EP.6 : ไม่ใช่คน

1287 Words

“กลับไปหรือยังนะ…” เสียงหวานพึมพำพลางเงี่ยหูฟังตรงบานประตูห้องทำงาน มือเรียวเข็นรถสำหรับใส่ผ้าห่มและผ้าปูที่นอนเดินตรงไปยังห้องนอนของคนที่เธอไม่อยากเจอ “ไม่อยู่ในห้องทำงาน ถ้างั้นคงกลับไปแล้วมั้ง” ปากพึมพำ สายตาก็กวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปข้างใน ห้องนอนกว้างใหญ่มีเตียงคิงไซซ์วางอยู่ริมสุด ติดกับเตียงเป็นประตูกระจกขนาดใหญ่ที่มองเห็นวิวทะเลด้านนอก มีระเบียงกว้างและโต๊ะนั่งไว้ชมวิวทิวทัศน์ จะบอกว่าที่นี่เป็นห้องที่มีมุมสวยที่สุดก็ว่าได้ แหงล่ะ ก็ห้องเจ้าของโรงแรมนี่นา “ไม่อยู่จริง ๆ ด้วยแฮะ” ปากหวานพึมพำก่อนจะเริ่มปัดกวาดเช็ดถูห้องนอนไปทีละนิด “เกิดเป็นคนรวยนี่มันดีจริง ๆ เลย มีบ้านหลายหลัง มีคอนโดหลายห้อง มีโรงแรมหลายที่ จะนอนไหนก็ได้” คนตัวเล็กพึมพำ “ส่วนคนจน ๆ อย่างเรานี่แค่จะมีบ้านสักหลังก็ยากแล้ว” “อยากนอนหลับแล้วตื่นขึ้นมาเป็นคนรวยจริง ๆ หรือถ้ารวยเองไม่ได้ ชาตินี้ก็ขอให้อีอัญชันคนนี้มีผัวรวย ๆ ทีเถอะ” ว่าแล้วก็ประนมมือยกขึ้นเหนือหัว ก่อนจะถอนหายใจให้กับรสชาติชีวิตของตัวเอง “อ้าว? นี่เราลืมเอาสเปรย์ดับกลิ่นมาเหรอ” เพราะห้องที่ไม่มีคนใช้มักจะมีกลิ่นอับ ต้องใช้สเปรย์ช่วยน่ะสิ “เดี๋ยวค่อยมาเปลี่ยนแล้วกัน” ว่าแล้วก็รีบเดินออกจากห้องไป แต่ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวขาออกจากห้อง เท้าเล็กก็ต้องชะงักกึก มือรียวกำลูกบิดประตูไว้แน่นไม่ให้เปิดอ้าออกไปมากกว่านี้ “...” นั่นมันคุณคิมหันต์นี่? สายตามองออกไปยังโถงทางเดินเบื้องหน้าที่มีคนสองคนกำลังคุยกันอยู่ “มึงแน่ใจนะว่าพามาถูกคน” เสียงทุ้มทว่าเย็นยะเยือกจนขนแขนลุก เอ่ยกับชายหนุ่มในชุดสูทสีดำอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เธอจำได้ว่าเขาคือเทวินคนที่สัมภาษณ์งานเธอ และเพิ่งเจอกันในห้องเก็บของเมื่อตอนกลางวัน ส่วนอีกคนก็ตามนั้นเลย… เจ้านายเล่นท่ายาก! เธอจำหน้าและเสียงเขาได้ขึ้นใจ “ไม่ค่อยชัวร์เท่าไหร่ครับ เอาไว้ท่านคิมหันต์พิสูจน์ก็น่าจะรู้ว่าถูกคนไหม” สองหนุ่มคุยกันตรงโถงทางเดินด้วยท่าทางเคร่งเครียด ทว่าดวงตาคู่สวยกลับมองเห็นร่างของคนทั้งคู่เพียงครึ่งบน “ตาเราเป็นอะไรเนี่ย ทำไมมัว ๆ แบบนี้ล่ะ” มือเรียวขยี้ตารัว ๆ ก่อนจะกะพริบตาปริบ ๆ อีกครั้ง พอมองภาพตรงหน้าอีกทีก็ไม่เจอสองหนุ่มนั่นแล้ว “เอ๋? หายไปไหนแล้ว…” “ช่างเถอะ เราคงเหนื่อยมากจริง ๆ” ว่าแล้วก็เดินออกจากห้องนอนลงไปชั้นล่าง วูบ~ เรือนร่างกำยำของเจ้าที่หนุ่มปรากฏกายขึ้นในห้องนอนใหญ่ ดวงตาคมกริบกวาดมองไปรอบห้องเมื่อได้กลิ่นที่ไม่คุ้นเคย ถึงจะหอมจนอยากตามหาเจ้าของกลิ่น แต่ก็กวนใจเพราะมันไม่คุ้นเอาเสียเลย “ไม่ใช่ป้าพรเหรอ?” เสียงทุ้มเย็นยะเยือกเอ่ยเมื่ออาคมแก่กล้าสัมผัสได้ว่าคนที่เข้ามาในห้องนอนเขาก่อนหน้านี้ ไม่ใช่แม่บ้านเจ้าประจำ “กลิ่นเหมือน…” เหมือนกลิ่นหอมจาง ๆ ที่โชยอยู่ในห้องทำงานของเขา แต่ไม่ใช่กลิ่นของผู้หญิงที่ขึ้นเตียงด้วย “หึ หรือจะเป็นจิ้งจกตัวนั้น” มุมปากหนายกยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงจิ้งจกตัวน้อยที่แอบอยู่ในห้องทำงานตรงชั้นวางหนังสือ “น่าสนุกดีนี่…” แต่เขาก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเดินมาหยุดตรงเตียงกว้าง “ทำงานก็ไม่เรียบร้อย” เสียงทุ้มบ่นต่อเมื่อเห็นผ้าปูที่นอนม้วนเป็นก้อนวางอยู่กลางเตียง