เยี่ยจิงหลินยืนอยู่หน้าประตูบ้านหลังเล็กๆ ในหมู่บ้านไท่ผิงชุน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความอาลัย แต่แฝงด้วยความเด็ดเดี่ยวที่เธอเลือกจะซ่อนเอาไว้เพื่อไม่ให้มารดาของเธอรู้สึกหนักใจ การบอกลาครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เธอเชื่อมั่นว่านี่คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคนที่เธอรักที่สุด
เธอกล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านแม่ ที่นี่เป็นที่ที่ท่านควรจะอยู่ ชีวิตในหมู่บ้านไท่ผิงชุนนั้นสงบสุขและปลอดภัย ท่านจะไม่ต้องอดทนต่อความกดดันหรือภัยร้ายที่มาจากจวนท่านแม่ทัพอีกแล้ว”
เยี่ยจิงหลินวางถุงเงินที่เต็มไปด้วยเหรียญทองลงบนโต๊ะ เธอเอื้อมมือไปจับมือของมารดาไว้แน่น ทั้งที่จริงเธอเองก็อยากที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขที่นี่เช่นกันแต่ดูเหมือนว่าสถานการณ์มันบังคับมันเป็นที่ตัวของเธอนั้นยากที่จะปฏิเสธได้
“หลินเอ๋อร์ ลูกแม่...” มารดาของเธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรักและอ่อนโยน “ไม่ว่าเจ้าจะอยู่ที่ไหนหรือทำอะไร แม่จะรอเจ้า
