"ปล่อยลี่หลินไว้แบบนี้จะดีหรือ?"
น้ำเสียงแว่วหวานของหลิงเวยเอ่ยถามฟงชินหยางที่นั่งเคียงข้างกันที่ตั่งตรงโต๊ะกลางห้องพักภายในตำหนักรับรองของวังไท่เล่อ นางกำลังรินน้ำชาที่บุตรชายตัวน้อยทั้งสองของนางยกเข้ามาให้ด้วยตนเองก่อนจะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วแบบผิดปกติ
ฟงชินหยางรับน้ำชาจากภรรยาคนงามมาดื่มจนหมดถ้วยก่อนเอ่ยคำด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเรียบเรื่อย "ข้าไว้ใจฉีเล่อ เขาย่อมไม่ทำให้ข้าผิดหวัง"
"จริงหรือ?" หลิงเวยเอ่ยถามเบาๆ พลางขมวดคิ้วน้อยๆ ยามยกชาขึ้นจิบอึกหนึ่ง "อืม...ชานี่รสชาติแปลกดี"
"หืม...เจ้าก็คิดเช่นนั้นหรือ?" ชายหนุ่มรับการรินชาจากภรรยาอีกครั้งก่อนจิบมันอีกคราพร้อมพิจารณา "เจ้าเอาชานี่มาจากที่ใด?"
"ลูกๆ ยกมาให้ ทั้งยังกำชับว่าให้พวกเราดื่มให้หมดเพื่อเพิ่มสมรรถภาพที่ดี" หลิงเวยตอบคำอย่างใสซื่อ
"สมรรถภาพหรือ?" ฟงชินหยางทวนคำแปลกประหลาด
"เด็กๆ คงพูดผิดกระมัง" หญิงสาวอมยิ้มน้อยๆ อย่างนึ
