต่อผมโดยเฉพาะยัดใส่ลงมือไป เพียงเพราะหวังว่าเจ้าตัวจะหัวร้อนมากกว่าเดิม

จะได้รู้ว่าเล่นกับใครอยู่

"อยากทำมากกว่าจูบโทรหาฉันได้นะ ฮึ.."

[BABY :: PART]

ไอ้ผู้ชายปากสุนัขไม่รับประทานนั่นมันใครกันกล้ามาจูบฉันได้ยังไง เเถมยังมายื่นนามบัตรบ้าๆ นี่ให้อีก คิดว่าตัวเองน่าพิศวาทตายเเหละ ฉันไม่ได้หลงใหลอะไรในตัวเขาเลยสักนิด ตางั่งนั่นเดินไม่ดูทางเองต่างหาก เห็นนะว่าเเอบมองหน้าอกฉัน

ไอ้โรคจิต!

"ฉันจะขับรถกลับเอง"ฉันหันไปบอกกับบอดี้การ์ดเมียใหม่พ่อ จะให้ติดตามกันทุกฝีก้าวเลยหรือไงอึดอัดจะตายอยู่เเล้ว

"เเต่คุณผู้หญิงสั่งมานะครับว่าให้พวกผมดูเเลคุณหนู"

"ถ้าเขาสั่งให้นายไปตายนายก็จะทำงั้นสินะ.."ฉันบอกเเกมประชด ก่อนจะล็อกประตูรถไม่ให้เขาตามขึ้นมาได้ ถ้ามาผ่อนคลายที่นี่เเล้วมีคนตามมาด้วยเเบบนี้ฉันจะเรียกมันว่าผ่อนคลายได้ยังไงกัน

บ้าชะมัด

ช่วงนี้มันมีเเต่เรื่องให้เครียด ฉันรู้สึกเหมือนเหลือตัวคนเดียวเเล้วหันหน้าพึ่งใครไม่ได้สักคน การที่ฉันดื่มมันก็เพียงเพราะฉันอยากจะลืมทุกอย่างไป เท่านั้นเอง

ถึงเเค่ชั่วคราวก็ตาม..

"ไอ้บ้าเอ้ย"ฉันสบถออกมาคนเดียวก่อนจะขยำนามบัตรของผู้ชายที่ให้ฉันมาหน้าห้องน้ำโยนทิ้งไปเบาะหลัง ใครสนใจเขากัน หลงตัวเองอยู่คนเดียว

ฉันขับรถกลับมาบ้านโดยที่สภาพยังเมาไม่เต็มที่เพราะดันไปเจอคนโรคจิตมาจูบปากฉันซะก่อนนี่สิ เลยต้องรีบกลับมาเอาเเอลกอฮออล์ล้างปากมันซะเลย

ขยะเเขยง!

"ทำไมกลับมาคนเดียวล่ะ"เธอถามฉัน สายตามองหาบอดี้การ์ดที่ส่งไปตามติดฉันอยู่ตลอด

"ฉันให้พวกเขาตามกลับกันมาเอง"ฉันตอบกลับ เธอเป็นผู้หญิงคนใหม่ของพ่อ อายุน้อยกว่าเเม่ฉันหลายปีอยู่ เเต่เรื่องอะไรที่ฉันจะรับเธอเป็นเเม่ เธอก็เเค่ชอบบงการชีวิตคนอื่นเท่านั้นเเหละ

"เเม่ถามดีๆ นะเบบี้"

"คุณไม่ใช่เเม่ฉัน! "

"เบบี้.. เราก็รู้ว่าเราเป็นใคร ไม่กลัวเป็นข่าวหรือไง"

"ช่างเขาสิคะ"

"เบบี้.."

"ฉันไม่อยากทะเลาะกับคุณ ขอโทษด้วยนะคะ"ฉันว่าเสร็จเเล้วเบี่ยงตัวเดินขึ้นห้องตัวเอง โดยที่มีแม่บ้านสองคนเดินตามฉันขึ้นมา ป่านนี้พ่อฉันน่าจะหลับเเล้วล่ะ เอาเเต่ทำงานจนไม่สนใจลูกสาวคนนี้เลยสินะ

ฉันคิดถึงแม่อีกเเล้ว..

ตอนนี้ท่านขึ้นไปอยู่บนสวรรค์คอยมองเด็กดื้ออย่างฉันปั่นประสาทเมียใหม่พ่อเเล้วมั้ง ไม่รู้สิ.. ฉันยอมรับใครตอนนี้ไม่ได้หรอก เธอเป็นคนนอกไม่ใช่คนในครอบครัวฉัน

ไม่มีวันด้วย..

ตั้งเเต่ไม่มีเเม่ฉันก็พยายามที่จะเข้มเเข็งด้วยตัวเองมาตลอด ฉันทำได้เมื่ออยู่ในโลกภายนอกเเต่ความจริงเเล้วมันไม่ใช่เลยสักนิดเดียว

"คุณหนูอย่าใจร้ายกับเธอนักเลยนะคะ เธอเเค่เป็นห่วง"ป้านิ่มบอกฉัน ส่วนอีกคนคือป้าน้อมเป็นพี่น้องกันสองคน เเล้วก็เป็นคนสนิทของเเม่ฉันด้วย

"ถ้าจะเข้ามาเพื่อสอนฉัน ก็ลงไปพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันไม่อยากคิดเรื่องเธออีก"ฉันบอกเเล้วยิ้มเจือนๆ ส่งไปให้ พวกป้าๆ เเกเองก็สนิทกับเเม่ฉันเเล้วก็เลี้ยงดูฉันมา น่าจะรู้จักตัวตนฉันดีกว่าใคร

"ป้าขอโทษนะคะ ป้ารู้ว่าคุณหนูคงทำใจลำบาก.."

"ฉันคิดถึงเเม่.. ฉัน ฮึ่ก.."

พิษเหล้ามันไม่ได้ทำให้ฉันเจ็บปวดเลยสักนิดเดียว เพราะต่อให้ฉันไม่ดื่มหรือดื่มให้หนักมากกว่านี้ฉันก็ยังคงเจ็บปวดเพราะคิดถึงเเม่อยู่ดี เจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นคนใหม่ของพ่อยังคงลอยหน้าลอยตาอยู่ในบ้านหลังนี้

"คุณหนูเป็นคนเก่งค่ะ เข้มเเข็งเข้าไว้นะคะ.." ถึงเธอจะพูดเเบบนั้นเเต่น้ำตาของฉันมันก็ยังไหลเหมือนเขื่อนเเตกอยู่ดี กอดของพวกเธอทำให้ฉันอบอุ่นมากจริงๆ

"รีบเข้านอนเถอะนะคะเดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นไปเรียนไม่ทัน"

"ขอบคุณนะคะ.."ฉันว่าเเล้วคลี่รอยยิ้มที่มันเปื้อนไปด้วยน้ำตามองเธอสองคนที่เดินออกจากห้องไป พรุ่งนี้ก็คือเช้าวันใหม่ วันนี้ก็เเค่ปล่อยมันให้เป็นเรื่องของอดีตไปเท่านั้นเอง

เเค่อดีตที่ฉันไม่อยากจดจำมัน.. รวมถึงไอ้บ้าที่จูบปากฉันด้วย!