Kahvaltı olarak yedikleri atıştırmalıklardan sonra Biricik evin önünde yere oturmuştu. Güneşin sıcak ışıkları üzerine vururken yeşil gözleri yine buğulanmıştı ve sessizce Karbeyaz için ağlıyordu.
‘’Bıkmadın mı ağlamaktan?’’ diyen kocası yanında yere oturdu.
‘’Özür dilerim ben böyle olmasını istememiştim.’’ Gözlerinden akan yaşı sildiğinde bakışları uzaklara daldı. ‘’Birilerinin ölmesine sebep olmak istemezdim ama dünden sonra sen bana babamın beni kendisi gibi yetiştirmek istediğini söylemiştin ya öyle mi oldum diye düşünmeden edemiyorum. Evin bahçesinde ölenleri hatırlıyorum ve Karbeyaz…’’ dediğinde devamını getiremeden hıçkırıklara boğuldu.
Ağlamasının arasında defalarca, ‘’Özür dilerim.’’ demişti.
‘’Senin özürlerin bana değil susmayan vicdanına.’’ dedi Akın.
‘’Bu hayat bana gör
