ตอนที่ ๑๒
“ผมชื่อเควิน คุณน่าจะรู้จักผมอยู่แล้วใช่ไหมครับ ผมรับปากว่าพอเรากลับไปทำงานเรื่องทุกอย่างจะไม่มีใครรู้” ฉันนิ่งคิดว่าเรื่องนี้จะเป็นไปได้เช่นไร ก็ตอนออกมาขึ้นเรือเขาคว้าแขนของฉันให้เดินตามมาขนาดนั้น
คนอื่นก็ต้องพูดถึงแน่นอน ในตอนนี้โทรศัพท์ของฉันก็สั่นไม่หยุดคงเป็นพี่ปริญที่กำลังโทรมาหาฉัน พอท่านประธานมองเห็นสายตาของฉันที่เอาแต่จ้องมองโทรศัพท์เขาก็รีบคว้าเอาโทรศัพท์ฉันยื่นส่งมาให้
“ไม่เป็นไรค่ะ คุยเรื่องนี้ให้จบเถอะค่ะ” ฉันไม่อยากเสียเวลาคุยเรื่องอื่น
“คุณต้องการอะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยนครับ” เขาถามย้ำอีกครั้ง เพราะต้องการหาข้อสรุปในเรื่องนี้ ดูยังไงเขาก็คงไม่ปล่อยให้ฉันไปอย่างแน่นอน “ผมมองคุณไม่ผิดหรอกนะโรส ผมรู้ว่าคุณก็ต้องการผมเหมือนกัน เราแค่มาแลกเปลี่ยนความต้องการเท่านั้น ส่วนเรื่องเงินถือเสียว่าผมอยากให้เป็นค่าเสียเวลาเล็กๆ น้อยๆ โอเคไหมครับ”
ฉันนิ่งไปเล็กน้อย หากตัดเร
