หากุญแจ
1473 Words
@ ศาลเจ้าที่คิมหันต์
“สายแล้วท่านคิมหันต์หายไปไหนวะเนี่ย” เสียงบริวารหนุ่มบ่นอุบขณะเดินไปเดินมาตรงระเบียงศาล สายตาก็มองออกไปด้านนอก “อุตส่าห์บอกว่าให้มาดูเด็กคนนั้นช่วยหน่อยว่าใช่ไหม ป่านนี้แล้วก็ยังไม่มาอีก”
“กูไปดูในโรงแรมก็ไม่เจอ” เทวาที่เพิ่งหายวับกลับเข้ามาในศาลบอกเพื่อน “ไม่ใช่ว่านัดสาวไว้ที่ไหนอีกนะ ลืมคนที่ให้เราตามหาแล้วเหรอวะ”
“ถ้าทำตัวเหมือนเดิมแบบนี้ แล้วจะตามหาเขาทำไมวะ ถ้าเกิดเด็กนั้นเป็นคนที่ท่านตามหาจริง ๆ กูว่ามีเลิกกันอีกรอบแน่เลย” เทวินบ่นให้วิญญาณอาวุโส ที่หลัง ๆ มานี้เขาทำตัวเฟรนลี่แถมยังนัดขยี้สาวไปทั่ว
“เอาไปซ่อนดีไหมมึง ไม่ต้องมีแล้วเมียเนี่ย”
“มึงอยากไปเกิดใหม่หรือไง แล้วนี่มึงไปสืบมายังว่าเด็กนั่นยังโสดอยู่หรือเปล่า”
“ยัง ได้แต่ภาวนาให้เด็กนั่นมีผัวแล้ว”
“ทำอย่างกับมีผัวแล้วท่านคิมหันต์จะไม่แย่งมางั้นแหละ อีกอย่างถ้ามีด้ายแดงผูกไว้ กูว่าเกิดอีกกี่ชาติก็ไม่มีผัวหรอก”
“เลวเสมอต้นเสมอปลาย ตั้งแต่ชาติโน้นยันชาตินี้จริง ๆ เจ้าที่เรา”
“เฮ้อ! / เฮ้อ!” สองบริวารถอนหายใจให้กับวิญญาณอาวุโส ก่อนจะแยกย้ายกันไปนั่งสมาธิต่อ โชคดีที่โรงแรมแห่งนี้ไม่มีวิญญาณร้ายเข้ามารบกวน พวกเขาเลยไม่ต้องทำงานหนักเหมือนบริวารศาลอื่น แต่ละคนเลยมีเวลาพักผ่อนเหลือเฟือ
อีกด้านหนึ่ง…
“ฮัดเช้ยย!” มือหนาขยี้ปลายจมูกคมรัว ๆ เมื่อจามติดกันมาหลายครั้งตั้งแต่แยกกับอัญชัน “ทำไมวันนี้รู้สึกแปลก ๆ วะ”
หลังจากแยกกับอัญชัน เจ้าที่หนุ่มก็เดินทางไปทักทายเพื่อน ๆ ที่อยู่ในเขตที่พักของเด็กสาว เจ้าที่หลายบ้านรู้จักเขาและให้ความเคารพเขาในฐานะดวงวิญญาณที่แกร่งสุดในเขตนี้ นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมเขาถึงเข้าออกสถานที่ของวิญญาณอื่นได้โดยไม่มีใครห้ามปราม
“ผมจะดูแลให้ดีเลยครับ” เสียงทุ้มเย็นยะเยือกของเจ้าที่รุ่นราวคราวเดียวกันเอ่ยขึ้น เมื่อได้ฟังคำขอของผู้มาเยือน
“ขอบคุณมาก”
“ว่าแต่ให้ดูแลดีขนาดนั้น เธอเป็นผู้อาศัยของท่านคิมหันต์เหรอครับ”
“อ๋อ เปล่าหรอก พอดีคนรู้จักฝากให้ช่วยดูแลน่ะ”
“อ๋อครับ”
สองเจ้าที่คุยกันก่อนจะแยกย้ายกันไป วินาทีที่คิมหันต์โกหกว่าอัญชันเป็นผู้อาศัยของคนรู้จัก แต้มบุญของเขาที่มีอยู่ก็ลดหายไป เพราะหากวิญญาณโกหกเมื่อไหร่ แต้มบุญก็หายไปเมื่อนั้น
