หลี่เจิ้งหยวนยืนก้มหน้าอยู่เบื้องหน้าของเยี่ยจิงหลิน ดวงตาของเขายังไม่สามารถหลุดพ้นจากแววตาที่ดูเฉียบขาดของนาง เขารู้สึกเหมือนตัวเองตกอยู่ในกับดักที่ไม่อาจหลีกหนีได้ ความเจ็บปวดจากพิษที่เริ่มแพร่กระจายไปทั่วร่างทำให้เขากลั้นหายใจอยู่ในใจเขารู้ดีว่า ตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องพูดความจริง
“ข้า... ข้ามีนามว่าหลี่เจิ้งหยวน หัวหน้าองครักษ์ขององค์ชายฟู่เทียนเฉิง” เสียงของเขาสั่นพร่า ข้างในเขารู้สึกหวาดกลัวมากจนไม่อาจควบคุมตัวเองได้ “ข้าเป็นมือขวาขององค์ชาย... ถ้าจะให้พูดก็ไม่น่าจะเกินจริง ข้าคือผู้ที่อยู่เบื้องหลังหลายๆ แผนการที่ไม่ถูกต้องของพระองค์ รวมถึงการฉุดคร่าผู้หญิง... และการออกปล้นในยามค่ำคืน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ราวกับรู้ตัวว่าแต่ละคำที่เขาพูดออกไปก็ยิ่งผูกมัดตัวเองให้ติดกับดักความชั่วของเขามากขึ้น
หลี่เจิ้งหยวนพยายามยิ้มแหยๆ ในขณะที่พูดต่อไป แต่ความเจ็บปวดจากพิษที่เริ่มก
