เวลาผ่านไปแค่สิบนาทีกว่า ๆ ร่างเล็กที่กึ่งหลับกึ่งตื่นก็ลืมตาขึ้น สัมผัสเย็นเฉียบเปียกแฉะที่กระทบผิวกายทำให้คิ้วเรียวย่นเข้าหากัน มองดูดี ๆ ก็พบว่ามีผ้าเช็ดตัวสีขาวเปียกชุ่มกำลังลูบไล้ไปทั่วผิว
“ตื่นแล้วก็กินน้ำหวานซะ ไม่งั้นจะเป็นลมไปอีก” เสียงทุ้มเอ่ยกับคนที่ปรือตาขึ้น มือใหญ่วางผ้าเช็ดตัวสีขาวไว้ในกะละมังข้างหัวเตียงก่อนจะลุกขึ้นยืน ใบหน้าไร้อารมณ์จ้องมองมายังเธอก่อนจะพูดต่อ “กินข้าวให้หมดด้วย”
“เอ๋?” ถึงจะฟังดูเหมือนออกคำสั่ง แต่นี่มันเสียงสวรรค์ชัด ๆ! “ค่าตัวเหรอคะ น้อยจัง” เสียงหวานพึมพำพลางกระดกน้ำหวานลงคอ คนที่ยืนมองอยู่ถึงกับตวัดสายตาใส่
“เธอเป็นผู้หญิงที่ทำให้ฉันอารมณ์เสียบ่อยมากเลยนะรู้ไหม” ร่างใหญ่โน้มลงมาค้ำขอบเตียงเอาไว้ คนที่นั่งห้อยขาจิบน้ำหวานอยู่ถึงกับเบือนหน้าหนี เพราะอีกเพียงนิดปลายจมูกของเขาก็จะชิดจมูกเธอแล้ว
“อะออกไปสิคะ ไหนบอกว่าให้กินข้าว…” เสียงอ่อยของคนที่เรี่
