วันต่อมา…
ครืด ครืด ครืด
สายเรียกเข้าจากใครบางคนทำให้ร่างเล็กที่นอนหลับอยู่ต้องปรือตาขึ้นก่อนจะหันไปมองพื้นที่ข้าง ๆ พอไม่เห็นใครบางคนก็นึกดีใจ เมื่อคืนผีร้ายไม่ได้ทำอะไรเธอ เขาอยู่ที่ห้องพักหนึ่งถึงหายไป
“ใครโทรมานะ” มือเรียวควานหาต้นตอของเสียง ก่อนจะกดรับสายแบบไม่อ่านชื่อคนโทรที่โทรเข้ามา
[อัญชัน สะดวกคุยป่าว]
“...?” เสียงคุ้น ๆ แบบนี้
[นี่ลินเองนะ จำได้ไหม] เสียงหวานของปลายสายแนะนำตัว มือเรียวละโทรศัพท์มือถือออกจากหู พอดูชื่อของคนที่โทรเข้ามาก็นึกขึ้นได้
“จำได้สิ อัญบันทึกเบอร์ไว้น่า” เสียงงัวเงียเอ่ย “ว่าแต่ลินโทรมามีไรป่าว”
[เห็นอัญลงรูปในเฟซบุ๊กอะ ตอนนี้ทำงานในโรงแรมเหรอ]
“อ่า ใช่ ๆ เพิ่งทำได้ไม่นานหรอก” เสียงหวานตอบเพื่อนสนิทสมัยมัธยมปลาย เธอได้คุยกันครั้งล่าสุดตอนงานศพของลุงกับป้า นาน ๆ ครั้งลินจะเป็นฝ่ายโทรมา นอกเหนือจากนั้นก็คุยกันผ่านคอมเมนท์ในเฟซบุ๊ก แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได
