EP.5 : เปลี่ยนผ้าปูที่นอน
1361 Words
ตึก ตึก ตึก
สองขาเรียววิ่งออกมาทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก กว่าสองคนข้างบนจะแยกย้ายกันเล่นเอาซะเธอเหงื่อท่วมตัว พอหนีออกมาได้ จับอกข้างซ้ายดู หัวใจดวงน้อยยังเต้นโครมครามไม่หายเลย
“ชาตินี้ขออย่าได้เจออะไรแบบนั้นอีกเลย บัดซบแน่ ๆ ชีวิตฉันบัดซบแน่ ๆ” พอนึกถึงแท่งไฟฉายอันใหญ่เบ้อเริ่มศีรษะทุยก็ส่ายไปมาแรง ๆ มือเรียวข้างหนึ่งขยี้ตาตัวเองรัว ๆ เมื่อทำอย่างไรภาพติดตาก็ไม่ยอมหายไปสักที
“อ้าวมาแล้วเหรอหนูอัญ” ป้าพรที่เดินเข้ามาในห้องเก็บของถามคนที่กำลังเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด แต่ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะได้ตอบอะไร คำถามถัดมาของป้าพรก็ทำเอาใบหน้าหวานแดงก่ำขึ้นมา “แล้วเป็นไงบ้าง เห็นผีไหม”
ถามไปยิ้มไปแบบนี้ต้องใช่แน่ ๆ!
“โธ่ป้าอะ ป้ารู้ใช่ไหมคะว่าผีที่ป้าว่าน่ะ…” คนหน้าแดงเงียบเสียงลงพลางทำหน้ายี้ใส่ป้าพรเมื่อภาพอุจาดนั่นลอยเข้ามาในหัว
“ว่าไงล่ะ หนูอัญเห็นเหมือนที่ป้าเห็นหรือเปล่า ป้าน่ะเห็นผีตัวใหญ่เท่านี่” ปากว่ามือก็กำท่อนแขนอวบ ๆ อีกข้างของตัวเองให้คนตัวเล็กดู
“ป้าอ่า หนูไม่คุยกับป้าแล้ว” คนตัวเล็กมุ่ยหน้าใส่เมื่อรู้ว่าตัวเองถูกแกล้งเข้าแล้ว “ป้านะป้า รู้ว่าข้างบนมีอะไรยังจะให้หนูขึ้นไปอีก ทีหลังป้าบอกเวลาหนูด้วยสิว่าควรขึ้นไปตอนไหนผีร้ายถึงจะไม่อยู่”
“เอาน่า ถือว่าเป็นบุญตาก็แล้วกัน” ป้าพรว่าพลางหัวเราะคิกคักชอบใจไปด้วย
“เป็นบุญตาอะไรกันคะป้า อุจาดตาล่ะสิไม่ว่า” สาวน้อยยังคงมุ่ยหน้าไม่เลิก
“อย่าเพิ่งงอแงไป มานี่มากินข้าวก่อน” ป้าพรกวักมือเรียกเด็กสาวให้ไปนั่งด้วยกัน “มาแต่เช้าเลยนี่ ทีหลังมาสาย ๆ ก็ได้นะ งานเราเริ่มแปดโมงโน่นจะมาทำไมตั้งแต่เช้า ไม่ใช่ป้านะที่ต้องมาแต่เช้ามืดเพราะต้องทำความสะอาดห้องให้ลูกค้าน่ะ”
“หนูยังกะเวลาไม่ถูกค่ะป้า เมื่อเช้ารีบมาเพราะกลัวสาย” ร่างเล็กเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามก่อนจะรับจานข้าวที่ป้าพรส่งมาให้
ในห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดนี้เป็นห้องพักของแม่บ้านด้วย แต่ส่วนใหญ่แม่บ้านคนอื่นจะไปพักอีกโซนซึ่งใกล้โรงอาหารพนักงานมากกว่า ห้องนี้อยู่ติดกับด้านหลังของโรงแรมเลยไม่ค่อยมีใครมาใช้ นอกจากจะเบิกอุปกรณ์ชิ้นใหม่ถึงจะมีคนแวะมาหาป้าพร
“อ้าว กำลังพักกันอยู่เหรอครับ” บานประตูที่เปิดทิ้งไว้มีร่างใหญ่ของใครบางคนเดินเข้ามา ใบหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึกกับแววตานิ่งเฉยหันมามองเด็กสาวครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปคุยกับป้าพร “ได้อะไรกินครับป้า”
“คุณเทวินนี่เอง ป้าก็นึกตั้งนาน” คนถูกถามส่งยิ้มให้คนมาใหม่ “ป้าเพิ่งพักกินข้าวเช้าน่ะเลยชวนนังหนูมันมากินด้วย นี่ไปซื้อกับข้าวในโรงอาหารมา”
“อ๋อครับ”
“หายไปนานเลยนะคะ” ป้าพรคุยกับคนมาใหม่อย่างสนิทสนม
“ไปทำธุระให้นายก็แบบนี้แหละครับ นาน ๆ ทีจะได้กลับเข้ามา” ร่างใหญ่คุยกับป้าพรก่อนจะหันมามองคนที่นั่งเงียบอยู่ “ว่าแต่คนนี้…”
“อ้อ! ป้าลืมบอกไป นี่หนูอัญชันค่ะ เพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้วันแรก” คนอายุมากกว่าแนะนำโดยที่ไม่รู้เลยว่าดวงวิญญาณหนุ่มแสร้งถามไปอย่างงั้น
“สวัสดีค่ะ” คนถูกแนะนำทักทายคนข้าง ๆ ที่ยืนนิ่งอยู่
“อัญชันเหรอ… ฉันเป็นคนสัมภาษณ์เธอทางโทรศัพท์เมื่อคืนน่ะ แต่ลืมแนะนำตัว”
“อ๋อค่ะ หนูก็นึกอยู่ว่าเสียงคุ้น ๆ” เรียวปากบางยิ้มให้คนตัวใหญ่หน่อย ๆ ก่อนจะหลุบตาลงเมื่อเผลอสบตากัน
ขนลุก! นั่นคือสิ่งที่สาวน้อยคิด
“ถ้างั้นป้ากับอัญชันพักต่อเถอะครับ ผมต้องไปทำงานแล้ว” เทวินเอ่ยกับสองสาวต่างวัยก่อนจะเดินออกมา แต่ยังไม่ทันที่มือใหญ่จะปิดประตู เสียงทุ้มก็พูดบางอย่างที่ทำให้เด็กสาวชะงัก
“อัญชันรู้แล้วใช่ไหมว่าหน้าที่ของตัวเองทำอะไรบ้าง”
“ค่ะ ป้าพรบอกแล้ว”
“แล้วป้าก็ให้หนูอัญช่วยทำความสะอาดชั้นบนด้วยค่ะ ช่วงนี้ป้ายุ่ง ๆ กับชั้นล่าง” ป้าพรพูดบ้าง เพราะต้องบอกคนข้างบนด้วยว่านอกจากป้าแล้ว จากนี้อัญชันจะเป็นคนขึ้นไปทำความสะอาดให้
“งั้นเหรอ ทำได้ใช่ไหม” เสียงทุ้มถามต่อ
“ทำได้ค่ะ”
“ก่อนเลิกงานเก็บของไหว้ไปทิ้งเสร็จแล้ว ขึ้นไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนด้วยนะ”
“เปลี่ยนห้องไหนคะ”
“ห้องคุณคิมหันต์”
“...” ประโยคถัดมาของเทวินทำให้ป้าพรถึงกับหลุดขำ ส่วนคนอายุน้อยถึงกับตัวชาวาบ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เทวินเลิกคิ้วถามเมื่อเห็นท่าทางแปลก ๆ ของสองคน
