พิศวาสรักพ่อเลี้ยง: สามีขี้หึง 1

1300 Words

“นายกินยาผิดขวดมาหรือไง ถึงได้อารมณ์เป็นพิเศษ” กันต์เอ่ยทักเพื่อนหนุ่มด้วยความประหลาดใจ ร้อยวันพันปีไม่เคยยิ้มกว้างขนาดนี้ “เปล่า แค่คนกำลังมีความสุขเท่านั้น” โจเชฟเอ่ยตอบอย่างกวน ๆ เขาไม่อยากจะบอกข่าวดีแก่เพื่อนหนุ่มเท่าไหร่ เพราะกันต์ก็แอบชอบอลิซอยู่เหมือนกัน “แล้วน้องอลิซทำงานเป็นไงบ้าง” กันต์อดถามถึงเด็กสาวที่ตนช่วยเหลือไม่ได้ “สบายดี” จู่ ๆ พ่อเลี้ยงหนุ่มก็เสียงแข็งขึ้นมาทันทีเมื่อเพื่อนรักของเขาเอ่ยถึงชื่ออลิซ เมียของเขา ! “แกเลิกพูดเด็กฝึกงานในไร่ของฉันได้แล้ว แล้วถ้าจะถามแค่นี้ออกไปจากไล่ฉันเลยนะ” คนหวงเมียเอ่ยปากไล่เพื่อนหนุ่มทั้ง ๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด “เป็นบ้าอะไรของแกเนี่ย ไอ้โจเชฟ เอะอะก็จะไล่ฉันลูกเดียว” กันต์โต้กลับบ้าง ทั้งสองมักเป็นแบบนี้อยู่ประจำจนเป็นปกติสำหรับคนงาน สองหนุ่มไม่สังเกตว่าเด็กสาวที่ทำให้ทั้งสองเขม้นกันตอนนี้ปั่นนจักรยานพร้อมกับปิ่นโต อลิซใส่กางเกงยีนส์ขาสั้น กับเสื้อยืดสีขาวมองเห็นชุดชั้นสีดำเล็กน้อย “พี่กันต์ สวัสดีค่ะ” อลิซเอ่ยทักด้วยความดีใจ เธออยู่แต่ในไร่ตลอดหนึ่งเดือนไม่ได้เจอใครนอกจากพ่อเลี้ยงหนุ่ม บางทีเขาก็ไม่ยอมพาเธอไปซื้อของตามตลาดเสียด้วยซ้ำ ไม่ยอมพาเธอไปไหนอยู่แต่ในบ้านและในไร่ บางทีเธอก็เบื่อถ้าเป็นเด็กฝึกงานธรรมดาเธอคงจะมีเวลาวันหยุดคงมีโอกาสไปเที่ยวมากกว่านี้ “เป็นยังไงบ้าง ไม่เจอกันตั้งนานสวยขึ้นนะ” คำทักทายของเพื่อนรักอย่างกันต์ทำให้พ่อเลี้ยงหนุ่มบูดบึ้ง พลางตวัดสายตามองเมียตัวน้อยของเขาก็อยู่ในชุดที่โชว์เนื้อหนังมากจนเขารู้สึกว่ามันขัดตา “มาทำไม” พ่อเลี้ยงถามขึ้นเสียงแข็ง “อ้าว ก็เอาอาหารเที่ยงมาให้ปะ...เอ่อ พ่อเลี้ยงยังไงล่ะค่ะ” อลิซตอบด้วยความงุนงงพลางมองหน้าพ่อเลี้ยงที่แดงก่ำราวกับโกรธใครมา กันต์ที่เป็นคนกลางมองเด็กสาวสลับเพื่อนรักด้วยความสงสัย ไม่ได้เจอทั้งคู่แค่เดือนเดียวไม่รู้ว่าทั้งสองพัฒนาความสัมพันธ์ไปถึงไหนกัน ไอ้พ่อเลี้ยงถึงได้โกรธเขาทั้ง ๆ ที่เขาเพียงแค่เอ่ยถึงชื่ออลิซเท่านั้น “คราวหน้าคราวหลังไม่ต้อง ถ้าจะแต่งตัวแบบนี้อยู่แต่ในบ้านที่ดีกว่า” พ่อเลี้ยงเอ่ยสั่ง “เอ๊ะ...