เสียง "โฮ่ง! โฮ่ง!" ของอัครมหาเสนาบดี ถังเหวยหมิน ดังลั่นจนก้องไปทั่วทั้งห้องโถง เสียงเห่านั้นแหลมเสียดแทงประสาทหู ราวกับจะเย้ยหยันเกียรติยศและอำนาจที่เขาเคยครอบครอง ใครเลยจะคาดคิดว่าชายผู้เคยยืนอยู่บนจุดสูงสุดในราชสำนัก บัดนี้กลับคลานอยู่กับพื้นดั่งสัตว์เลี้ยงไร้ศักดิ์ศรี
เยี่ยจิงหลินยกมือปิดปากหัวเราะเบาๆ แต่ดวงตาของนางกลับเต็มไปด้วยความเย้ยหยัน นางเอนกายลงเล็กน้อย จัดการกับอาหารตรงหน้าไปอย่างสบายใจ พร้อมทั้งมองดูถังเหวยหมินที่กำลังส่งเสียงและเคลื่อนไหวเหมือนสุนัข นางหยิบผลไม้ขึ้นมาช้าๆ แล้วกัดเบาๆ ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะที่ดังกว่าเดิม
"คิก คิก... ฮ่าฮ่า! ช่างเป็นภาพที่หาได้ยากยิ่งนัก ท่านอัครมหาเสนาบดี... ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่าท่านมีพรสวรรค์ในการแสดงละครสัตว์ด้วย" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย้าแหย่ ราวกับว่านี่เป็นเพียงเรื่องตลกที่ทำให้นางสนุกสนานยิ่งกว่าเรื่องใด
ที่มุมหนึ่งข
