ตั้งแต่วินาทีที่เยี่ยจิงหลินก้าวเข้าสู่จวนอันโอ่อ่าของอัครมหาเสนาบดีถังเหวยหมิน นางไม่เพียงแต่วางตัวอย่างสง่างาม แต่ในใจกลับตื่นตัวและคอยประเมินสถานการณ์รอบด้านอย่างละเอียด นางคลี่ยิ้มเล็กน้อยเพื่อปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงขณะจ้องมองบุรุษตรงหน้า ชายที่อยู่เบื้องหลังอำนาจในเมืองหลวง ผู้ซึ่งในสายตาของนางไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากตุ๊กตาอ้วนที่พองตัวด้วยคำพูดลื่นไหลและเล่ห์กล
สายตาของเยี่ยจิงหลินกวาดผ่านร่างอ้วนกลมของถังเหวยหมินอย่างเงียบงัน นางพินิจพิจารณาทุกอากัปกิริยาของเขา นิ้วมือที่อ้วนป้อมสวมแหวนทองคำหลายวงนั้นขยับไปมาอย่างไม่หยุดนิ่ง ราวกับสะท้อนความกระสับกระส่ายและเจตนาที่ไม่บริสุทธิ์ แม้ว่าเขาจะพยายามแสดงความสุภาพอ่อนโยนต่อหน้านาง แต่ลึกลงไปแล้ว การเคลื่อนไหวและสายตาของเขากลับเป็นสิ่งที่นางอ่านออกได้อย่างง่ายดาย
"คนผู้นี้ไร้พลังฝีมือ" นางคิดในใจพลางวิเคราะห์ การขึ้นมาสู่ตำแหน่งอัครมหาเสนาบ