พ่อเลี้ยงหนูมาฝึกงานนะคะ แล้วหนูจะผ่านได้ยังไงถ้าไม่ยอมให้หนูทำอะไรเลย” อลิซเท้าเอวมองคนขี้หึงอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้แม้แต่น้อย ไม่นึกเลยว่าพ่อเลี้ยงของเธอจะหึงไปเสียทุกอย่าง แรก ๆ เธอดีอกดีใจที่เขาหึงเธอ พอนานวันเข้าพ่อคนขี้หึงกลับเดือดพล่านแค่เขาคุยกับลูกน้องของเขาเท่านั้น “ไอ้พ่อเลี้ยง นายจะอะไรนักหนาหนูอลิซแค่เอาข้าวเที่ยงมาส่งให้แก แล้วดูทำท่าเข้าเหมือนผัวแก่ที่กำลังหึงเมีย ดูยังไง ๆ มันก็ใช่ว่ะ” กันต์เอ่ยแซวอย่างขำ ๆ โดยไม่นึกเลยว่าสิ่งที่ตัวเองหลุดปากออกมามันเป็นความจริงทั้งหมด “พี่กันต์ทานข้าวด้วยกันนะคะ วันนี้ป้าเกดทำอาหารเที่ยงตั้งเยอะ นะคะ” หญิงสาวขอร้องโดยไม่สนใจแฟนหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกายกำลังกอดอกทำหน้าบึ้งไม่พอใจเธออย่างมาก “ไม่ปฏิเสธอยู่แล้วครับ แล้วไอ้โจแกทำหน้าแบบนั้นทำไม ฉันแค่มาทานข้าวด้วยทำอย่างกับฉันกำลังจะแย่งเมียแกอย่างนั้นแหละ” กันต์เอ่ยกระแนะกระแหนด้วยความหมั่นไส้ “เอ่อ ฉันกลัวแกแย่งเมียฉันไปเว้ย” “อย่าบอกนะว่าแกกับหนูอลิซเป็นแฟนกันแล้ว” กันต์สันนิษฐานภาวนาอย่าให้เรื่องที่เพิ่งพูดขึ้นมาลอย ๆ อย่าเป็นความจริง เพราะเขาเองก็ปลื้มอลิซอยู่ไม่น้อย ถ้าเพื่อนเขาไม่สนใจ เขาจะใช้โอกาสนี้จีบเด็กฝึกงานในไร่ของพ่อเลี้ยงโจเชฟเสียเอง “ใช่แล้ว จะทำไมแกคิดจะจีบเมียฉันอย่างนั้นเหรอ” พ่อเลี้ยงขี้หึงได้โอกาสก็ตอบรับคำเพื่อนรักอย่างไม่สบอารมณ์ “พ่อเลี้ยง!” อลิซอุทานด้วยความตกใจเช่นกัน เธอเองเป็นฝ่ายไม่ให้เขาบอกใครว่าเธอกับเขาความสัมพันธ์พัฒนาไปถึงไหนแล้ว ถ้าคนอื่นรู้เรื่องนี้ไม่มีสักเท่าไหร่ทั้งเธอและเขาไม่พร้อมที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ “ทำไม...ฉันไม่ยอมให้เมียฉันโดนผู้ชายคนอื่นจีบต่อหน้าผัวที่นั่งหัวโดอยู่ตรงนี้หรอกนะ” พ่อเลี้ยงโจเชฟบอกพร้อมกับยิ้มที่เห็นเพื่อนรักและเมียรักมองเขาตกตะลึงไปตาม ๆ กัน “ผิดหวังว่ะ ไม่นึกเลยว่าแกจะรวบหัวรวบหางหนูอลิซ ไม่งั้นฉันว่าจะจีบหนูอลิซเสียหน่อย” กันต์ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ความหวังเล็ก ๆ ที่ตัวเองตั้งใจเอาไว้กลับถูกเพื่อนรักตัดหน้าไปเสียก่อน แต่เขาไม่นึกโกรธเพื่อนรักอย่างโจเชฟเลยสักนิด “ไอ้กันต์!” “เฮ้ ๆ ใจเย็นเย็น เพื่อนรักถ้าหนูอลิซชอบแกฉันก็ไม่คิดจะแย่งหรอกนะ เลิกหึงเหมือนหมาบ้าได้แล้ว” กันต์ตบไหล่เพื่อนรักที่โกรธเขาจนหน้าแดงก่ำ ส่วนเด็กสาวนั่งข้างกายโจเชฟด้วยใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย “มาทานข้าวเถอะนะคะพี่กันต์ พ่อเลี้ยงหนูไม่อยากให้ทั้งสองคนทะเลาะกันเพราะหนูเลยนะคะ” อลิซเขย่าแขนแฟนหนุ่มขี้หึงเบา ๆ เพื่อให้เขาสงบสติอารมณ์ “ก็ได้ กลับไปฉันจะลงโทษเธอ กลับบ้านก่อนเถอะยัยตัวแสบ” พ่อเลี้ยงกระซิบข้างหูหญิงสาวที่นั่งข้างกาย เดือดร้อนกันต์ที่กระแฮ่มเบา ๆ “ทานข้าวเถอะ พี่หิวแล้ว” กันต์เอ่ยขึ้นแทรก พลางมองใบหน้าของเพื่อนและเด็กสาวสลับกันด้วยสายตากรุ้มกริ่ม จนทำให้อลิซเขินอายมากกว่าเดิม หลังจากทานอาหาร ทั้งสามอิ่มแปล้แต่พ่อเลี้ยงขี้หึงก็ยังเขม้นเพื่อนรักไม่เลิก แม้หญิงสาวจะค่อยห้ามอยู่ตลอด กันต์ที่รู้สึกว่าหมั่นไส้เพื่อนรักที่หึงหวนอลิซสาวน้อยหน้าหวานมากเกินไป กันต์จึงค่อยหยอกเย้าอลิซอยู่งบ่อย ๆ จนกระตุกอารมณ์หึงของพ่อเลี้ยง พลบค่ำกันต์ขอตัวกลับบ้านของตัวเองพร้อมทั้งบอกอีกว่าจะกลับมาหาเธอใหม่นั่นกลับสร้างความไม่พอใจให้กับโจเชฟ อย่างมาก “ทำไมต้องใส่เศษผ้าพวกนี้ด้วย ตัวอื่นไม่มีหรือไง” ยังไม่ทันถึงบ้าพ่อคนขี้หึงก็เทศนาเธอเธอตลอดทาง พลางถอดเสื้อของตัวเองมาปกปิดร่างกายของเธอ ทั้ง ๆ ที่เป็นหน้าร้อน คนอื่นเขาแต่งตัวแบบนี้กันอยู่แล้วอีกอย่างเธอไม่กลัวว่าผิดจะไหม้เลยสักนิด ดีเสียอีกผิวของเธอจะได้เป็นผิวแทนเซ็กซี่จะตาย “คนอื่นเขาแต่งตัวแบบนี้กันตลอด แล้วป๋าถึงขี้หึงมากด้วย คนบ้าหึงแม้กระทั่งเพื่อนของตัวเองบ้าหรือยังไงคะ” หญิงสาวโต้กลับ พลางกอดอก “ปากดี” “หึ ไม่ได้ดีแค่ปากหรอกนะ ไม่งั้นหนูคงไม่ทำให้ป๋าหึงจนหน้าแดงหูแดงอยู่แบบนี้หรอก ไม่นึกเลยว่ามีผัวแก่จะขี้หึงแบบนี้ ถ้ารู้อย่างนี้หนูจะเลิกชอบป๋าตั้งนานแล้ว” “กล้าพูดแบบนี้เลยเหรอ อยากโดนดีหรือไง” ชายหนุ่มขบกรามเอาไว้แน่น สายตาเหลือบมองเด็กสาวด้วยความโกรธและอยากจะสั่งสอนเมียสาว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more