เสื้อกาวน์สีขาวถูกสลัดอย่างลวกๆ แล้วพาดไว้ที่แขนข้างซ้าย หมอยังหนุ่มรีบเดินลงจากรถไปเข้าตรวจที่โรงพยาบาลเอกชนในจังหวัดใหญ่แห่งหนึ่ง แว่นสายตากรอบสีเงินกับดวงตาคมโตของเขา ทำให้เป็นที่สนอกสนใจของคนไข้และหมอ พยาบาลโรงพยาบาลเดียว หมอปราญช์ คือชื่อของเขา เมื่อลิฟต์เปิดที่ชั้นล่างสุด หลังจากยืนรอไม่กี่วินาที หมอปราชญ์ก็พบกับหมอสาวรุ่นพี่ที่สีหน้าท่าทางยังดูเศร้า หลังจากเพิ่งเลิกกับแฟนหนุ่มไปไม่กี่เดือนก่อน
“หวัดดีครับ พี่นัน จะไปไหนครับเนี่ย”หมอหนุ่มยกมือไหว้คนที่อายุมากกว่าเขาไปสามปี นันทนา ยิ้มให้ชายหนุ่ม
“หวัดดีค่ะ น้องปราชญ์ พี่ว่าจะออกไปข้างนอก แต่นึกขึ้นได้ว่าลืมของน่ะ”เมื่อได้พูดกับหมอหนุ่มที่เธอแอบปลื้มใบหน้าเศร้าเมื่อสักครู่นี้ก็จางลงจนกลายเป็นสีออกชมพู ดูมีเลือดฝาดขึ้นมาแล้ว
“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ผ่อนคลายหรือเปล่าครับ หน้าพี่นันดูเครียด ๆ ผมเป็นห่วงนะ” หมอหนุ่มแสนแพรวพราวยื่นมือของตัว