“เฮ้อ! วันนี้โกหกไปกี่คนแล้ววะ” เจ้าที่หนุ่มบ่นอุบเมื่อแต้มบุญลดลงเรื่อย แต่มันก็ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนอะไรให้เขาหรอก เขามีแต้มบุญมากมายถึงขนาดใช้อีกร้อยชาติก็ไม่หมด
เขาเป็นผีดีนี่นา ไม่ได้เป็นผีร้ายสักหน่อย ไม่เคยก่อความวุ่นวายหรือทำร้ายใคร เพราะงั้นแต้มบุญที่เป็นเสมือนเงินเดือนก็ไม่มีวันหมดไป มีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยเพราะเขาทำดีนับครั้งไม่ถ้วน
@ โรงแรมของคิมหันต์
“ไหวไหมหนูอัญ วันนี้หน้าซีดนะ เป็นอะไรหรือเปล่า” ป้าพรถามคนอายุน้อยกว่าหลังจากช่วยกันทำความสะอาดเสร็จแล้ว
“ไหวค่ะป้า หนูไม่ได้แต่งหน้ามามันเลยซีดน่ะ” อัญชันตอบคนตรงหน้าก่อนจะเดินเลี่ยงไปเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดเข้าชั้นอีกด้าน
“งั้นก็นั่งเล่นนอนเล่นในนี้แหละ งานหนูอัญไม่มีอะไรแล้ว เดี๋ยวป้าจะไปตรวจงานทางโน้นก่อนว่าเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้ลูกค้าเรียบร้อยดีไหม”
“ให้หนูไปช่วยไหมคะ”
“โอ๊ย ไม่ต้อง ๆ ไม่ใช่หน้าที่เรา ช่วยแค่งานป้าก็พอแล้ว” ฝ่ามืออวบโบกบ่ายไปมาเมื่อได้ยินแบบนั้น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป “อยู่นี่แหละ เผื่อมีคนมาเบิกของก็ลงชื่อแทนป้าด้วย”
“ค่ะป้า”
ร่างท้วมของป้าพรเดินออกไปได้สักพัก คนตัวเล็กก็แกะผมที่มัดไว้ออก ยูนิฟอร์มของโรงแรมพอดีตัวจนแน่นเปรี๊ยะน่าอึดอัด ทำให้เด็กสาวทำงานได้ไม่ถนัดนัก ถึงรูปร่างจะดูเล็ก แต่เนื้อหนังแห่งความสาวใต้ร่มผ้ากลับอวบอั๋น
“รอบหน้าถ้าได้ยูนิฟอร์มใหม่ ขอไซซ์ใหญ่กว่านี้ดีกว่า แบบนี้ไม่ไหวเลย แน่นไปหมด” มือเรียวปลดกระดุมเสื้อออกเหลือเพียงเสื้อยืดตัวบางที่สวมซ้อนเอาไว้ ตอนป้าพรไปเบิกชุดมาให้ก็บอกว่าเธอตัวเล็กเลยให้ไซซ์เล็กมา คงไม่รู้สิว่าเธอน่ะซ่อนรูปขนาดไหน
“นอนพักสักงีบดีไหมนะ” ว่าแล้วก็สยายผมพลางสะบัดศีรษะทุยไปมาเบา ๆ มือเรียวยกขึ้นสางผมยาวสลวยช้า ๆ “เราก็สวยเหมือนกันนะเนี่ย” เสียงหวานหัวเราะคิกคักคนเดียวขณะมองเงาสะท้อนในกระจกบานจิ๋วที่พกติดกระเป๋ามาด้วย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ทว่ายังไม่ทันที่สาวน้อยจะได้ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
แกร๊ก!
