“Aya, buksan mo ang pinto,” sikmat ni Ancel na sinabayan ng malakas na katok. “Mag-usap naman tayo ng maayos, please,” buntong-hininga ang tumapos sa pagsasalita niya.
Hindi ako sumagot. Sinikap ko rin na tumigil na sa pag-iyak. Ayoko nga na isipin niya palagi na mahina ako. Na iiyak lang ako kapag nasasaktan at hindi na lalaban.
"Aya, papasukin mo na ako, please. Kausapin mo ako, sigawan mo ako o hindi kaya sampalin mo ako para mawala ang galit mo. 'Wag ganito, Aya."
Sira-ulo siya! Maayos nga kaming nag-usap kanina, pero dahil sa makitid ang utak niya, nauwi kami sa away. Tapos ngayon, lungkot-lungkutan na siya. Manigas siya sa labas.
"Aya, sorry na, hindi ko naman intention na magalit." Hampas sa pinto na ang kasabay ng pagsasalita niya. "Pero hindi mo rin maalis sa akin na magtak
