ตอนที่ ๑๖
วันเวลาที่มีความสุขมักผ่านไปรวดเร็วเสมอ ฉันกลับมาใช้ชีวิตปกติตามเดิมเพิ่มเติมก็คงมีแต่ท่านประธานที่วนเวียนอยู่ในชีวิตไม่ได้หายไปไหน เราสองคนเจอกันเกือบจะทุกวัน
ชีวิตหลังเลิกงานในวันนี้ก็เช่นเดิม ทำโอทีจนถึงสามทุ่มเพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุด ฉันที่เดินออกมาจากบริษัทในเวลานี้ ช่างดูเงียบสงบไม่มีผู้คนเดินกันไปมาเหมือนในตอนกลางวัน
เช่นเดิมที่ต้องเดินมาเรียกรถแท็กซี่หน้าบริษัท หากต้องนั่งรถเมล์กลับก็คงรอนานเหนื่อยแบบนี้ยอมเสียเงินค่าแท็กซี่เล็กน้อยเพื่อให้ตัวเองได้นั่งสบาย แต่ในขณะที่ฉันหยุดนิ่งชะเง้อคอมองเรียกรถแท็กซี่
รถยนต์สีดำจอดนิ่งลงตรงหน้าก่อนที่กระจกจะถูกเลื่อนลง ผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านในส่งยิ้มมาให้ทำให้ฉันยิ้มกลับ ก่อนที่เขาจะเอ่ยชวนให้ขึ้นมานั่งบนรถยนต์
“ผมคิดว่าคุณกลับไปแล้วซะอีก” ในความบังเอิญที่เลิกงานดึกของท่านประธานคงมีความโชคดีที่ได้เจอกับฉัน “เหนื่อยไหมครับวันนี้”