“ชื่อน้องอัญชันใช่ไหม” เสียงหวานของคนในยูนิฟอร์มพนักงานทำความสะอาดเอ่ยกับเธอ
“ค่ะ”
“พี่ชื่อนิดนะ ป้าพรให้มาบอกหนูว่าแกลืมกุญแจห้องเก็บของไว้ชั้นบนน่ะ วานให้หนูขึ้นไปเอาหน่อย ไม่รู้แกวางไว้ในห้องไหน”
“อ๋อได้ค่ะ งั้นหนูเปลี่ยนชุดก่อนเดี๋ยวจะรีบขึ้นไปนะคะ” เพราะตอนนี้สาวน้อยถอดเสื้อพนักงานออก ทั้งยังปล่อยผมอีกด้วย
“ไม่เป็นไรหรอก ชั้นนั้นไม่มีคนอยู่ แล้วก็ไม่มีลูกค้าด้วย” คนตรงหน้าเอ่ย “รีบขึ้นไปเอานะ เผื่อหาไม่เจอจะได้ไปดูที่อื่น เกิดป้าแกทำหายนี่เรื่องใหญ่เลยนะ ไม่รู้กุญแจอะไรบ้างอยู่ในพวงนั้น”
“ค่ะ งั้นหนูขึ้นไปตอนนี้เลยนะ” สองสาวคุยกันเสร็จก็แยกย้ายกัน
ร่างเล็กกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปในลิฟต์อีกฝั่งที่ไม่ใช่ลิฟต์ลูกค้า ก่อนจะรีบก้าวขาออกมาเมื่อขึ้นมาถึงชั้นบน สองเท้าเดินตรงไปยังห้องทำงานซึ่งเป็นห้องแรกที่คิดว่าป้าพรน่าจะเผลอวางกุญแจทิ้งไว้
“อยู่ไหนนะ หรือว่าจะอยู่ในห้องโน้น” ปากว่า ขาก็เดินไปอีกห้อง
ชั้นนี้มีห้องทำงานอยู่สามห้อง เธอจำได้ว่าห้องใหญ่สุดเป็นของคิมหันต์ ส่วนอีกสองห้องคงเป็นของเทวินคนที่สัมภาษณ์งานเธอ อีกห้องเป็นของใครไม่รู้
“อยู่ไหนเนี่ย” ร่างบางบ่นอุบเมื่อหาจนครบทุกห้องแล้วก็ไม่เจอ เหลือเพียงห้องนอนของคิมหันต์เท่านั้นที่เธอยังไม่ได้เข้าไป
“ขออย่าให้ผีร้ายโผล่มาตอนนี้เลย เพี๊ยง” เรียวปากบางพึมพำ มือเรียวสองข้างก็ประนมขึ้นแนบอก ก่อนจะสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ แล้วใช้กุญแจสำรองเปิดประตูห้องเข้าไป
“อยู่ไหนนะ…” ดวงตาคู่สวยกวาดตามองไปรอบห้อง พลันนั้นความรู้สึกแปลก ๆ คล้ายจะหมดแรงก็ทำให้ร่างเล็กทรุดลงกับพื้น
“อ๊ะ!” มือเรียวข้างหนึ่งคลึงขมับตัวเองเบา ๆ เมื่อรู้สึกเวียนหัวขึ้นมา
เดือนนี้ทั้งเดือนอัญชันนำเงินเก็บไปส่งดอกหนี้นอกระบบหมดแล้ว แถมเงินก้อนสุดท้ายที่คิดว่าจะใช้ให้ถึงสิ้นเดือนก็ต้องเอามาจ่ายค่าห้อง สองสามวันมาแล้วที่สาวน้อยได้กินข้าวแค่วันละมื้อ กระทั่งได้มาทำงานที่นี่ถึงมีข้าวกินสองมื้อเพราะป้าพรซื้อกับข้าวมาเผื่อ แถมตอนเย็นเมื่อวานเธอก็ได้แกงถุงติดมือกลับไปกินที่ห้องอีก เวลามาทำงานก็ต้องเดินเท้าออกจากที่พักตั้งแต่เช้ามืด ขากลับก็เดินกลับเพราะต้องเก็บเงินไว้
“เพิ่งจะต้นเดือนเอง ทำไมอยากให้ถึงสิ้นเดือนเร็ว ๆ นะ” เสียงแผ่วพึมพำ
คนหาเช้ากินค่ำเท่านั้นถึงจะเข้าใจ ไม่ก็มนุษย์เงินเดือนที่หมุนเงินจนติดลบเท่านั้นจะรู้ดี
ตุบ!
ร่างเล็กพยุงตัวขึ้นจากพื้น ขณะมือเรียวคลึงขมับไปมา ทว่าเรี่ยวแรงที่มีอยู่ก็หายไป กายบางล้มฟุบลงบนเตียงกว้าง ดวงตาคู่สวยปิดสนิท ใบหน้าซีดเผือดไร้เลือดฝาดมีหยาดเหงื่อซึมออกมา
- Writer
