“เจ้าจะบรรเลงพิณหรือ?”
หลี่ลี่เหมยหันหน้ามาเอ่ยถามทางหลิงเวยเพื่อสลัดความคิดบางอย่างออกจากสมองและพยายามสะกดกลั้นการเต้นผิดจังหวะของหัวใจในอกข้างซ้ายให้กลับมาเต้นปกติ
“เจ้าค่ะ” หลิงเวยรับคำนิ่งๆ ก่อนจะปล่อยมือจากบุตรชายทั้งสองแล้วส่งตัวให้ฟงชินหยางเพื่อให้เขาพาไปฝึกดาบ “พวกเจ้าไปกับท่านพ่อและท่านอา ตั้งใจฝึกให้ดี ห้ามดื้อ”
“ขอรับ”
ฟงหนิงอันและฟงหนิงเฉิงจึงตอบรับคำพลางเดินกระดุกกระดิกไปทางบิดาอย่างพร้อมเพรียง
ฟงชินหยางจึงพาบุตรชายทั้งสองไปแต่โดยดี เขาย่อมฟังคำภรรยาทุกยามเวลา
ฟงจินหมิงยังคงยืนหรี่ตามองท่านหญิงในศาลาอย่างไม่คิดจะเยื้องกายไปทางใด เขาไม่ชอบนางและไว้ใจนาง เขาจักจัดการนาง
หลิงเวยสังเกตเห็นแววตาคมกริบของน้องสามีที่มองไปทางท่านหญิงหลี่ลี่เหมย นางจึงเข้าใจได้ไม่ยาก นางอยู่บ้านฟงมาหลายปี คลุกคลีกับน้องๆ ของสามีมาเนิ่นนาน ใครเป็นอย่างไรนึกคิดอันใดนางย่อมรับรู้ได้ไม่ยาก ฟงจิ