“อ๋อ ปะเปล่าค่ะ” อัญชันรีบปฏิเสธ เธอไม่อยากถูกจับได้ว่าแอบดูเจ้านายเล่นท่ายากกันหรอกนะ
“เดี๋ยวป้าไปเปลี่ยนให้เองค่ะ” ป้าพรอาสา
“ตอนเย็นเห็นไอ้เทวามันบอกว่าจะให้ป้าทำอะไรให้นี่แหละครับ ผมว่าให้อัญชันขึ้นไปเปลี่ยนแหละดีแล้ว ส่วนป้าแวะไปหาเทวามันหน่อย”
“เอางั้นก็ได้ค่ะ” ป้าพรพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ “งั้นหนูอัญไปเปลี่ยนนะ” คนอายุมากกว่าหันมาบอกเด็กสาว
“ค่ะ” ถึงจะไม่อยากขึ้นไปแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี ก็อาสาทำงานช่วยป้าพรไปแล้ว อีกอย่างถ้าทำตัวว่างเกินไปก็ไม่รู้จะถูกไล่ออกไหม
หลังจากเทวินเดินออกไปสองคนก็เริ่มเทกับข้าวใส่จานกัน ร่างบางครุ่นคิดถึงเรื่องที่จะไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนตอนเย็น
“หนูขึ้นไปเปลี่ยนก่อนเวลาได้ไหมคะป้า กลัวว่าขึ้นไปตอนเย็นแล้วจะเจอคุณคิมหันต์น่ะ เผื่อคุณเขาเลิกงานแล้วอยู่ในห้อง”
“ถ้าเป็นห้องนอนคุณคิมหันต์น่ะสบายใจได้ ป้ามาอยู่ที่นี่เกือบสิบปี คุณคิมหันต์แทบไม่เข้าไปในห้องนอนเลย”
“เอ๋? จริงเหรอคะ”
“จริงสิ สงสัยคุณเขาชอบใช้ห้องทำงานมากกว่าล่ะมั้ง” หากแต่ประโยคถัดมาของป้าก็ทำให้ใบหน้าหวานมุ่ยอีกครั้ง
“ป้าอ่า…” คนตัวเล็กทำหน้างอนใส่เมื่อเห็นป้าพรหัวเราะคิกคักชอบใจ ยิ่งนึกถึงห้องทำงานทีไรภาพในหัวก็ลอยมา
อุจาดตา! สาวน้อยคิดอย่างนั้น
“เอาน่า ผ้าปูที่นอนก็ไม่มีใครใช้หรอก แต่เปลี่ยนไปงั้นแหละเดี๋ยวฝุ่นเกาะ” ป้าว่าพลางตักกับข้าวใส่จานไปด้วย
“แล้วคุณคิมหันต์เขาไปนอนที่ไหนคะ ถ้าป้าบอกว่าเขาไม่เคยใช้ห้องนอนเลย”
“สงสัยนอนที่บ้านล่ะมั้ง เวลาพาสาว ๆ ขึ้นไปชั้นบนป้าก็เห็นแต่พาเข้าไปในห้องทำงานนะ ขนาดเจ้าตัวเขาเองยังไม่เข้าไปในห้องนอนเลย ของใช้บางอย่างไม่เคยแตะเลยนะ เสื้อผ้าชุดเดิมที่เคยแขวนไว้ในตู้ก็อยู่เหมือนเดิม”
“แบบนี้นี่เอง” พอได้ฟังแบบนั้นก็พยักหน้าด้วยความสบายใจ อย่างน้อยตอนเธอขึ้นไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอนก็ไม่ต้องเจอเจ้านาย “ถ้างั้นพรุ่งนี้ตอนหนูว่างเดี๋ยวหนูทำความสะอาดห้องนอนกับห้องโถงเองนะคะ ส่วนป้าทำห้องทำงานนะหนูไม่อยากเข้าไป”
“เอางั้นก็ได้”
- Writer
