เย็นวันต่อมา…
หลังจากเมื่อวานเกิดเรื่องมากมายขึ้นกับอัญชัน วันนี้เด็กสาวก็ต้องทำงานด้วยความหวาดระแวงว่าจะเจอผีร้ายอีก น่าแปลกที่เขาไม่แม้แต่จะโผล่มาให้เธอเห็น
“หายไปไหนนะ” เสียงหวานพึมพำขณะเดินออกมาจากห้องเช็กเวลาเข้าออกงาน
“หรือว่าพอได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็ไปหาคนใหม่” ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปทั่วทุกทิศทางที่เธอเดินผ่าน ใช่ว่าอยากเจอเขาหรือน้อยอกน้อยใจอะไร แต่เธอจะดีใจมากถ้าเป็นแบบนั้น ที่สำคัญเธอภาวนาอยู่ตลอดว่าให้เขาถูกหมอผีจับไปถ่วงน้ำเร็ว ๆ
ร่างบางเดินออกมาจากตึก หลังจากลาป้าพรกับพนักงานคนอื่นที่สนิทกัน พลันนั้นดวงตาคู่สวยก็เหลือบไปเห็นบางอย่างคุ้นตา
“อยู่ในนี้หรือเปล่านะ” ปากหวานพึมพำ ดวงตาก็มองไปรอบทิศเพื่อดูว่ามีใครผ่านมาทางนี้ไหม ถึงจะไม่เคยถามแต่ก็พอเดาออก
“ต้องอยู่ในนี้แน่ ๆ” ว่าแล้วก็เดินไปหยิบธูปกำใหญ่ที่วางอยู่ใต้ฐานศาลเจ้าที่ ลิ้นชักขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มากถูกออกแบบให้เข้า
