ในช่วงหลายวันมานี้ แม่ทัพซุนเทาใช้ชีวิตประหนึ่งอยู่บนสรวงสวรรค์ ความเหนื่อยล้าจากภารกิจและแรงกดดันจากสนามรบดูเหมือนจะมลายหายไปเมื่อได้กลับมายังจวนของเขา ที่ซึ่ง ฮูหยินใหญ่อันเหยาเหวิน ยังคงทำหน้าที่ภรรยาผู้แสนดีอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง นางดูแลเขาราวกับเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิต ไม่เพียงแต่ชงชาอันเลิศรสที่มีกลิ่นหอมเย้ายวน นางยังพูดคำปลอบประโลมใจที่เปี่ยมไปด้วยความห่วงใย
"ท่านเหนื่อยล้ามามากแล้ว ข้าจะดูแลท่านเองนะเจ้าคะ" น้ำเสียงอ่อนหวานของนางและรอยยิ้มที่จริงใจทำให้เขารู้สึกว่าไม่มีสิ่งใดในโลกที่จะทดแทนความสุขที่ได้รับจากฮูหยินของเขาได้
แต่ในความเป็นจริงนั้น เขาหารู้ไม่ว่า…ทุกคำพูด ทุกการกระทำ ทุกถ้วยชาที่นางมอบให้ ล้วนเป็นดั่งการโรยหญ้าแห้งรอบกองไฟ หายนะกำลังคืบคลานเข้ามาอย่างเงียบงัน
ชาอันหอมกรุ่นที่เขาดื่มทุกวัน ชาแห่งความสุขที่นางกล่าวอ้างนั้น บัดนี้กลายเป็นเครื่องมือแห่งการล่มสลาย มันคือ