เจ้าที่หนุ่มถอนหายใจหน่อย ๆ ด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะหายวับเข้าห้องน้ำไป หากไม่ใช่เพราะจิ้งจกตัวนี้มีกลิ่นกายหอมล่ะก็ เขาคงให้บริวารไล่ออกไปแล้ว ทำงานไม่เรียบร้อยแบบนี้ไม่อยากเลี้ยงไว้ ซ่าา! เสียงสายน้ำเย็นจากฝักบัวเพดานไหลลงราดรดร่างใหญ่กำยำ ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปทั่วเนินอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ก่อนจะเคลื่อนลงลูบไล้หน้าท้องแกร่งที่มีกล้ามเนื้อเรียงราย ทั้งยังมีเส้นเลือดนูนปูดเป็นสายราวกับฟ้าผ่าปรากฏตามหน้าท้องลงไปยังจุดต่ำสุด ศีรษะใหญ่สะบัดไปมาหน่อย ๆ ก่อนที่ฝ่ามือหนาจะยีผมสีดำขลับไปมาเบา ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำที่ชโลมเส้นผมจนเปียกชุ่มออก ปกติแล้วคิมหันต์จะอาบน้ำล้างตัวหลังจากเสร็จภารกิจกับหญิงสาวที่ขึ้นเตียงกับเขาเลยทันที แต่วันนี้เขายุ่งไปหน่อยเลยอาบน้ำช้า อีกอย่างห้องนอนนี้หากไม่จำเป็นเขาจะไม่ใช้มัน แต่จากนี้ไปอีกหลายวันเขาคงต้องใช้มันบ่อยขึ้น เพราะว่าคนที่เขาตามหามาหลายภพหลายชาติทำงานที่นี่ ถ้าจะไปอยู่ในศาลก็เกรงว่าจะไม่สะดวก “ยัยนั่นเกิดใหม่แล้วหน้าตาจะเป็นยังไงนะ” เสียงทุ้มเย็นยะเยือกเอ่ยกับตัวเอง “จะสวยเหมือนเดิมหรือเปล่า…” พรุ่งนี้เช้าเขาจะได้เจอเธอแล้ว เขาจะยืนมองเธอจากห้องนี้ เพียงแค่นึกถึงใบหน้าเธอเมื่อครั้งรักกัน หัวใจแกร่งก็สั่นไหว หลากหลายความคิดในหัวตีกันไปหมด ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกคิดถึง ความรู้สึกผิด หรือแม้แต่ความเกลียดชังที่เขามีต่อเธอ “ยัยบ้าเอ๊ย จะไปเกิดใหม่ก็ไปแต่ตัวสิ เอาหัวใจคนอื่นไปด้วยทำไม” เสียงทุ้มสบถออกมาด้วยอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก ก่อนจะจดจ่ออยู่กับการอาบน้ำแล้วหายวับออกมา วูบ~ “อ๊ะ!” โครม! เสียงกระป๋องสเปรย์ที่มือเรียวถือไว้ตกลงกระทบพื้นจนดังก้องห้อง ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นร่างใหญ่เปลือยเปล่าเพียงครึ่งท่อนลอยทะลุประตูห้องน้ำออกมา “นี่เธอ…” เจ้าที่หนุ่มมองคนตรงหน้าด้วยความตกใจ แต่เพียงอึดใจเดียวร่างกำยำก็สมบูรณ์แบบ กลายเป็นร่างใหญ่ยืนเปลือยอยู่ตรงหน้าสาวน้อยแทน แต่นั่นน่ะยิ่งทำให้คนที่เพิ่งเสียความบริสุทธิ์ทางสายตาไปถึงกับล้มฟุบลง ฟุบ! “เฮ้ย!” เจ้าที่หนุ่มประชิดตัวสาวน้อยในเสี้ยววินาที โดยมีเธอหลับใหลอยู่ในอ้อมแขน ดวงตาคมกริบจับจ้องใบหน้าหวานอย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนจะวางร่างเล็กลงบนเตียงกว้าง “จิ้งจกนี่เอง…” เสียงทุ้มเย็นยะเยือกพึมพำ ตอนอยู่ในห้องทำงานเขาสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเธอ พลันนั้นร่างกำยำก็มีชุดสูทสีดำปรากฏขึ้น เส้นผมที่เคยเปียกชุ่มก่อนหน้าก็แห้งสนิท มันคืออิทธิฤทธิ์ของดวงวิญญาณแกร่งที่เนรมิตความสะดวกสบายขึ้นมา “จะทำยังไงดีนะ…” ริมฝีปากหนาพึมพำขณะยืนกอดอกมองเรือนร่างอรชรนอนแน่นิ่ง “ลบความจำไม่ได้ด้วยสิ ต้องทำให้ฝันแทนสินะ” “ยะอย่านะคะ! ยะอย่าทำอะไรหนูเลยนะคะ” คนที่นอนนิ่งอยู่ลืมตาขึ้นพลางดีดตัวลุกนั่ง ร่างเล็กถอยกรูไปด้านหลังด้วยความหวาดกลัว เธอได้ยินที่เขาพูดทุกอย่าง แถมยังรู้ด้วยว่าเขาอาจจะไม่ใช่คน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more