“เธอชอบมันไหม”
“เอ๋?” ใบหน้าหวานเหวอให้กับคำถามต่อมาของเขา “จะบ้าเหรอคะ หนูบอกไปแล้วนี่ว่าเป็นแค่เพื่อนกัน คนขี้บ่นแบบนั้นหนูไม่อยากได้เป็นแฟนหรอก”
“แล้วตกลงเธอชอบมันไหม” คนหน้าตึงย้ำด้วยน้ำเสียงดุขึ้น
“ไม่ค่ะ ถามทำไมคะ”
“ทำไมถึงไม่ชอบ”
“อ้าว? ก็บอกไปแล้วนี่คะว่าไม่ชอบคนขี้บ่น อีกอย่างลุงห่างจากหนูตั้งสิบกว่าปีเลยมั้ง ตอนเจอกันครั้งแรกลุงเคยบอกว่าอายุสามสิบกว่า ๆ หนูจำได้”
“ไม่ชอบคนขี้บ่น?” เสียงทุ้มย้ำพลางเอียงมองใบหน้าหวาน
“ค่ะ”
“แล้ว…ฉันล่ะขี้บ่นไหม” นิ้วยาวชี้เข้าหาตัวเอง ยิ่งทำให้เจ้าของใบหน้าหวานเหวอขึ้นไปอีก
อะไรเนี่ย?
“ก็… ก็ไม่เชิงบ่นหรอกค่ะแต่ใจร้ายมากกว่า” เธอจำใจตอบแค่นี้ ในใจอยากพูดมากกว่านี้แต่ก็กลัวว่าจะเป็นอันตรายต่อตัวเอง เขายิ่งเป็นผีร้ายอยู่ด้วย ถ้าพูดไม่ถูกใจละก็ไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“แล้ว…นอกจากไม่ชอบคนขี้บ่น เธอก็ไม่ชอบคนมีอายุด้วยเหรอ”
จู่ ๆ ก็ถามอะไรอ
