เช้าวันต่อมา…
“อ๊ากก! บ้าไปแล้วยัยอัญ” คนบนเตียงทึ้งผมตัวเองแรง ๆ หลังจากตื่นขึ้นมาในห้องที่ไม่คุ้นเคย ทั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเธอเองก็จำได้ทุกฉากทุกตอน
“บ้าไปแล้ว บ้าไปแล้ว” ใบหน้าหวานฟุบลงกับเตียงกว้างพลางทึ้งผมตัวเองไปด้วย ใช่ว่าจะเสียดายสิ่งที่เสียไป แต่เธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ในเมื่อที่ผ่านมาเธอปฏิเสธเขาแทบตายแต่เมื่อวานกลับโหยหาเขา
น่าอายที่สุด!
“อ๊ากก! แล้วฉันยังเป็นฝ่ายเริ่มก่อนด้วยนะ บ้าไปแล้วบ้าไปแล้วยัยอัญ” เสียงหวานว่าให้ตัวเอง ก่อนจะนึกอะไรบางอย่างได้ “จริงสิ ลินรู้เรื่องนี้หรือเปล่านะ” พอตั้งสติได้ก็ย่นคิ้วนึกถึงสาเหตุที่เกิดเรื่อง ครั้นจะนั่งคิดอะไรต่อสักหน่อยเวลาบนหัวเตียงก็ไม่คอยท่า
“ตายแล้ว วันนี้ต้องทำงานนี่นา” ว่าแล้วก็รีบลุกออกจากเตียงนอน ตัดเรื่องที่งานวันเกิดของลินออกไปก่อนเดี๋ยวค่อยมานั่งคิดทบทวนใหม่
“อ๊ะ!” ทว่าเพียงแค่ก้าวขาลงจากเตียง ความเจ็บปวดปนหนั
