เยี่ยจิงหลินยืนกอดอกพิงประตู ใบหน้าที่งดงามแต่เย็นชาของนางแฝงแววดูถูกในดวงตาอย่างปิดไม่มิด ขณะที่มองภาพท่านพ่อผู้เคยยิ่งใหญ่และน่าเกรงขาม บัดนี้เขากลับดูอ่อนแอยิ่งกว่าใคร
ช่างน่าสมเพชเสียจริง นางคิดในใจ สายตาเฉียบคมกวาดมองไปยังร่างของแม่ทัพซุนเทาที่นอนเอนบนเตียงราวกับชายชราผู้หมดอาลัยตายอยาก ชายผู้ที่เคยถูกยกย่องให้เป็นตำนานแห่งสนามรบ บัดนี้กลับถูกทำลายจนย่อยยับโดยน้ำมือของสตรีที่เขาเคยรักหัวปักหัวปำ สตรีที่วางยาเขาจนต้องจมกองอุจจาระและปัสสาวะของตัวเองอย่างน่าอดสู นางไม่เข้าใจเลยว่า ชายผู้เคยครอบครองความยิ่งใหญ่เช่นนี้ กลับยอมให้ตัวเองตกต่ำได้ถึงเพียงนี้
“เฮอะ...” นางหลุดเสียงหัวเราะในลำคอออกมาเบา ๆ แฝงไว้ด้วยความสมเพชเวทนา ขณะที่ซุนฮ่าวเอ่ยวิงวอนขอความเมตตาจากเขา เยี่ยจิงหลินก็ยิ่งรู้สึกเดือดดาล เพียงแค่ถูกลูกของหญิงแพศยานั่นพูดจาออดอ้อนสักนิด ท่านก็แทบจะลืมความเจ็บแค้นทั้งหมดไปเสียแล้ว
