[BABY :: PART]
ฉันล้มต้วนอนร้องไห้มาหลายนาที ช่วงล่างระบมจนฉันไม่อยากจะเดินไปไหน มันอาจจะเหมือนคำพูดเเรกที่เราเจอกัน คือเขาไม่ได้ชอบเด็กอย่างฉัน
ไม่สิ.. เขาเกลียดฉัน
ฉันน่าจะรับรู้ตั้งเเต่วันนั้นที่เขาพูดออกมา ที่สำคัญฉันไม่ควรรู้สึกว่ามีเขาเหมือนมีเเม่มาอยู่ใกล้ๆ เเบบนี้ ฉันไม่ควรคิดไปไกลตั้งเเต่เเรกเลยด้วยซ้ำ
การกระทำที่ป่าเถื่อนของเขาฉันไม่สามารถลืมเลือนมันได้เลย ฉันไม่รู้ว่าในสายตาเขากำลังคิดอะไรอยู่ มันคาดเดาได้ยากจนฉันไม่อยากจะรู้มันเเล้ว
------------------------------
"ถ้าเกิดวันนึงฉันชอบเขาล่ะ"
"เเล้วไงอะ"
"ไม่.. ถ้าฉันชอบเขาจริงๆ จะทำยังไง"
"ทำยังไง ทำอะไรไม่ได้หรอก ถ้าชอบก็คือชอบ"
------------------------------
ก๊อกๆ!
ฉันสะดุ้งเฮือกตอนที่เสียงเคาะประตูดังขึ้น ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเจอหน้าเขา เขาทำให้ฉันกลัวในการกระทำที่เเสนจะป่าเถื่อนนั่น เเต่ทำไมฉันไม่เกลียดเขาไปเลย
