คนอย่างเขาเนี่ยนะจะไม่รู้ เสืออย่างเขารู้ดีว่าผู้หญิงต้องการอะไร
“ทำไม” ไทม์เอ่ยถามอย่างสงสัย
“ก็เนี่ย ถามอะไรก็ไม่รู้สักอย่าง พี่ลลินโกรธอะไรพี่ พี่ยังไม่รู้เลย”
“เรื่องปกติ” เป็นเรื่องปกติที่เขาแทบจะเดาใจอะไรเธอไม่ได้เลย
“หา? หรือว่าพี่ลลินจะเกลียดพี่ไปแล้ว โกรธกับคนที่เข้าไปช่วย แต่ดีกับคนที่วางยาเนี่ยนะ” ยิ่งคิดแพรไหมก็ยิ่งไม่เข้าใจ หาเหตุผลอะไรกับเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ไม่ได้เลย
“ต้องเข้าใจอะไรผิดไปแน่ ๆ เลย” มีอย่างเดียวที่เธอนึกขึ้นได้ คือลลินต้องเข้าใจอะไรผิดไป
หรือไม่ก็...
“หรือว่าพี่ทำเกินหน้าที่...” พี่ชายของเธอคนนี้จะทำอะไรที่ไม่น่าให้อภัย
แพรไหมจ้องหน้าพี่ชายอย่างคาดโทษและต้องการคำตอบ
เมื่อเห็นสายตาของน้องสาว ไทม์ก็กำลังจะหันหลังเดินหนีไปอีกครั้งในทันที
“นี่พี่ไทม์ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนนะ” แต่ก็ไม่พ้นมือเรียวที่รั้งเขาไว้ได้ทันเสียก่อน
“พี่เองต่างหากที่เป็นคนโด
