ท่ามกลางมวลบุปผางดงามในอุทยานที่มีเพียงหนึ่งบุรุษสูงศักดิ์ยืนอยู่ตรงนั้น
ฉีหย่งเหอเลิกคิ้วคมเข้มขึ้นเล็กน้อยไร้ซึ่งคำสั่งการอันใด ถึงแม้ว่าหลี่ลี่เหมยจะกำลังทำตัววางอำนาจอยู่ก็ตามที
ลูชิงค่อยๆ ลุกขึ้นยืนอย่างเชื่องช้าแลดูบอบบางมากนัก มือหนึ่งกุมหน้าท้องของตนอย่างหวงแหน ท่าทางน่าสงสารจับใจ
หลี่ลี่เหมยเพียงแค่นเสียงหึหนักๆ อยู่ในลำคอ
นางรับรู้สายตาคู่คมของฉีหย่งเหอที่เข้าใจในแบบที่ลู่ชิงต้องการให้เขาเข้าใจนั้นได้เป็นอย่างดี นางจึงกลอกตาไปมาอย่างระอาเป็นที่สุด
“ออกไป!” หลี่ลี่เหมยคำรามไล่ลู่ชิงเสียงดังอย่างตั้งใจให้ดังมากกว่าเดิม พร้อมชี้นิ้วกราดอย่างมาดร้ายไปทางลู่ชิง
นางย่อมส่งเสริมงิ้วให้อดีตสหายเพื่อความสมบูรณ์แบบแนบเนียน ให้ลู่ชิงกับฉีหย่งเหอไปรักกันให้หนำใจ จะได้ไม่มาตอแยนาง น่ารำคาญยิ่ง!
ลู่ชิงมีหรือจะพลาด นางรีบบีบน้ำตาแล้วเดินอย่างร้อนรนออกจากศาลาไปทางฉีหย่งเหอ
หนึ่งบ
